Φαίνεται χρειάζεται μισός αιώνας, για να κάνει η Ιστορία στροφή 180 μοίρες.

 

Ελλάς, Ελλήνων Χριστιανών και δημοκρατική συμπαράταξη

Του Στέλιου Κούλογλου

 

ΠΗΓΗ: TVXS.GR

Φαίνεται χρειάζεται μισός αιώνας, για να κάνει η Ιστορία στροφή 180 μοίρες. Πενήντα χρόνια μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου και ένα λιγότερο από τη μεγάλη δημοκρατική έκρηξη της μεταπολίτευσης του ’74, η νέα Βουλή που προκύπτει από τις εκλογές της 25ης Ιουνίου δείχνει το εκκρεμές στην άλλη πλευρά: κυριαρχείται από τη μητσοτακική κεντροδεξιά με αρκετή δόση Αδωνι-Βορίδη, που ήταν επικεφαλής της νεολαίας του δικτάτορα Παπαδόπουλου.
 
Στο Κοινοβούλιο εκπροσωπούνται ακόμη ένα αμιγές θρησκευτικό κόμμα, ένα που τηλε-πουλούσε ..αυθεντικές επιστολές του Χριστού και άλλο ένα που εμφανίστηκε από το πουθενά αλλά ευλογήθηκε από τον καταδικασμένο για δολοφονία Κασιδιάρη, νεοναζί και νοσταλγό της χούντας. Με ποσοστό 13%, οι βουλευτές οπαδοί της «Ελλάς, Ελλήνων Χριστιανών» θα είναι περισσότεροι από ποτέ.
 
Στο σύνολο της η δημοκρατική, αριστερή παράταξη, χάνει την πλειοψηφία που διατηρούσε από την πτώση της χούντας και μετά σε εκλογικά ποσοστά, με την εξαίρεση της «Καραμανλής ή τανκς» πρώτης εκλογικής αναμέτρησης του 74.
 
Για την εξέλιξη αυτή υπάρχουν αντικειμενικοί παράγοντες, όπως η πανευρωπαϊκή άνοδος της ακροδεξιάς που εκμεταλλεύεται ασύστολα τη μεταναστευτική- προσφυγική κρίση, την οποία ή ίδια η Δύση προκάλεσε με την διεύρυνση των διεθνών κοινωνικών ανισοτήτων και τους πολέμους που ξεκίνησε στη Μέση Ανατολή αντιστοίχως. Οι πρωτοφανείς προεκλογικοί τυχοδιωκτισμοί Μητσοτάκη στη Ροδόπη, έπαιξαν επίσης τον ρόλο τους.  Αλλά για την επικράτηση του συνόλου της δεξιάς, υπάρχουν σοβαρές, ιστορικές ευθύνες της εγχώριας Αριστεράς.
 
ΣΥΡΙΖΑ: μια προαναγγελθείσα, νέα ήττα
 
Το εκλογικό αποτέλεσμα του ΣΥΡΙΖΑ, χαμηλότερο κατά 3% περίπου και από εκείνο της συντριβής της 21ης Μαϊου, ήταν αναμενόμενο. Το δίλημμα που έθεσε ο ΣΥΡΙΖΑ στους πολίτες (θέλετε ή όχι παντοδύναμο Μητσοτάκη;) ήταν -αναγκαστικά αυτή τη φορά- ενός κόμματος διαμαρτυρίας. Μια παραλλαγή του ίδιου διλήμματος που ουσιαστικά είχε θέσει τον Μάιο, αλλά ακόμη πιο αποδυναμωμένου: γιατί μια μερίδα πολιτών πάει με τον νικητή, την ίδια στιγμή που η ήττα αποθάρρυνε ή έστρεψε  ψηφοφόρους του Μάη σε άλλα κόμματα.
 
