Γιατί είναι τόσο δημοφιλή και στις μέρες μας τα μυθιστορήματα του Καραγάτση;Η προτίμηση αυτή δείχνει έκπτωση λογοτεχνικού γούστου;

 

Εγκλιματισμός στον Μ. Καραγάτση (άρθρο από τη "Βλάβη")

sarantakos  ΝΙΚΟΣ ΣΑΡΑΝΤΑΚΟΣ Η είδηση της κυκλοφορίας ενός νέου περιοδικού για το βιβλίο είναι πάντοτε

χαρμόσυνη -ακόμα περισσότερο στον καιρό μας, όταν ιστορικά περιοδικά σταματούν να εκδίδονται ή περνούν σε ψηφιακή μορφή.

To καινούργιο περιοδικό, που βλέπετε εδώ το εξώφυλλό του, λέγεται Βλάβη και θα είναι τριμηνιαίο. Εκδίδεται από τους Αντίποδες, έναν σχετικά νέο αλλά ήδη καταξιωμένο εκδοτικό οίκο, κάτι που εγγυάται την απαραίτητη στήριξη στα πρώτα βήματα.

Στο σημείωμά της  η εκδοτική ομάδα αναγνωρίζει τους νέους καιρούς:

Η Βλάβη τυπώνεται σε μια περίοδο οργανωμένης ψηφιακότητας, που καθορίζει και το ίδιο το βιβλίο. Βρισκόμαστε σε ένα κόσμο δια­συνδεδεμένων κειμένων που ενώνονται διαρκώς και με κάθε τρόπο το ένα αναφέρεται στο άλλο. Σε αυτή την περίοδο η Βλάβη τυπώνεται για να διεκδικήσει έναν δικό της χρόνο και μια δική της διασύνδεση: έναν χρόνο αργό που αντιστοιχεί στον χρόνο της ανάγνωσης και της συγγραφής, και μια διασύνδεση που αντιστοιχεί σε όσες και όσους μοιράζονται τους σκοπούς της Βλάβης. Με άλλα λόγια: η Βλάβη μας είναι μια βλάβη του παγκόσμιου βιβλίου, μια βλαβερή Βλάβη με επιβλαβείς σκοπούς.

Για να έχετε μια πλήρη εικόνα, ιδού και τα περιεχόμενα του πρώτου τεύχους:

Μικρά Νέα - ΕΙΔΗΣΕΙΣ - Μηνύσιμα / Επικαιρικά
Χρήστος Κρυστάλλης - ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ - Βγαίνοντας από το Αλεξανδρινό Κουαρτέτο - πέντε χρόνια μετά
Εύα Πλιάκου - ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ - Αυτοβιογραφία: βρίσκεται η μεγαλοφυΐα στην ικανότητα αντικαθρεφτισμού;
Πάρης Τσούτσης - ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ - Αφηγήσεις και αντι-αφηγήσεις ή πώς γλιτώνεις το «άβολο κενό ύλης»
Λευτέρης Καλοσπύρος - ΔΙΗΓΗΜΑ - Αρτιφισιέλ
Εντιτόριαλ - ΑΦΙΕΡΩΜΑ - Αποποίηση Κληρονομιάς
Κώστας Σπαθαράκης - ΑΦΙΕΡΩΜΑ - Εγκλιματισμός στον Μ. Καραγάτση
Γιώτα Τεμπρίδου - ΑΦΙΕΡΩΜΑ - Ο Ελύτης, εγώ, παιχνίδια που παίζει το μυαλό
Μαρτίνα Ασκητοπούλου - ΑΦΙΕΡΩΜΑ - Μην ομιλείτε δια την οδηγόν: Νέλλη Ανδρικοπούλου και το πρόβλημα της λήθης
Grace Paley - ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ - Μια συζήτηση με τον πατέρα μου
bell books - ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ Για να αγαπήσουμε ξανά. Η καρδιά του φεμινισμού
Eugene Thacker - ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ - Οι προστάτες άγιοι του πεσιμισμού - εισαγωγή: Αλέξανδρος Παπαγεωργίου
Αλεξάνδρα Ιωαννίδου - ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ
Βίβιαν Στεργίου - ΔΙΗΓΗΜΑ - Playstation
Γιώργος Πάλλης - ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ - Wir mussen wissen! Wir werden wissen! Πώς φανταζόμαστε το πώς
ο Λαμπατούτ φαντάστηκε τη δίψα για γνώση τον 21ο αιώνα,·
Δημήτρης Μπεκιάρης - ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ - Ο Επιβάτης του Κόρμακ Μακάρθι: Μετατοπίζοντας τα όρια του απόβλητου
Κώστας Σαββόπουλος - ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ - Trauma playground
Κλαίρη Κοτσιφάκη - ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ - Φτιάχνοντας Χώρο / Κάνοντας Χώρο
Κατερίνα Λαμπρινού - ΤΕΧΝΗ - Loro
Χρήστος Κρυστάλλης - ΘΕΑΤΡΟ - Γιατί έφυγα από το Σπιρτόκουτο (δε μιούζικαλ) μετά τα πρώτα 20 λεπτά;
Σωτήρης Παρασχάς - ΣΕΙΡΕΣ - Η Ευρώπη της Ατλάντα
Σοφία Χιονίδου - ΤΕΧΝΗ - «This Current Between Us» - και γιατί δεν βρίσκεται πραγματικά μεταξύ μας
Ιωάννα Ζούλη - ΤΕΧΝΗ - Αντίστροφη μηχανική
Στέλιος Ν. Ρογκάκος - ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΑ - Η γωνιά του βιβλιοπώλη
ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ - Σταυρόλεξο
Κατερίνα Π. Τριχιά - ΣΥΖΗΤΗΣΕΙΣ - Το μέιλ του τριμήνου

Από την πλούσια αυτή ύλη, διάλεξα να παρουσιάσω το άρθρο του φίλου Κώστα Σπαθαράκη, του εκδότη των Αντιπόδων  για τον  Μ. Καραγάτση, ο οποίος στις μέρες μας γνωρίζει σχεδόν γενικευμένη αποδοχή.  Είναι ένα επιθετικό άρθρο, κάτι που σπανίζει στις μέρες μας, που κριτική σημαίνει παρουσίαση ή/και έπαινος. Νομίζω καλό μας κάνουν τέτοια κείμενα, που πάνε κόντρα στις παραδεδεγμένες απόψεις, άσχετα αν συμφωνούμε μαζί τους -οξύνουν το κριτικό μας αισθητήριο.

Παραθέτω λοιπόν το άρθρο του Κώστα Σπαθαράκη, όπως δημοσιεύτηκε στο παρθενικό τεύχος της Βλάβης (σελ. 28-30).

Εγκλιματισμός στον Μ. Καραγάτση

 

Κώστας Σπαθαράκης

«Τι εκπροσωπεί ο Μ. Καραγάτσης στην πνευματική ζωή του τόπου;» Το ερώτημα του Μανόλη Αναγνωστάκη, διατυπωμένο με αφορμή την «άσκοπη φλυαρία 600 περίπου σελίδων» υπό τον τίτλο Σέργιος και Βάκχος το 1960, διατηρεί δυστυχώς αμείωτη την επικαιρότητά του.[1] Γιατί το πεζογραφικό έργο του, από τον Συνταγματάρχη Λιάπκιν μέχρι το 10, κατά παράδοξο τρόπο, παρά τις ενστικτώδεις αντιρρήσεις των σημαντικότερων κριτικών του (δεξιών και αριστερών), παρά την απουσία ουσιαστικής συμπόρευσης με τους άλλους εκπροσώπους της πεζογραφικής «Γενιάς του ’30», παρά την έλλειψη οποιασδήποτε συνάφειας με τις μεταγενέστερες εξελίξεις της πεζογραφίας (ο Καραγάτσης δεν έχει επιγόνους, ίσως μόνο τον Χωμενίδη),[2] παρά τις επισημάνσεις των ακαδημαϊκών αναγνώσεων από τη δεκαετία του ’90 και εξής για τον βαθύ σεξισμό, τον διανοητικό τσαρλατανισμό και την τεχνική ευκολία, απέκτησε την αίγλη του κλασικού.

Επομένως το ερώτημα του Αναγνωστάκη πρέπει να απαντηθεί ξανά. Όχι γιατί οι απαντήσεις που έδινε τότε, από τη σκοπιά της συγχρονίας και της πολιτικής στράτευσης, είναι ελλιπείς ή συγκρατημένες, αλλά γιατί η αναμφισβήτητη και θριαμβευτική επιβίωση μιας πεζογραφίας που έρχεται σε καταφανή αντίθεση με όλα τα ζητούμενα της εποχής μας, μας υποχρεώνει να επανεξετάσουμε την αναγνωστική υποδομή και τις πνευματικές ορίζουσες που επιτρέπουν σήμερα να διαβάζεται η Μεγάλη Χίμαιρα, για παράδειγμα, ως κλασικό έργο της ελληνικής πεζογραφίας. Ενώ όλα έχουν αλλάξει από τότε, κάτι στον πυρήνα της αναγνωστικής συνείδησης έχει παραμείνει αναλλοίωτο και σταθερό, και μπορεί ακόμη να προσανατολίζεται προς την «αφηγηματική δεινότητα», το βαθύ πάθος και το φτηνό σεξ, την ψευδομυθική δομή και τη φραστική υπερβολή της καραγατσικής πένας.[....]

Συνεχίστε να διαβάζετε Εγκλιματισμός στον Μ. Καραγάτση (άρθρο από τη Βλάβη).

Οι λέξεις έχουν τη δική τους ιστορία