Η ΑΤΑΚΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

  Πατριδοκαπηλεία, θρησκοληψία κι οικογένεια,

για να βλογάμε των ξενοφόβων  μικροαστών  τα γένια...

[...] Οι θεωρίες της κρατικής αυτοδιάθεσης και της εθνικής ανεξαρτησίας γίνονται το νεοτερικό προσάναμμα της μετανεοτερικής λαίλαπας. Η πρωτοκαθεδρία της οικονομικής εξουσίας απονομιμοποιεί τις σημερινές πολιτικές δομές εκπροσώπησης και αποσταθεροποιεί τη θεσμική συγκρότηση του παραδοσιακού έθνους-κράτους. Μέσα στην ιδεολογική σύγχυση, η παγκοσμιοποίηση του κεφαλαίου αντιμετωπίζεται από κάποιους ως «διαβολική», όχι γιατί εξουθενώνει την εργασία υπέρ του κεφαλαίου αλλά γιατί κρύβει «αντεθνικούς» σκοπούς (είναι ενδεικτικός ο τρόπος αντίδρασης στο ντοκιμαντέρ του Σκάι για το 1821!).

Μέσα σ' αυτόν τον ορυμαγδό, κόμματα της παλαιάς εξουσίας, όπως η Ν.Δ. του Α. Σαμαρά, εμφανίστηκαν αρχικά αντίθετα με τις μνημονιακές επιλογές, αν και σήμερα ζητούν αναδιαπραγμάτευση των όρων του Μνημονίου. Την ίδια αντιφατική πολιτική, της συνεχούς κωλοτούμπας, ακολουθεί και ο ΛΑΟΣ, ενώ διάφορες άλλες ακροδεξιές ομάδες βρήκαν ευκαιρία να καταγγείλουν τη «νεοταξική κυριαρχία».

Από την άλλη, αναπτύσσονται κινήματα ανεξάρτητων πολιτών, με πατριωτικά προτάγματα και προέλευση από όλο το φάσμα του ιδεολογικού τόξου, τα οποία δεν έχουν βέβαια καμία σχέση με τα αυτόνομα κοινωνικά κινήματα ανυπακοής. Η γενική προσέγγισή τους δίνει ωστόσο την εντύπωση ότι συντάσσονται στο αντι-μνημονιακό μπλοκ, όχι τόσο γιατί διαφωνούν ίσως με το ταξικό περιεχόμενό του όσο γιατί αποδίδουν σε αυτό κατάλυση της εθνικής αυτονομίας και ανεξαρτησίας. Κάποιοι χαρακτηρίζουν τα κινήματα αυτά αντεστραμμένο είδωλο του κόσμου που λένε ότι απορρίπτουν. Τι θα έλεγαν άραγε αν τις κρίσιμες αποφάσεις περί λιτότητας δεν τις επέβαλλαν οι ξένοι δανειστές αλλά οι ντόπιοι εκπρόσωποί τους;

Πρόσφορο έδαφος σε καιρούς έντονης κοινωνικής κρίσης βρίσκουν εξάλλου και διάφορες εκδηλώσεις λαϊκισμού και δημαγωγίας (π.χ. με συγκεντρώσεις έξω από σπίτια πολιτικών). Η εξωτερίκευση της οργής και η απόδοση συλλογικής ευθύνης χωρίς ιδεολογικά κριτήρια είναι φαινόμενο άκρως επικίνδυνο. Η συναίρεση του κοινωνικού στο εθνικό οδηγεί πάντα σε πολιτικά εκτρώματα. Πάρτε για παράδειγμα το μεταναστευτικό. Με την ίδια ευκολία που καταγγέλλουν τους ξένους επικυρίαρχους της χώρας, κατακεραυνώνουν συλλήβδην τους «λαθρομετανάστες»! Η ξενοφοβία ντουμπλ φας, βολεύει άριστα τους εμπόρους του νεοδεξιού λαϊκισμού. 

Απόσπασμα από άρθρο του Χρήστου Ζέρβα 

στη χθεσινή "Ελευθεροτυπία" (16/3/2011)

με τον τίτλο "Σαμαράς, Μνημόνιο και Νεοδεξιά"