Ποια κοινωνία, ποιων πολιτών;
Του ΚΩΣΤΑ ΑΡΓΥΡΟΥ- Η ΑΥΓΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
Ας αρχίσουμε από το τέλος για να πάμε προς τα πίσω, όπως θα έλεγε και η Μέρκελ. Την Παρασκευή η Φινλανδία απέκτησε κυβέρνηση. Συμμετέχουν σ’ αυτή, πλέον, μαζί με τους κεντροδεξιούς, και οι ακραίοι ξενοφοβικοί Φινλανδοί (πρώην Αληθινοί Φινλανδοί), που διαπραγματεύτηκαν σκληρά για ζητήματα όπως η μετανάστευση. Ξεπέρασαν σε επιτυχία τους Σουηδούς ομοϊδεάτες τους, που απλώς «στηρίζουν» την κεντροδεξιά κυβέρνηση στη Στοκχόλμη χωρίς να συμμετέχουν ενεργά σ’ αυτή.
Την ίδια μέρα, στο άλλο άκρο της Ευρώπης, στην Ισπανία, ο πρόεδρος του Λαϊκού Κόμματος Αλμπέρτο Νούνιεθ Φεϊχόο έδινε το πράσινο φως για τη συγκυβέρνηση της Δεξιάς με την Ακροδεξιά του Vox στην αυτόνομη περιφέρεια της Βαλένθια, στον Δήμο του Έλτσε με τους 200.000 κατοίκους και σε άλλους μικρότερους δήμους, στέλνοντας ένα σαφές μήνυμα για τις προθέσεις του μετά τις εθνικές εκλογές της 23ης Ιουλίου. Η Τζόρτζια Μελόνι, που λειτουργεί εδώ και καιρό ως πρότυπο για μια τέτοια συνεργασία, τρίβει τα χέρια της. Η συγκυβέρνηση Δεξιάς-Ακροδεξιάς φαντάζει ολοένα και πιο πιθανή.
Δύο 24ωρα νωρίτερα, και, ενώ κάποιοι στην Ελλάδα έκαναν επίδειξη κακοψυχίας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με αφορμή το ναυάγιο έξω από την Πύλο, στη Γερμανία έβγαινε δεύτερη δημοσκόπηση μέσα σε ένα διήμερο που έδινε 20% στην ακροδεξιά Εναλλακτική για τη Γερμανία (AfD), με προοπτική να είναι δεύτερο κόμμα πίσω από τους Χριστιανοδημοκράτες, αφού οι συγκυβερνώντες Σοσιαλδημοκράτες και Πράσινοι εμφανίζουν τάσεις καθίζησης. Η προοπτική να αντιμετωπιστεί η AfD ως «σοβαρή εκδοχή» πατριωτικού κόμματος μετά τις εκλογές του 2025 δεν είναι πια σενάριο επιστημονικής φαντασίας.
Δεν είναι λοιπόν μόνο ο Όρμπαν, ο Γιάνσα, ο Κατσίνσκι. Υπάρχουν πολλοί «δεξιότεροί» τους, που είναι έτοιμοι να κυβερνήσουν ή κυβερνούν ήδη. Αν το σκεφτούμε ρεαλιστικά, ποιος από αυτούς τους «Ευρωπαίους πολίτες» που ψηφίζουν αυτά τα κόμματα μπορεί να αισθάνθηκε το παραμικρό, να συγκινήθηκε -δεν μιλάμε να δάκρυσε…- στο άκουσμα της είδησης ότι μερικές εκατοντάδες άνθρωποι πνίγηκαν στο βαθύτερο σημείο της Μεσογείου; Στοιχηματίζω κανείς.
Αλλά αυτό είναι πάλι το αποτέλεσμα. Το «πνεύμα» αυτό δεν δραπέτευσε από κάποιο μπουκαλάκι. Η αλληλοτροφοδότηση πολιτικών και ψηφοφόρων με τον ιό της ξενοφοβίας, η αποθέωση της λογικής της αποτροπής, της απώθησης, του αποκλεισμού είναι μια διαδικασία διαρκείας. Τα ταμπού έχουν πέσει προ πολλού. Δεν είσαι δακτυλοδεικτούμενος στην Ευρώπη αν λες ότι ο «παραδειγματισμός» των επίδοξων, αλλά απρόσκλητων επισκεπτών άλλου χρώματος ή θρησκείας δεν αποκλείει και το σενάριο του θανάτου.
Σ’ αυτή την Ευρώπη ζούμε. Οφείλουμε να το συνειδητοποιήσουμε, αν δεν θέλουμε να χαϊδολογάμε «παραστρατημένους» εθνικιστές και αλαλάζοντες ινφλουένσερ. Η ιδέα της «ανοιχτής κοινωνίας των πολιτών», που διαφήμιζε αξίες όπως η διαφορετικότητα, η πολυπολιτισμικότητα, η ανεξιθρησκία, η συμπεριληπτικότητα, έχει θαφτεί προ πολλού μαζί με τα απομεινάρια κάποιων κομμάτων που τάχα την υπηρέτησαν, αλλά στο τέλος ξεσκεπάστηκαν ως ιμάντες μεταφοράς ακροκεντρώων απόψεων στον πυρήνα του δημόσιου διαλόγου, που έτσι κι αλλιώς διεξάγεται πλέον με τίτλους και αφορισμούς.
Οι γραφειοκράτες της Ε.Ε. θυμίζουν Γάλλους ευγενείς σε μυθιστορήματα προηγούμενων αιώνων, που απλώς ανέβαζαν τη δόση σε αρώματα για να αντέξουν την μπόχα από ένα σύστημα που σαπίζει θανατερά. Για την Αριστερά δεν αρκεί να επιμένει ότι δεν θα γίνει μέρος αυτής της σαπίλας. Αν δεν κατανοήσει τη διασπορά της σήψης και δεν αποφασίσει να τη φρενάρει επιθετικά, και όχι με μισόλογα, κάποια στιγμή θα τη δει να ζυγώνει με ταχύτητα, με διάθεση να την κατασπαράξει, ενώ πίσω της θα υπάρχει μόνο τοίχος.
Η Αριστερά στην Ευρώπη οφείλει να συνειδητοποιήσει ότι ο μύθος της «ανοιχτής κοινωνίας» έχει καταρρεύσει και να αναπροσαρμόσει την τακτική της μέσα σε ένα εξαιρετικά εχθρικό περιβάλλον.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου