Από Γλώσσα πώς πάτε;Ένας χρήσιμος οδηγός επισήμανσης συνηθισμένων προφορικών και γραπτών λαθών...

 

Συνηθισμένα λάθη στη χρήση της Γλώσσας

Πηγή: ΓΝΩΜΙΚΟΛΟΓΙΚΟΝ

 gnomikologikon.gr

Συνηθισμένα ορθογραφικά λάθη σε συνηθισμένες λέξεις:

Όχι “μιά” ούτε “δυό”. Τα σωστά: Μία, μια (=μιά), δύο, δυο (=δυό). Εννιά, εννέα, εννιακόσια, εννιακοσιοστός αλλά ενενήντα, ένατος, ενενηκοστός. Τριάμισι χρόνια, τρεισήμισι μέρες (όχι τρεισήμισι χρόνια, για τον ίδιο λόγο που δε λέμε "τρεις χρόνια"). Οι τύποι της ερωτηματικής αντωνυμίας ποιος είναι μονοσύλλαβοι και δεν τονίζονται: ποιες, ποιοι, ποιους κ.λπ. γι’ αυτό (και όχι: γιαυτό) απ’ ό,τι (και όχι: απ’ ότι ούτε από ό,τι) καθότι ή καθ’ ότι (και όχι: καθ’ ό,τι) οτιδήποτε (και όχι: ο,τιδήποτε) καθένας, καθεμιά (και όχι: κάθε ένας, κάθε μια) μ’ εμένα, μ’ εσένα κλπ (και όχι: με μένα, με σένα) παρ’ όλα αυτά (και όχι: παρόλα αυτά). Αλλά παρόλο. διά (και όχι: δια [είναι δισύλλαβη]). Αλλά: για το εδώλιο του κατηγορουμένου (και όχι: το ειδώλιο) πληροίς, πληροί (και όχι: πληρεί) κάθιδρος (και όχι: κάθιδρως) ανήκε και όχι ( προς Θεού) άνηκε παρεμπιπτόντως (και όχι: παρεπιπτόντως) βραδιά, βραδιάζει, βραδινός, αλλά βράδυ ο μυς, οι μύες, τους μυς (και όχι: οι μυς, τους μύες) ο ιχθύς, οι ιχθύες, τους ιχθύς (και όχι: οι ιχθείς, τους ιχθύες) όροφος αλλά διώροφος, τριώροφος, πολυώροφος Γαλλία αλλά Πορτογαλία ποικίλλω αλλά ποικιλία θα παραδώσω, να αποδώσω και όχι παραδόσω, αποδόσω. Αλλά απόδοση, παράδοση. Επιφάνια, Θεοφάνια (και όχι: Επιφάνεια) Γνωστό τοις πάσι (και όχι της πάση ή κάτι άλλο) Λίθοι και πλίνθοι και ξύλα και κέραμοι ατάκτως ερριμμένα Προσοχή: το “ερριμμένα” με δύο ρ και δύο μ. Δώσ’ μου (=δώσε μου) και όχι "δος μου" ούτε "δως μου". Αλλά "δος ημίν σήμερον". Ομοίως, δώσ’ το. Προσοχή: πρέπει να τονίζεται το "δώσ’" ειδωλολατρία, πρωτοπορία, φυσιολατρία (και όχι σε -εία), διότι προέρχονται από ουσιαστικά (ειδωλολάτρης κτλ.) και όχι από ρήματα. περηφάνια (και όχι: περηφάνεια) αλλά υπερηφάνεια (και τα δύο σωστά, αλλά προσοχή στη διαφορετική κατάληξη). Και περιφανής. αυτός καθ’ εαυτόν, αυτή καθ’ εαυτήν, αυτού καθ’ εαυτόν, αυτής καθ’ εαυτήν, αυτόν καθ’ εαυτόν, αυτοί καθ’ εαυτούς, αυτών καθ’ εαυτούς κ.λπ. Και επίσης αυτός καθαυτόν, αυτή καθαυτήν κ.λπ. (και όχι: αυτού καθ’ εαυτού, αυτής καθ’ εαυτής, αυτοί καθ’ εαυτοί κλπ.). Πάντως πρέπει να ομολογήσουμε ότι η ομοιόπτωτη παράθεση (αυτός καθ’ εαυτός κ.λπ.) χρησιμοποιείται πολύ περισσότερο στην πράξη και ο προαναφερθείς κανόνας είναι -κατά τη γνώμη μου- υπό κατάργηση. Αϊ-Βασίλης, Αϊ-Γιώργης. Το "Αϊ" δεν τονίζεται, δεν γράφεται "Αη" και ακολουθείται πάντα από ενωτικό ("-"). Προσοχή στην αντιμετάθεση -η και -υ σε λέξεις που περιέχουν και τα δύο: μήνυμα και όχι μύνημα, μύκητας και όχι μήκυτας, θηλυκό και όχι θυληκό, κήρυγμα και όχι κύρηγμα, Μυτιλήνη και όχι Μητιλύνη. Προσοχή στην αντιμετάθεση του του -ο και του -ω στις λέξεις ορκωμοσία και συνωμοσία που πολύ συχνά γράφονται λανθασμένα ορκομωσία, συνομωσία Στρατιωτική ορολογία: η περίπολος (και όχι ουδ.), ο γεμιστήρας, ο τελαμώνας, ο αορτήρας, ο ζωστήρας (και όχι θηλ.), στρατιώτης προσκεκολλημένος σε άλλη μονάδα (και όχι: προσκωλυόμενος) Συνηθισμένα εκφραστικά λάθη σε συνηθισμένες εκφράσεις «Ευχαριστούμε όλους όσοι μας συμπαραστάθηκαν» (και όχι: «όλους όσους…» διότι είναι υποκείμενο στο ρήμα που ακολουθεί, αλλά: «ευχαριστούμε όσους μας συμπαραστάθηκαν» (όταν λείπει το όλους). προσοχή όμως: «επικοινωνεί με όλους όσους γνωρίζει», επειδή εδώ το «όσους» είναι αντικείμενο του ρήματος). π.μ. (=προ μεσημβρίας), μ.μ. (=μετά μεσημβρίαν και όχι μετά μεσημβρίας), π.Χ. (=προ Χριστού), μ.Χ. (=μετά Χριστόν και όχι μετά Χριστού). Περισσότεροι από έναν ή περισσότεροι του ενός (και όχι: περισσότεροι από ένας) Γίνονται όλοι δεκτοί ανεξαρτήτως ηλικίας (και όχι: ανεξαρτήτου ηλικίας). Ενήργησα στο πλαίσιο των αρμοδιοτήτων μου (και όχι: στα πλαίσια). πόσο πολλοί, τόσο πολλοί, πόσο πολλή (και όχι: πόσοι πολλοί, τόσοι πολλοί, τόση πολλή) κατ’ αρχήν (=στα βασικά σημεία), κατ’ αρχάς (=αρχικά). Π.χ. «Το νομοσχέδιο ψηφίστηκε κατ’ αρχήν», « Κατ’ αρχάς να διευκρινίσουμε…» Ο επικεφαλής, του επικεφαλής, τον επικεφαλής, οι επικεφαλής κ.λπ. (και όχι: τον επικεφαλή, του επικεφαλούς) Οι μέθοδοι / παράμετροι αυτές (και όχι: οι μέθοδοι / παράμετροι αυτοί). Οι παλαιές οδοί, οι κεντρικές είσοδοι, οι πολλές ψήφοι (και όχι: οι παλιοί οδοί, οι κεντρικοί είσοδοι, οι πολλοί ψήφοι) Η αναπληρώτρια διευθύντρια (και όχι: η αναπληρωτής διευθυντής) Κλητική: "κυρία Πρόεδρε" (και όχι: "κυρία Πρόεδρος) "δόξα τω Θεώ" και όχι "δόξα το θεό" (αλλά: μα το Θεό) "15 Σεπτεμβρίου" ή "15 του Σεπτέμβρη" (και όχι: "15 Σεπτέμβρη") "έχω απαυδήσει" (και όχι: "έχω απηυδήσει", αλλά: "απηύδησα", "είμαι απηυδισμένος"). "Γενετικό υλικό" και όχι γεννητικό. Αλλά "προγεννητικός έλεγχος" και όχι προγενετικός Εξοκέλλω και όχι εξοκείλλω. Αλλά εξόκειλα, θα εξοκείλω, έχω εξοκείλει. (συνηθέστερα σε γ’ πρόσωπο) Αποτείνομαι, μέλλ. θα αποταθώ (και όχι: αποτανθώ). Το σωστό είναι “εκτίνω ποινή” και όχι “εκτίω ποινή”. Παρομοίως, το σωστό είναι “αποτίνω φόρο τιμής” και όχι “αποτίω”. Πάντως τα “εκτίω” και “αποτίω” είναι πιο συνηθισμένα και μπορούν να θεωρηθούν, πλέον, αποδεκτά. (Ρηματικοί τύποι όπως “απέτισα”, “θα εκτίσω” είναι σωστοί, καθώς προέρχονται από τα αποτίνω, εκτίνω.) “Η λέξη αυτή απαντά συχνά στον Όμηρο” (και όχι: απαντάται). "Στο βιβλίο του πραγματεύεται το θέμα των κοινωνικών θεσμών" (και όχι: διαπραγματεύεται). Αλλά: "Ο Υπουργός Εξωτερικών διαπραγματεύεται τους όρους της ειρήνης". "Απολαύει της εμπιστοσύνης" (και όχι: απολαμβάνει). “Μέχρις αποδείξεως του εναντίου” και όχι “του εναντίον”. Το ρήμα προοιωνίζομαι δεν έχει ενεργητική φωνή. Π.χ. "Η τακτική αυτή προοιωνίζεται την ήττα" (και όχι "προοιωνίζει την ήττα"). Το "αυξάνω" χρησιμοποιείται πολύ συχνά λανθασμένα: " Τα τέλη κυκλοφορίας αυξάνονται" (και όχι:"τα τέλη κυκλοφορίας αυξάνουν", αλλά: "η κυβέρνηση αυξάνει τα τέλη κυκλοφορίας"). Ομοίως, "αυξάνονται οι συντάξεις" (και όχι: "αυξάνουν οι συντάξεις", αλλά "τα ταμεία αυξάνουν τις συντάξεις"). Τα ρήμα διαρρέω και λειτουργώ είναι αμετάβατα: «διέρρευσε από πολιτικούς κύκλους η πληροφορία ότι...» ή: «πολιτικοί κύκλοι φρόντισαν να διαρρεύσει η πληροφορία ότι...» (και όχι: «πολιτικοί κύκλοι διέρρευσαν την πληροφορία ότι...»). «Θα θέσω το μηχάνημα σε λειτουργία» (και όχι: «θα το λειτουργήσω»). Ασχολούμαστε, ασχολούμασταν (και όχι: ασχολιόμαστε κ.λπ. διότι το ρήμα είναι ασχολούμαι και όχι ασχολιέμαι).) Στον παρατατικό όμως, ασχολιόταν "Αυτός επανέλαβε (αόρ.) την προσπάθεια χτες" - " Εσύ επανάλαβε (προστκτ.) την προσπάθεια αύριο". Οι προστακτικές δεν παίρνουν χρονική αύξηση. Ομοίως, "παρήγγειλα ένα ποτό" - "παράγγειλέ μου ένα ποτό" (ποτέ στην προστακτική: παρήγγειλε ένα ποτό), "αυτός αντέγραψε τις σημειώσεις" - "αντίγραψέ μου τις σημειώσεις", "αυτός απέρριψε την πρότασή του" - "εσύ απόρριψε την πρότασή του" Επαναλαμβάνω (και όχι: ξαναεπαναλαμβάνω). Πριν από την έναρξη (και όχι: πριν την έναρξη). Το «πριν» πρέπει να συνοδεύεται πάντοτε από το «από». Αντίθετα, το «μετά» πριν από έναρθρη αιτιατική καλύτερα να μη συνοδεύεται από το «από» (π.χ. μετά την περιπέτεια). Οποιοσδήποτε, οτιδήποτε (και όχι: ο οποιοσδήποτε, το οτιδήποτε). Τέως πρόεδρος: ο μέχρι πρo τινος πρόεδρος, ο προηγούμενος (από τον σημερινό) πρόεδρο. Πρώην πρόεδρος: ο πριν από πολύ καιρό πρόεδρος. Το άρα δεν είναι σωστό να συνοδεύεται από το λοιπόν(όχι: "άρα λοιπόν") ούτε υποκαθίσταται από το άραγε(!) Δεν χρησιμοποιείται το «κύριος» ή το «κυρία» για πρόσωπα που έχουν πεθάνει (παρατίθεται απλώς το όνομα ή προηγείται το «αείμνηστος» ή «μακαρίτης», αν χρειάζεται) Δεν χρησιμοποιούμε το «κύριος» ή το «κυρία» όταν παρουσιάζουμε τον εαυτό μας (και όχι: «γεια σας, είμαι ο κύριος Βάγγος»). Η μόνη εξαίρεση του κανόνα που είναι ανεκτή είναι όταν μιλάμε σε μικρά παιδιά Το «κ.κ.» χρησιμοποιείται μόνο στο γραπτό λόγο . Γράφουμε «οι κ.κ. ομιλητές» αλλά εκφωνούμε «οι κύριοι ομιλητές» (και όχι: "οι κύριοι κύριοι ομιλητές"). Πάντως το «κ.κ.» είναι μάλλον παρωχημένο· προτιμότερο να αποφεύγεται και να γράφουμε ολογράφως «κύριοι». Το “μέσα” μπροστά από «σ» γίνεται «μες» (αλλά όχι απαραίτητα, μπορεί να μείνει «μέσα»), ποτέ όμως «μεσ’». Π.χ. "Μεσ’ από το δάσος", αλλά "μες στο δάσος" ή "μέσα στο δάσος". Το “μέχρι” είναι “μέχρις” μόνο προ φωνήεντος σε λόγιες εκφράσεις: μέχρις αποδείξεως, μέχρις εβδόμης γενιάς, μέχρις εσχάτων, μέχρις υπερβολής, μέχρις ενός. Το σωστό είναι “πρώτιστα”. Το “πρωτίστως” είναι λάθος που κατάντησε σωστό (και δεν χάλασε ο κόσμος αν το χρησιμοποιήσουμε). Ψιλή κυριότητα (νομικός όρος) και όχι υψηλή κυριότητα. Προσοχή στη διάκριση «σαν» και «ως»: το «σαν» χρησιμοποιείται για παρομοιώσεις, ενώ το «ως» χρησιμοποιείται για πραγματικές ιδιότητες. Έτσι για παράδειγμα όταν αναφερόμαστε σε ενέργειες δικηγόρων, γιατρών κ.λπ. που έχουν σχέση με την άσκηση του επαγγέλματός τους, τότε λέμε "ενήργησε ως δικηγόρος", "θεωρεί, ως γιατρός". Για ανάλογες ενέργειες ατόμου που δεν ασκεί το επάγγελμα χρησιμοποιούμε το «σαν» : "μίλησε σαν δικηγόρος" (χωρίς να είναι), "τον φρόντισε σαν γιατρός". Σημειωτέον ότι το «ως» ακολουθείται από κατηγορούμενο που πρέπει να μπει στην κατάλληλη πτώση, π.χ. "η εκλογή του ως καθηγητή" (και όχι: "ως καθηγητής"), "οι ενέργειές του ως δικηγόρου", "η γνωμάτευσή του ως ιατρού". Συνηθισμένα λάθη στην ορθογραφία ομόηχων λέξεων: ΣΥΝΕΧΙΣΤΕ ΤΗΝ ΑΝΑΓΝΩΣΗ Συνηθισμένα Λάθη στη Χρήση της Ελληνικής Γλώσσας