Σπάνια βρέθηκαν τόσο πολλοί αντιλαϊκοί άνθρωποι σε μια κυβέρνηση, από αρκετά μάλιστα κομμάτια της πολιτικής, κοινοβουλευτικής ζωής – ξεχωρίζουν εδώ, πέρα από πρώην «σοσιαλιστές», τα φυντάνια της Ακροδεξιάς, όλα τοποθετημένα σε υπουργεία κρίσιμα για το μέλλον του τόπου. Αυτοί είναι το προσωπείο του τέρατος...

 

Σύγχρονα τέρατα και τερατάκια

Γιώργος Σταματόπουλος

efsyn.gr 

6-7 λεπτά

---

Σύγχρονα τέρατα και τερατάκια

«Tέρας γαρ ο βίος και τα πράγματ’ εστί μου», έλεγε για τον εαυτό της η Ελένη του Ευριπίδη, όλη δηλαδή η ζωή και η περίπτωσή της ήταν ένα ξάφνιασμα [καθόλου ευχάριστο]. Κάτι η τύχη της, κάπως οι κακές επιλογές της τη σημάδεψαν και αυτά τα σημάδια προκάλεσαν τόσο κακό και άφθονοι ποταμοί αίμα έρρευσαν στην εποχή της και στην ιστορία. Αυτό το αρχαίο τέρας εξακολουθεί να υπάρχει και έχει τη μορφή της κυβέρνησης Μητσοτάκη – αφορά δε όλους μας και όχι μόνο τους γενικά άτυχους.

Ένα τέρας που έχει τη μορφή συνανθρώπων, ασυγκίνητων, λες, για το βιοτικό επίπεδο των πολλών, πολιτικών που δεν διστάζουν να ψεύδονται ασύστολα μιλώντας στον ελληνικό λαό, που αντιφάσκουν χωρίς να χολοσκάνε, που παλινωδούν και δεν δίνουν λογαριασμό σε κανέναν και δεν λογοδοτούν, που φοράνε «δημοκρατικό» μανδύα και επιδίδονται χωρίς αιδώ σε αυταρχικές και αντιλαϊκές αποφάσεις-πράξεις, που υποκαθιστούν γιατρούς και επιστήμονες, αδιαφορώντας για την επιστήμη τους ή ίσως υποχρεώνοντάς τους στη δούλεψή τους.

Σπάνια βρέθηκαν τόσο πολλοί αντιλαϊκοί άνθρωποι σε μια κυβέρνηση, από αρκετά μάλιστα κομμάτια της πολιτικής, κοινοβουλευτικής ζωής – ξεχωρίζουν εδώ, πέρα από πρώην «σοσιαλιστές», τα φυντάνια της Ακροδεξιάς, όλα τοποθετημένα σε υπουργεία κρίσιμα για το μέλλον του τόπου. Αυτοί είναι το προσωπείο του τέρατος, η απεχθής μορφή του, τέτοια που πολύ λίγοι άνθρωποι θα μπορούσαν ποτέ να φανταστούν ότι ήταν δυνατό να υπάρξει. Ο κίνδυνος είναι γνωστός: όσο οικειώνεται κανείς με την απαίσια μορφή του τέρατος τόσο και κινδυνεύει να γίνει ο ίδιος τέρας.

Όσο κοιτάζεις την άβυσσο, έλεγε ο Νίτσε, τόσο η άβυσσος μπαίνει μέσα σου. Μήπως όμως αυτό έχει ήδη συμβεί; Μήπως έχουμε καταντήσει μικρά τερατάκια, που αδιαφορούν για τον διπλανό και, κυρίως, για το ποιος μας κυβερνά με πλήρη αλαζονεία; Μήπως έχουν χαθεί η αλληλεγγύη, ο σεβασμός στον διπλανό, η εξεγερτικότητα που ο καθείς κουβαλά μέσα του, ο πολιτισμός, η αισθητική... – μήπως εθιστήκαμε στη ραθυμία και την κακογουστιά, άρα στη δουλεία;

Δυστυχώς τα ερωτήματα δεν είναι ρητορικά, στέκονται δίπλα μας καθημερινά και απαιτούν μια απάντηση, αν όχι από τον καθένα μας ξεχωριστά, τουλάχιστον από τις παρέες και τις κοινότητες, από την ίδια την κοινωνία. Δεν ξέρω αν ιστορικοί και άλλοι ειδικοί ερμηνεύουν αυτήν την απάθεια και εν τέλει παθητικότητα της κοινωνίας, κάποια ερμηνεία πάντως πρέπει να δοθεί μπας και ανοίξουμε τα στραβά μας και αποφασίσουμε να διώξουμε τα μέσα μας τερατάκια και το ίδιο το μοχθηρό τέρας της κυβέρνησης. Είναι και τούτο: Ποτέ άλλοτε, με λίγες εξαιρέσεις, δεν επέπλεαν τόσοι φελλοί στη θάλασσα της επικοινωνίας – είναι σχεδόν απίστευτο αλλά οδυνηρά πραγματικό, ειδικά όταν ανοίγεις την τηλεόραση, είτε ψυχαγωγική τη λέμε, είτε επιμορφωτική, είτε ενημερωτική.

Θεατές στο ίδιο έργο και ας αγανακτούμε αρκετοί με τα στραβά και τα οχληρά που μας περιτριγυρίζουν και κάνουν τη ζωή μας κόλαση. Κάτι περιμένουν πολλοί από τα κόμματα της αντιπολίτευσης – δεν ξέρω αν καλά κάνουν και περιμένουν.