Υποχρεωτικό μέλλον
Δημήτρης Σεβαστάκης*Παραιτούμενος ο Τσίπρας, διατηρεί μέρος του πολιτικού κεφαλαίου και εκ των πραγμάτων διεγείρει εσωτερικές δυνάμεις που είχαν συνηθίσει τη στέγη του «πατερούλη»
Η περίοδος Τσίπρα υπήρξε συναρπαστική για την Αριστερά. Ο ίδιος, επιλογή του Αλέκου Αλαβάνου, είχε υψηλή επίδοση στις δημοτικές εκλογές του 2006, τον διαδέχθηκε στη θέση του προέδρου το 2008, με μια ταυτόχρονη δημοσκοπική άνοιξη. Η κοινωνική έκρηξη του Δεκέμβρη δημιούργησε μια εκ νέου κάμψη στην Αριστερά. Τα γνωστά ποσοστά (4,7% στις ευρωεκλογές του 2009) επανήλθαν. Μετά τη χρεοκοπία του 2009-2010, άρχισαν να εγγράφονται το κόμμα και ο ίδιος ως τα άφθαρτα μέλη του πολιτικού συστήματος που θα μπορούσαν να ανατρέψουν την οικονομική και πολιτική κατάρρευση. Υπήρξε μια συλλογική ανάθεση στον Τσίπρα και το κόμμα, επανόδου στην προ του 2009 κανονικότητα. Η χρεοκοπία συμπίεσε τους ανθρώπους των χαμηλών εισοδημάτων, αλλά και διέλυσε το αίσθημα φιλάρεσκης ευστάθειας στους μικροαστούς και μεσοαστούς. Μέσα στους «Αγανακτισμένους» του 2011 υπήρχε μεγάλος αριθμός ανθρώπων που δεν είχαν ξαναδιαδηλώσει ποτέ. Άνθρωποι μέσα από την κατερείπωση του κοινωνικού τους status και του (πολυετώς δανεισμένου) life style, περπατούσαν στις μαζικότατες συγκεντρώσεις και την κάπνα των δακρυγόνων. Ο Τσίπρας και το κόμμα (συχνά με μεγαληγορίες και υπερβολές) συνέβαλαν στη ανασύνταξη αυτού του χαώδους φαινομένου, της μαζικής διαμαρτυρίας έκπληκτων νέεο-κατεστραμμένων. Έχοντας μεγάλη και διεισδυτική λαϊκότητα, έγινε ο απόστολος της επανόδου. Αυτός που θα έσβηνε τον εφιάλτη. Η εκλογικοί θρίαμβοι του 2012 και του 2015 με την κατάληψη της κυβερνητικής εξουσίας ήταν το επακόλουθο μιας συλλογικής αποεπένδυσης στο παλαιό πολιτικό σύστημα. Αν δεν υπήρχε ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας, δεν ξέρω πού θα διοχετευόταν ο διάχυτος αντικοινοβουλευτισμός, που είχε φουσκώσει μαζί με το ατομικό χρέος και την αγωνία του κάθε πολίτη. Αυτό, φυσικά, από τη μίζερη και εκδικητική συγγραφή της συγχρονίας δεν το έχει πιστωθεί ούτε ο Τσίπρας ούτε το κόμμα.
Η κυβερνητική εμπειρία του 2015 υπήρξε ενδιαφέρουσα, γόνιμη και τραυματική. Από τη μεταφυσική χαρά του Ιανουαρίου του 2015 στη νικηφόρα αλλά μελαγχολική προεκλογική εκστρατεία του Σεπτεμβρίου. Με παλιούς φίλους και συντρόφους μακριά ή απέναντι, βυθισμένοι όλοι στη λύπη ή την εμπάθεια αλλά και στο στοίχημα ότι κάνοντας πολιτική στις ρωγμές (αυτών που επιβάλλονταν στη χρεοκοπημένη χώρα) μπορούσε να κερδηθεί το στοίχημα. Μια άβγαλτη νέα κυβέρνηση, χωρίς να έχει ιδέα για το τι σήμαινε διοίκηση, νομοθετική παραγωγή, μετάφρασή της στην πραγματικότητα κ.λπ., και μια κοινοβουλευτική ομάδα κυρίως από παλιούς αριστερούς, που ωρίμασαν βίαια, διαχειρίστηκαν (και σήμερα αρκετοί αφήνουν το έργο ανυπεράσπιστο) το τεράστιο διιστορικό άγος. Μια οικονομική, πολιτική και πολιτιστική χρεοκοπία. Η χώρα σταθεροποιήθηκε, η περίοδος των τιμωρητικών Μνημονίων έκλεισε, επανήλθε η ανάπτυξη, μειωνόταν η ανεργία, δημιουργήθηκε ένας σημαντικός εθνικός κουμπαράς.
Παραιτούμενος ο Τσίπρας, διατηρεί μέρος του πολιτικού κεφαλαίου του και εκ των πραγμάτων διεγείρει εσωτερικές δυνάμεις που είχαν συνηθίσει τη στέγη του «πατερούλη». Γιατί οι πατριαρχικές δομές των κομμάτων έχουν αυτή την ιδιοτυπία. Οι ηγέτες αποτελούν συναισθηματικά στέγαστρα που εξασφαλίζουν όλα τα άλλοθι. Μπορείς να γκρινιάζεις, να τεμπελιάζεις, να παθιάζεσαι, να δουλεύεις, να παπαγαλίζεις κ.λπ. κάτω από τον «πατερούλη». Η ορθή, πολιτικά εύστοχη και επώδυνη παραίτηση Τσίπρα εξαναγκάζει στον ενεργητικό σχεδιασμό ενός απαραίτητου μέλλοντος. Σθένος, σταθεροποίηση, πλήρης οργανωτικός ανασχεδιασμός, εκμετάλλευση όλων των ανθρώπινων πόρων και δουλειά. Πρώτα απ' όλα να μην αναζητηθεί «αντίγραφο» Τσίπρα ως λύση στη διαδοχή. Χρειάζεται χειραφετημένο, διαφορετικό, καινούργιο πρόσωπο, που θα αναλάβει την ευθύνη. Δεύτερο και κυριότατο. Ομάδα. Ο Τσίπρας είχε εξαιρετικά άνισες συνδρομές (ενίοτε εξαιρετικά φθοροποιές) από ανθρώπους ικανότατους αλλά και ανικάνους. Υπήρχε ένα είδος ποιοτικού «τουρλού». Η επιτυχία του/της προέδρου θα εξαρτηθεί από το πόσο συνεκτική, επιχειρησιακή ομάδα θα τον/την πλαισιώσει. Οι παλατιανοί δεν φαίνονται, ούτε όμως εισπράττουν τη ζημιά.
Τόσα χρόνια ο Τσίπρας πρωτίστως (ως σύμβολο και του ευρύτερου χώρου) έτρωγε τη φθορά και το μίσος. Γρήγορα βήματα, για να μην ξεραθεί η υπόθεση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου