ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ ΕΧΟΥΝ ΤΗ ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ ΣΗΜΑΣΙΑ
Πολλές φορές έχουμε δημοσιεύσει στο ιστολόγιο διηγήματα και άλλα λογοτεχνικά κείμενα του φίλου μας του Τζι. Το τελευταίο ήταν τον Φεβρουάριο κι εκεί θα βρείτε λινκ προς τα προηγούμενα, αλλά είχαμε και τον Μάρτιο μια μη λογοτεχνική συνεργασια του για τον Ιππόδρομο. Τις προάλλες συνάντησα στην Κυψέλη τον φίλο μας τον Τζι και η συζήτηση στράφηκε στο πώς ήταν παλιά η συνοικία, οπότε μετά μου έστειλε ένα παλιό του κείμενο, συμπληρωμένο. Όχι επίκαιρο, παλιές ιστορίες.
Ο Ελίτ
Στη ζωή μου ήθελα να δοκιμάσω πολλά πράγματα κι έτσι μια μέρα ξεκίνησα να κάνω τον δημοσιογράφο που παίρνει συνέντευξη. Διάλεξα ένα μόνιμο κάτοικο της Φωκίωνος Νέγρη, με το μαγαζάκι του να την ατενίζει από την οδό Θήρας που βρισκότανε. Την δεύτερη φορά που πήγα να γράψω την συνέχεια , ήταν πολύ αργά.
Καλό ταξίδι, Ελίτ!
Σοκαριστική πολλές φορές η πραγματικότητα. Κατηφορίζοντας την Φωκίωνος Νέγρη, πηγαίνοντας για το Αστυνομικό Τμήμα στην Θήρας σκεφτόμουνα πως θα ξανάβλεπα τον πιο ηλικιωμένο φίλο μου στο μετερίζι του, στο ωραιότερο μπαλκόνι της Φωκίωνος Νέγρη όπως έλεγε το στέκι του. Το αγγελτήριο της κηδείας του μου έσφιξε την καρδιά από μακριά. Ήθελα να τον ξαναδώ, αλλά δεν έτυχε να περάσω από εκεί και δεν πρόλαβα.
Δεξιά, στον τοίχο κολλημένα λίγα λουλούδια αντί για στεφάνι και λίγα λόγια από κάποιους φίλους αποχαιρετούσαν τον μπάρμπα-Τάσο για όσους είχε εμπιστευθεί το όνομά του -με το Ελίτ, το καλλιτεχνικό του συστηνότανε.
Τον γνώρισα πριν λίγα χρόνια στο φωτογραφείο του όπου όλη η ιστορία του ελληνικού θεάτρου υπάρχει στις φωτογραφίες του. Είχε το παράπονο πως το κράτος δεν ενδιαφέρθηκε να φτιάξει ένα μουσείο με το αρχείο του, στο οποίο είχε την πρόθεση να το παραχωρήσει. Κάποιες- ίσως ιστορικές- της γειτονιάς του κοσμούσαν σαν δανεικές γειτονικά μαγαζιά και ουδέποτε επανήλθαν στην κατοχή του.
Στην μνήμη του αναδημοσιεύω την τότε ανάρτησή μου.
Elite
Όταν πετάς ψηλά μια πέτρα ανεβαίνει, ανεβαίνει, κάποια στιγμή σταματά κι’ ύστερα πέφτει. Αυτή τη στιγμή πρέπει να πιάσει ο φωτογράφος.
Καθισμένος στο σαλονάκι «με την ωραιότερη θέα στην Φωκίωνος Νέγρη»
ανάμεσα σε όλες και όλους τους σταρ του θεάτρου τα τελευταία εξήντα
χρόνια, συντροφιά με τον υπέργηρο φωτογράφο «του Εθνικού Θεάτρου»- τολμώ
να παραφράσω τον Μάνο- όταν αυτό ήταν ακόμη Θέατρο και Εθνικό. Μετά
κάποιος διευθυντής του -δεν θα πω το όνομά του- έλεγε «το θέατρό μου». Η
συνεργασία διακόπηκε.
Εκπληκτικές φωτογραφίες, πρόσωπα γνωστά και οικεία, ασπρόμαυρες μα με περισσότερα χρώματα από τις έγχρωμες, σπάνιες στιγμές του θεάτρου και των ηθοποιών του να σκεπάζουν όλους τους τοίχους. Το βλέμμα μου ξανά και ξανά στη φωτογραφία της Μελίνας. Δεν γύρισε να δει ποια φωτογραφία κοιτάζω.
– Η γυναίκα, η γοητευτική γυναίκα ξέρει πως να τοποθετήσει τα χέρια της. Πρόσεξε το δάκτυλο στο πηγούνι της. Όταν πήρε αυτή την πόζα -από μόνη της- το κύμα της γοητείας άρχισε να βγαίνει απ’ το στήθος της και να ανεβαίνει. Όταν έφτασε στα μάτια της ήρθε η στιγμή της φωτογράφισης.
«Η σεξοβόμβα ξέρει πώς να τοποθετεί τα πόδια της», σκέφτηκα αμέσως, «μα ποτέ δεν θα συγκινήσει ένα φωτογράφο».
Είναι φανερή η λατρεία του κάθε φορά που μιλάει για την Μελίνα.
– Η Μελίνα μόλις έμπαινε στο στούντιο κλώτσαγε τα παπούτσια της, χαμογελούσε, σου μίλαγε σαν να ‘σαστε οι καλύτεροι φίλοι, έδινε την ομορφιά της σ΄όλο το χώρο. Δεν ξαναβγήκε τέτοια γυναίκα,
Κάποιος μπαίνει και ζητάει ν΄αγοράσει μια συγκεκριμένη φωτογραφία του Κουν. Αρνείται.
– Είναι μοναδική. Δεν μπορώ να σας την δώσω.
Ο πελάτης ξεφυλλίζει τα άλμπουμ με τις φωτογραφίες που μπορούν να αναπαραχθούν. Επιλέγει δυο τρεις, παραγγέλνει και φεύγει.
Ο Elite -όλοι έτσι τον ξέρουν- μου εμπιστεύτηκε το όνομά του.
– Μόνο ο Μουσούρης με φώναζε με το όνομά μου. Ερχόντουσαν διάφοροι
και του πρότειναν να φωτογραφίσουν τις παραστάσεις, τσάμπα, «Έχω
φωτογράφο» τους έλεγε. Το βλέμμα μου φεύγει από τις φωτογραφίες και το
γλυκό πρόσωπο του φωτογράφου και μέσα απ’ την βιτρίνα πλανιέται στην
Φωκίωνος Νέγρη.
– Αυτή η γειτονιά έχει τρεις όψεις. Έρχομαι κάθε πρωί. Το πρωί με τη λιακάδα και τα παιδιά είναι παράδεισος. Το απόγευμα, άλλο πράγμα, βγαίνουν οι συνταξιούχοι. Το βράδυ γίνεται μπορντέλο. Μνήμες από την χαμένη πατρίδα, την Κωνσταντινούπολη, μνήμες από την χαμένη γειτονιά
Χωρίς να πει άλλη λέξη βγάζει ένα αντίγραφο της φωτογραφίας που κοίταζα και μου το προσφέρει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου