«Έχω πει μερικές φορές στον εαυτό μου ότι αν υπήρχε μία μόνο πινακίδα στην είσοδο κάθε εκκλησίας που να απαγόρευε την είσοδο σε οποιονδήποτε με εισόδημα πάνω από ένα συγκεκριμένο ποσό , θα γινόμουν αμέσως χριστιανή» . Σιμόν Βέιλ, Γαλλίδα φιλόσοφος και πολιτική ακτιβίστρια (1909-1943)
Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 27, 2024
Ναπολέων Λαπαθιώτης ο αισθαντικός δεσμώτης των αφόρητων αναμνήσεων
«Ναπολέων Λαπαθιώτης» (1888-1944)
Ο Ναπολέων Λαπαθιώτης, γιος του στρατηγού του πυροβολικού και για ένα διάστημα Υπουργού των Στρατιωτικών Λεωνίδα Λαπαθιώτη και της ανηψιάς του Χαρίλαου Τρικούπη Βασιλικής Παπαδοπούλου, γεννήθηκε στην Αθήνα το 1881.
Μετά τις εγκύκλιες σπουδές φοίτησε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστήμιου της Αθήνας, και μελέτησε συστηματικά την παγκόσμια λογοτεχνία, την παλαιότερη και τη σύγχρονή του.
Γνώριζε τρεις ξένες γλώσσες, γαλλικά αγγλικά και ιταλικά, έπαιζε πιάνο και ζωγράφιζε. Αργότερα ακολούθησε τον πατέρα του, αφοσιωμένο βενιζελικό, στο Κίνημα της Θεσσαλονίκης και υπηρέτησε κατά τη διάρκεια του Α΄Παγκοσμίου Πολέμου ως ανθυπολοχαγός διερμηνέας στο Επιτελείο.
Για ένα μεγάλο διάστημα της νεότητάς του υπήρξε περιζήτητος στα φιλολογικά και κοσμικά σαλόνια της Αθήνας. Η εξέλιξή του ωστόσο δεν ήταν ανάλογη με τις σπουδές και το ταλέντο του.
Η ομοφυλοφιλία και η χρήση ναρκωτικών τον περιθωριοποίησαν και τον εξουθένωσαν και τελικά τον Ιανουάριο του 1944 έβαλε τέλος στη ζωή του μη μπορώντας να αντέξει την πείνα και τις κακουχίες της κατοχής.
Συνεργάστηκε με πολλά περιοδικά δημοσιεύοντας ποιήματα, νουβέλες, διηγήματα, κριτικά άρθρα και μεταφράσεις. Το 1939 τύπωσε «Τα ποιήματα», ένα μέρος μόνο του ποιητικού του έργου. Είκοσι χρόνια μετά τον θάνατό του ο Άρης Δικταίος δημοσίευσε σ’ έναν ογκώδη τόμο με τον ίδιο τίτλο, όσα ποιήματά του μπόρεσε να συγκεντρώσει μέχρι τότε.
Όταν βραδιάζει, μέσα μου, ξυπνούν τα περασμένα·
ξυπνούν αργά, σα μουσικές νεκρές από καιρό,
– σα μουσικές που χάθηκαν, και που τις λαχταρώ,
κι έρχονται πάλι, μαγικά κι ανέλπιδα, σε μένα·
πόθοι, παράπονα παλιά, νοσταλγικές φωνές,
λόγια βαθιά κι αξέχαστα, κι ωστόσο ξεχασμένα,
παράξενα, χιμαιρικές αγάπες μακρινές,
όπως η φλόγα μιας αυγής, υψώνονται σε μένα!
Μια βρύση, τότε, μαγική, μου λύνεται ξανά,
και το τραγούδι ρυθμικό στα χείλη μου ανεβαίνει,
– ένα τραγούδι καθαρό, καθώς τα δειλινά
που μέσα του λυτρώνονται, και ζουν οι πεθαμένοι
"Τα περασμένα" | Ένα διήγημα του Ναπολέοντα Λαπαθιώτη , προάγγελος της αυτοχειρίας του| Ηχητικό βιβλίο
/ ertsocial
Twitter: 
/ ertsocial
Instagram: 
/ ertsocial 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου