Γιώργος Ρωμανός (1947)
Η αγάπη μας κοιμάται στα νερά
Χτες το βράδυ σ’ είδα μ’ άσπρη φορεσιά
και φυσαρμόνικα.
Και κρατούσες στο ένα χέρι μια καρδιά
και στ’ άλλο όνειρα.
Θα σε περιμένω
να ‘ρθεις ξανά εδώ.
Στην υπόλοιπη ζωή μου θα γελώ
αν θα σε ξαναδώ.
Είν’ αστείο που σε σκέφτομαι συχνά
πριν πάω να κοιμηθώ.
Το πρωί δεν έχω κέφι για δουλειά
αν θα σ’ ονειρευτώ.
Φίλε πες μου τώρα
αν είναι τρέλα μου
που αφήνω και χρυσάφι και δουλειά
για την κοπέλα μου.
Πέρασαν τα χρόνια
κι είδα τ’ άσπρα χιόνια
ν’ αγκαλιάζουν τα χρυσά σου τα μαλλιά.
Τ’ άστρα πέταξαν στ’ αντικρινό βουνό
όταν τους γέλασες.
Κι εγώ κρύφτηκα ψηλά στον ουρανό
όταν με ξέχασες.
Πες μου τώρα αλήθεια
πως δε μ’ αγάπησες.
Και σαν μαύρη νυχτερίδα σαν φωτιά
στη νύχτα χάθηκες.
Πέρασαν τα χρόνια
κι είδα τ’ άσπρα χιόνια
ν’ αγκαλιάζουν τα χρυσά σου τα μαλλιά.
Η αγάπη μας κοιμάται στα νερά
εκεί στην αμμουδιά.
Θα περιμένω να ξυπνήσει μια βραδιά
που θα `χει συννεφιά.
Ξέρω πως φοβάσαι
το κρύο, τη βροχή.
Τώρα αρχίζουν όλα πάλι απ’ την αρχή.
Δεν είσαι μοναχή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου