ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ : ΡΩΜΟΣ ΦΙΛΥΡΑΣ (1)

[.........] Μα εγώ είμαι μόνος, ξεχασμένος από τους κλεισμένους στους δικούς των δρόμους συντρόφους μου, ξεχασμένος και από τους γνωστικούς.
Γιατί, αλήθεια, τι μου γλυκοπικρογίνεστε εσείς που γνώρισα απ' έξω; Ήρθατε ποτέ κανείς σας να μου φέρετε την ζέστα της ματιάς σας, όπου τρεμοσβήνει το άγιο (!) φως του λογικού;
Ωραίες ατθίδες, κοσμικές κυρίες, εσάς που ύμνησα στα ποιήματά μου και πάντοτε θυμόμουνα το ονοματάκι σας, όταν έπιανα να γράψω την κοσμική στήλη στην εφημερίδα, εθυμηθήκατε ποτέ σας το Ρώμο;
Και ιδιαίτερα από όλους εσένα που πρωταγάπησα και σε τραγούδησα παιδί στην εξέδρα του Νέου Φαλήρου, που περιφερόσουν αγέρωχη...
Θέλεις να στο ξαναπώ το παλιό τραγούδι;[....]

Το στερνό φως εστάλαζε
στο αγριεμένο κύμα
κι εσύ μέσα σ' όραμα
ρυθμίζοντας το βήμα
περνούσες κι ετρικύμιζες
το φωτεινό ακρογιάλι
κι έλεγα πως στο τόσο φως
νύχτα δεν θα προβάλει.
Κι ο θείος ρυθμός εσκλάβωνε
το κύμα της σαρκός σου
κι αγάπη μ' έδενε μ' εσέ
που κι η αρετή ρυθμός
και μιας βαρκούλας τα κουπιά
θριαμβευτικά υψωμένα
έλεγα κάτι αγέρωχος
ως πήραν από σένα.



Ρώμος Φιλύρας (1888-1942 ), "Το ημερολόγιο του φρενοκομείου). "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 1929".

Απόσπασμα από το χειρόγραφο που έγραψε ο άτυχος ποιητής μέσα στο Δρομοκαΐτειο ψυχιατρείο, όπου κλείστηκε αναγκαστικά το 1927, λόγω του ψυχικού νοσήματος που τον ταλαιπωρούσε από το 1920 εξαιτίας αφροδισίου νοσήματος (σύφιλης).
Ο Φιλύρας δε βγήκε ποτέ από το ψυχιατρείο.
Το 1937 πολλοί λογοτέχνες και προσωπικότητες της
επιστήμης και της τέχνης απηύθυναν έκκληση στην κυβέρνηση για άμεση μεταφορά του σε ατομικό δωμάτιο του ψυχιατρείου του Δαφνιού, εξαιτίας της μαρτυρικής ζωής που περνούσε στο Δρομοκαΐτειο , κλεισμένος
σε ένα θάλαμο με δέκα επιθετικότατους προς αυτόν
ψυχοπαθείς.