Στο διάστημα ανάμεσα στις δύο εκλογικές αναμετρήσεις, έγιναν προσπάθειες για νέα πρόσωπα και διορθώσεις στην τακτική με βάση τις συνεχείς- άλλοτε αποκηρυγμένες- έρευνες της κοινής γνώμης και τα focus group, αλλά σε  5 εβδομάδες δεν διορθώνονται τραγικά λάθη τουλάχιστον τεσσάρων ετών, χώρια αυτά της περιόδου 2015-19, που ποτέ δεν συζητήθηκαν για να διορθωθούν. Ο Nίκος Μαραντζίδης ήταν καλή επιλογή και έκανε ότι μπορούσε στη νέα εκστρατεία, αλλά ακόμη και τον Μέσι να ρίξεις στο παιχνίδι, δεν μπορείς να ανατρέψεις το σκορ, όταν χάνεις στο 80ο λεπτό με 4-0.
 

Η εκλογική εκστρατεία του Μαϊου θα διδάσκεται στις Σχολές Πολιτικών Επιστημών για το τι ΔΕΝ πρέπει να κάνεις στις εκλογές, αλλά οι αιτίες είναι βαθύτερες. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε μια ιστορική ευκαιρία, με βάση το 32% του 2019, να μετασχηματιστεί σε ένα σύγχρονο, αριστερό κόμμα με επαφή με την κοινωνία, την αυτοδιοίκηση και τα συνδικάτα, ανοιχτό στις προκλήσεις και όχι -συχνά- ανθρωποδιωκτικό.
 
Εξ αιτίας του DNA του, της ιστορίας και του στελεχικού δυναμικού του, αλλά  και επειδή ουσιαστικά ένας άνθρωπος πήρε το κόμμα από το χέρι και το έκανε κυβέρνηση, ίσως το εγχείρημα ήταν αδύνατο να επιτύχει. Ομως η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ ευθύνεται επειδή ούτε καν το προσπάθησε. Επειδή η πολιτική είναι πάντα θέμα timing, η εκδοχή της βασικής εναλλακτικής λύσης στη δεξιά έχει χαθεί. Η Κουμουνδούρου θα πρέπει να θέσει ως στόχο να κινείται στο ανώτερο όριο των ποσοστών που κερδίζουν τα κόμματα της ευρωπαϊκής αριστεράς, ανάμεσα στο 5- 15%.
 
Α. Tσίπρας: should I stay or should I go?
 
Το μεγάλο ενδιαφέρον χθες συγκέντρωνε η στάση του Αλέξη Τσίπρα, ιδιαίτερα μετά την ομολογία του ότι το βράδυ της 25ης Μαϊου ήθελε να παραιτηθεί. Στη δήλωσή του, άφησε να εννοηθεί ότι παραμένει στη θέση του μέχρι νεοτέρας και κάποιου εκτάκτου συνεδρίου («θα θέσω τον εαυτό μου στη κρίση των μελών του κόμματος»), βάζοντας ένα χρονικό όριο, εμμέσως και για τον ίδιο: «Ο χρονικός ορίζοντας για την επιστροφή μας, είναι οι ευρωπαϊκές εκλογές σε ένα περίπου χρόνο από σήμερα».
 
Αναμφισβήτητος αρχιτέκτονας των απρόσμενων επιτυχιών αλλά και των αποτυχιών του ΣΥΡΙΖΑ, ο Α.Τσίπρας δικαιούται να αποφασίσει ο ίδιος αν και πότε θα αποχωρήσει. Το βέβαιο είναι ότι δεν πρέπει να ξοδέψει- ή να του ξοδέψουν οι αυλικοί με το «επάγγελμα Τσίπρα»- ότι απομένει από το πολιτικό του κεφάλαιο, που συχνά σπαταλήθηκε άδικα. Πρέπει  αντίθετα, πέρα από την υστεροφημία του, να προσέξει να μη φθαρεί περισσότερο, ώστε να μπορέσει να ξαναπαίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στα πολιτικά πράγματα. Ειναι 49 ετών και σίγουρα θα παρουσιαστούν πολλές ευκαιρίες.
 
Το ΠΑΣΟΚ και η «τακτική Καμένου».
 
Το ΠΑΣΟΚ του Νίκου Ανδρουλάκη έδειξε ότι δεν μπορεί, τουλάχιστον σήμερα, να καρπωθεί τη φθορά του ΣΥΡΙΖΑ. Ανάμεσα στις δύο εκλογικές αναμετρήσεις, το ΠΑΣΟΚ δεν δημιούργησε ρεύμα υπέρ του, δεν κέρδισε κομμάτι από το 3% που έχασε ο ΣΥΡΙΖΑ και για αυτό αύξησε ελάχιστα το ποσοστό του. Το κενό στην αριστερά- κεντροαριστερά παραμένει μεγάλο και όπως είναι γνωστό η φύση απεχθάνεται τα κενά.
 
 
Στον χώρο της ριζοσπαστικής Αριστεράς, ο αποκλεισμός του ΜεΡ-25 στερεί από τη Βουλή ικανά στελέχη, όπως οι Κρίτων Αρσένης και Κλέων Γρηγοριάδης. Ο Γιάνης Βαρουφάκης πληρώνει τα καταστροφικά  λάθη περί «Δήμητρας» και την κατά μέτωπο σύγκρουση με τον ΣΥΡΙΖΑ. Κανονικά, ήδη πριν τις πρώτες εκλογές, θα έπρεπε να είχε ακολουθήσει την «τακτική Καμένου» στις εκλογές του 2015, με το τρενάκι και τον «μικρό Αλέξη»: να διεκδικήσει δηλαδή, στα πλαίσια μιας προοδευτικής κυβέρνησης, τον ρόλο του αριστερού πόλου που θα αποτρέπει τις δεξιές παρεκκλίσεις. Να παρουσιάσει μια «κυβερνητική » πρόταση, αντί να παρουσιαστεί ως κόμμα διαμαρτυρίας, εκτοξεύοντας υστερικές ακρότητες.
 
Πλεύση Ελευθερίας και Ενωση Κεντρώων.
 
Aλλά τις εβδομάδες πριν τις εκλογές του Μαϊου, οι δημοσκοπήσεις εμφάνιζαν το ΜεΡ-25 να μπαίνει άνετα στη Βουλή. Ο  κ. Βαρουφάκης έπεσε θύμα αλαζονείας, την οποία οριακά δεν πλήρωσε η Ζωή Κωνσταντοπούλου, που επίσης αισθάνθηκε σίγουρη,  αρχίζοντας 15 μέρες πριν τις εκλογές να κόβει τα κεφάλια των υποψηφίων της.
 
Οι πρώτες δηλώσεις της επικεφαλής στην Πλεύση Ελευθερίας («Εμείς θα είμαστε η αξιωματική αντιπολίτευση-Εγώ κάνω για εκατό βουλευτές»), προμηνύουν ότι οι αξέχαστες σκηνές με τον  Λεβέντη της Ενωσης Κεντρώων θα επαναληφθούν σε καλύτερη εκδοχή στη νέα Βουλή, αλλά το πρόβλημα είναι πολύ μεγαλύτερο από τις γραφικότητες: η απόλυτη κυριαρχία της ΝΔ προοιωνίζει μέτρα και πρακτικές πολύ χειρότερες από αυτά που ζήσαμε την πρώτη τετραετία.
 
Η δημιουργία μιας συμπαράταξης απέναντι στη μητσοτακική δεξιά αλλά και την εκδοχή Ελλάς, Ελλήνων Χριστιανών-2023, είναι ζωτικής σημασίας για τη δημοκρατία και την προστασία της κοινωνίας. Ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ ανταλλάχθηκαν πολλές κατηγορίες- συχνά αχρείαστες και υπερβολικές- τους τελευταίους μήνες, αλλά ενόψει του Οκτωβρίου επιβάλλεται οι πικρίες να παραμεριστούν και οι δυνάμεις να συγκλίνουν. Αν η ΝΔ κερδίσει και τις αυτοδιοικητικές εκλογές στις περιφέρειες και τους δήμους, το «καθεστώς Μητσοτάκη» θα πάψει να είναι απλώς μια καλή τηλεοπτική ατάκα.

ΑΠΟ TO TVXS.GR