ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΑΓΡΑ

 

Παρθενώνας στο χωριό Άγρας

ΧΑΡΤΗΣ 54 {ΙΟΥΝΙΟΣ 2023}

{Κλίμακες}

του Τάκη Γραμμένου

{6 λεπτά}

Ανε­βαί­νο­ντας από την Έδεσ­σα προς το χω­ριό αρι­στε­ρά, βλέ­πεις με­γά­λο σω­λή­να που κα­τε­βά­ζει το νε­ρό του πο­τα­μού στο υδροη­λε­κτρι­κό ερ­γο­στά­σιο. Τό­τε λέ­γα­με ότι χω­ρά­ει ολό­κλη­ρο φορ­τη­γό μέ­σα του. Έχει δεν έχει 1,30 μ. διά­με­τρο. Στο γκρε­μό εί­χε πέ­σει, λέ­γα­νε, REO και εί­χαν σκο­τω­θεί φα­ντά­ροι, αλ­λά εί­χαν απο­σιω­πή­σει το γε­γο­νός.

Λί­γο δυ­τι­κά από το χω­ριό, στο χω­ριό Κα­ρυ­διά, εί­ναι το ηρώο των μα­κε­δο­νο­μά­χων Άγρα και Μί­γκα και σε ένα μι­κρό μου­σειά­κι, εκ­θέ­τουν ένα με­γά­λο μέ­ρος από τον κορ­μό κα­ρυ­διάς που τους κρέ­μα­σαν, συ­ντη­ρη­μέ­νο από κα­λό­γριες σε ένα μο­να­στή­ρι με σχο­λή για συ­ντή­ρη­ση φο­ρη­τών ει­κό­νων.

Εκεί κο­ντά εί­ναι και ένα φράγ­μα για το πο­τά­μι και ο κό­σμος τό­τε ψά­ρευε τις Κυ­ρια­κές κά­τι κα­κό­μοι­ρα ψα­ρά­κια ως πέ­ντε εκα­το­στά.

Γύ­ρω ο τό­πος εί­ναι γε­μά­τος κε­ρα­σιές αλ­λά πο­τέ δεν αξιώ­θη­κα να πε­ρά­σω ανά­με­σά τους όταν εί­ναι αν­θι­σμέ­νες. Από κεί­νες τις πα­λιές τις πα­νύ­ψη­λες όχι αυ­τές της νέ­ας γε­νιάς τις για­πω­νέ­ζι­κες που εί­ναι κο­ντού­λες και ευαί­σθη­τες αλ­λά βγά­ζουν πιο πο­λύ καρ­πό. Πά­ντως οι πα­λιές, άμα τις χα­ρά­κω­νες στο κορ­μό, έβγα­ζαν ένα υγρό (το έλε­γαν σμό­λα), όπως η μα­στί­χα Χί­ου, για να επου­λω­θεί η πλη­γή, που ξε­ραι­νό­ταν και, άμα το έβρα­ζες, γι­νό­ταν η κα­λύ­τε­ρη κό­λα του κό­σμου.

Τώ­ρα το τι λέ­γα­νε για το τι έγι­νε στα γύ­ρω βου­νά, ας το αφή­σου­με, κα­λύ­τε­ρα. Όλα μι­σό­λο­γα, χω­ρίς αρ­χή, μέ­ση και τέ­λος. Σκο­τει­νά.

Ως τη λί­μνη πέ­ρα, της Άρ­νι­σας, πή­γαι­ναν ελά­χι­στοι, αυ­τοί έφερ­ναν γρι­βά­δια και έλε­γαν ότι έχει φο­βε­ρές κα­τα­βό­θρες που μπο­ρεί να βγά­ζουν και στη θά­λασ­σα. Και αλί­μο­νο σε όποιον χα­νό­ταν εκεί μέ­σα.

Στο χω­ριό, αν και έχει σχε­δόν οκτα­κό­σιους κα­τοί­κους, επι­κρα­τεί πά­ντα μια από­λυ­τη ησυ­χία· δεν τόλ­μη­σα πο­τέ να πάω πα­ρα­μέ­σα, φο­βό­μουν τα σκυ­λιά. Η πε­ριο­χή κα­τοι­κεί­ται σί­γου­ρα από το 1000 π.Χ. (νε­κρο­τα­φείο), αλ­λά και πα­λιό­τε­ρα (προϊ­στο­ρι­κός οι­κι­σμός). Η αδερ­φή της μα­μάς μου, όταν πη­γαί­να­με το κα­λο­καί­ρι, έσφα­ζε πά­ντα μία κό­τα και έβγα­ζε πά­ντα κά­τι τε­ρά­στιες φέ­τες μαύ­ρο ψω­μί δι­κό της. Τέ­τοιο δεν έχω ξα­να­φά­ει. Το από­γε­μα γυρ­νού­σε συ­νε­πέ­στα­τη μια αγε­λά­δα.

Μπαί­νο­ντας στο χω­ριό δε­ξιά εί­ναι το Δη­μο­τι­κό Σχο­λείο. Δεν γνω­ρί­ζω πό­τε και με ποια κτη­ριο­λο­γι­κά προ­γράμ­μα­τα κτί­στη­κε, πά­ντως εί­ναι γε­μά­το με γύ­ψι­να κιο­νό­κρα­να ιω­νι­κού ρυθ­μού, κά­τι σαν Παρ­θε­νώ­νας.

[ Ιού­νιος 2022 ]

_____________
Ευ­χα­ρι­στώ την ξα­δέρ­φη μου Καλ­λιό­πη Φι­τσιώ­ρη για τις φω­το­γρα­φί­ες από το κι­νη­τό της.

************************************

Ο ΑΓΡΑΣ ΣΗΜΕΡΑ

Άγρας Πέλλας - Βικιπαίδεια