Ντίνος Σιώτης: «Είμαστε από τους πιο ανήθικους λαούς διεθνώς» | LiFO
Η ζωή του Ντίνου Σιώτη αποτελεί ένα απόσταγμα σοφίας. Ένας γεμάτος βίος και μια διαρκής μετακίνηση ανάμεσα σε τόπους, ανθρώπους και μαρτυρίες. Είναι ένας συλλέκτης εμπειριών και δεινός παρατηρητής που διαμορφώθηκε από ανεξίτηλες αφηγήσεις, διαδρομές και αναγνώσεις. Εδώ και πολλά χρόνια δημιουργεί ιστορικές εκδόσεις, γράφει δοκίμια και ανθολογίες ποίησης. Σπούδασε Νομικά στο Εθνικός και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο της Αθήνας και Συγκριτική Λογοτεχνία στο San Francisco State University.
Στην Αμερική και στον Καναδά, όπου έζησε από το 1971 έως το 1989 και από το 1997 έως το 2004, εργάστηκε ως δημοσιογράφος και ως σύμβουλος Τύπου στην πρεσβεία της Ελλάδας στην Οτάβα και στα προξενεία της Ελλάδας στο Σαν Φρανσίσκο, στη Νέα Υόρκη και στη Βοστόνη.
Αφορμή για τη συνάντησή μας αποτελεί η κυκλοφορία του τελευταίου του βιβλίου από τις εκδόσεις Καστανιώτη με τον τίτλο «Τετράδια Αμερικής. Περιπλάνηση στην Αμερική του πολιτισμού και της πολιτικής». Σ’ αυτό συμπεριλαμβάνονται άρθρα, ανταποκρίσεις, κριτικές βιβλίου, συναντήσεις με συγγραφείς, προσωπογραφίες, ταξιδιογραφήματα και ξεφυλλίσματα που καλύπτουν μια περίοδο σχεδόν πενήντα χρόνων τριβής του με το άπιαστο αμερικανικό όνειρο. Στον τόμο αυτό έχει συγκεντρώσει ουσιαστικά όλα όσα έχει γράψει από το 1979 ως σήμερα, τα οποία συνθέτουν έναν ανεκτίμητο θησαυρό πληροφοριών.
«Γράφοντας για τους άλλους γράφω (και μαθαίνω πολλά) για τον εαυτό μου. Γράφοντας γίνομαι αλιεύς άγνωστων κόσμων, ανακαλύπτω άγνωστες πτυχές του ψυχισμού μου».
Έχω μπροστά μου μια πολυσχιδή και πολυγραφότατη προσωπικότητα, μια εμβληματική μορφή των γραμμάτων και των τεχνών. Είναι ευγενής, χαμογελαστός, ακούραστος και αφοπλιστικά ειλικρινής. Καθημερινά του αρέσει να ακούει το Τρίτο Πρόγραμμα, ενώ από τη συνομιλία μας φαίνεται ξεκάθαρα ότι προτιμά να εμπνέεται από τους στοχασμούς, την ποίηση, τα ταξίδια, τις περιηγήσεις και τις αναπολήσεις. Πλέον, όπως μου λέει, μοιράζει τον χρόνο του ανάμεσα στην Τήνο και την Αθήνα. Το σπίτι-γραφείο που διατηρεί στο Κολωνάκι είναι γεμάτο βιβλία, περιοδικά, αποκόμματα εφημερίδων, προσωπικά αντικείμενα, έργα τέχνης αλλά και παλιά σπάνια λογοτεχνικά και ποιητικά περιοδικά, όπως τα «Ρεύματα» και τα «(δε)κατα».
Στη συνέντευξη που ακολουθεί μιλά για όσα συναρπαστικά έζησε στην Αμερική, για τα πρόσωπα που τον σημάδεψαν, για τη λογοτεχνία και την ποίηση, για την αξέχαστη σύζυγό του, Μπάρμπαρα, την οποία έχασε πριν λίγο καιρό, για τη μοναξιά και τη φθορά του χρόνου αλλά και για το τι θεωρεί σημαντικό στη ζωή.
— Πώς είναι η καθημερινότητά σας στην Τήνο;
Σχεδόν
μαγική, σίγουρα τριφασική. Ζω στην εξοχή, στη φύση, στην πλαγιά ενός
βουνού. Διαβάζω, γράφω ποιήματα, διηγήματα, κριτικές, στίχους-πολιτικά
σχόλια, μεταφράζω, φτιάχνω κολάζ, ετοιμάζω δύο ετήσια διεθνή λογοτεχνικά
φεστιβάλ, ένα στην Τήνο κι ένα στην Αθήνα, εκδίδω δύο λογοτεχνικά
περιοδικά, ένα εξαμηνιαίο κι ένα τριμηνιαίο. Παράλληλα διευθύνω έναν
μικρό μη κερδοσκοπικό εκδοτικό οίκο και ηγούμαι του Κύκλου Ποιητών, ενώ
βρίσκω χρόνο για βόλτες στα χωριά, περιπάτους στις παραλίες, σκαψίματα
στα παλιά λημέρια, στα σοκάκια της Χώρας.
Φροντίζω κάτι αμπέλια που φύτεψα και απολαμβάνω τη θέα του Αιγαίου – από εκεί που είναι το κτήμα βλέπω πολλά νησιά και πολλά βαπόρια ανά πάσα στιγμή, ενώ ακούγονται γάιδαροι, πρόβατα, κατσίκες, γλάροι, κοράκια, γάτες και καμιά αγελάδα. Ο θόρυβος των αυτοκινήτων δεν φτάνει ως εκεί που μένω. Η καθημερινότητα στην Τήνο είναι αρκετά ευχάριστη και αρκούντως υποφερτή, παρά τις ελλείψεις και τα μειονεκτήματα ενός μικρού νησιού.
— Τι εποχή είναι αυτή που ζούμε;
Μεγάλος
μπελάς η εποχή που ζούμε, αλλοπρόσαλλη, αδιευκρίνιστη, περίεργη,
τοξική, κατευθυνόμενη από συμπαντική δυσαρμονία, απευθυνόμενη στην
ανθρώπινη αυταρέσκεια, τον ναρκισσισμό και τον εξατομικευμένο
ωφελιμιστικό σεισμό. Είναι μια εποχή που πετάει σκοτεινές σπίθες που
ίσως μας κάψουν. Γίνονται πόλεμοι πραγματικοί, ιδεολογικοί, εμφύλιοι,
γεωπολιτικοί. Αν και οι εμπλεκόμενοι λαοί γνωρίζονται πολύ καλά μεταξύ
τους, απλώς βαριούνται να συνομιλήσουν (αυτό θα πει πολιτισμός:
διαπραγματεύσεις) και κάνουν πόλεμο και σκοτώνονται, επειδή αυτό
επιτάσσουν τα γεωστρατηγικά συμφέροντα των ισχυρών του πλανήτη.
[...............................................]
— Ποια θα λέγατε ότι είναι σήμερα η μεγαλύτερη ελληνική παθογένεια;
Η
διχόνοια, η ατιμωρησία, η αντιφατικότητα, η διαφθορά και η έλλειψη
οράματος και ηθικών κανόνων. Ξέρετε, είμαστε από τους πιο ανήθικους
λαούς διεθνώς, κοντά στη Νιγηρία, αλλά αυτή η είδηση δεν θα γίνει ποτέ
πρωτοσέλιδο ή πρώτο θέμα στις βραδινές ειδήσεις για να μας συνταράξει. Η
ηθική θεωρείται ταμπού, δεν συζητάμε τέτοια θέματα, δεν μας απασχολούν,
είμαστε υπεράνω, δεν είμαστε ηθικολόγοι. Την έχουμε αποκλείσει στο
κέλυφός της και περιοριζόμαστε σε ελαφρύ φλερτ μαζί της, τη θεωρούμε
ασθένεια. Έχουμε μπερδέψει την ηθική με την ηθικολογία. Αντί η αριστερά
να είναι πρωτοπόρος στους κοινωνικούς αγώνες για το δημόσιο
καλό, διακατέχεται από έναν τεχνοφοβισμό μήπως και ξυπνήσει το μέλλον.
[..................................................]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου