Η Μπίλι παραμένει «φαινόμενο»
Εξομολογητικό και αυτοβιογραφικό το δεύτερο άλμπουμ της 20χρονης πλέον στιχουργού και ερμηνεύτριας επιβεβαιώνει ό,τι φανταζόμασταν εξαρχής: ότι εκείνη ήρθε για να μείνει.
Βαδίζοντας προς τα 20 χρόνια της, τα οποία θα κλείσει τον ερχόμενο Δεκέμβριο, η Billie Eilish έχει να επιδείξει ήδη δύο ολοκληρωμένες δισκογραφικές δουλειές. Δύο χρόνια μετά το ντεμπούτο άλμπουμ της «When We All Fall Asleep, Where Do We Go?», που της έδωσε πολλά βραβεία, ακόμα περισσότερα χρήματα και τον τίτλο του φαινομένου της παγκόσμιας μουσικής σκηνής, στο τέλος του περασμένου Ιουλίου κυκλοφόρησε το δεύτερο άλμπουμ της με τον τίτλο «Happier Than Ever» με το οποίο δεν αφήνει πια καμία αμφιβολία για το πόσο σπουδαία μουσικός είναι.
Ενας δίσκος άκρως εξομολογητικός και αυτοβιογραφικός -όσο κι αν η ίδια δεν το παραδέχεται- στον οποίο θίγει θέματα σεξουαλικής κακοποίησης, συναισθηματικής κακομεταχείρισης στο πλαίσιο αρρωστημένων σχέσεων με εξουσιαστικούς και κυριαρχικούς ανθρώπους, body shaming και μιλάει για τις ψυχικές συνέπειες και τις δυσκολίες στην καθημερινότητα που προκαλεί στη ζωή ενός νέου ανθρώπου η συνεχής έκθεση στα φώτα της δημοσιότητας, αφήνοντας πίσω της τους σκοτεινούς εφηβικούς εφιάλτες με τους οποίους καταπιάστηκε στην πρώτη δουλειά της. Ολα αυτά τα -πολύ δύσκολα- θέματα όμως τα χειρίζεται με ευφυή τρόπο, ώστε να αφήνει χαραμάδες ελπίδας αποφεύγοντας να μαυρίσει τις ψυχές των εκατομμυρίων fans της ανά τον κόσμο.
Τα δεκαέξι τραγούδια τού διάρκειας περίπου μίας ώρας δίσκου, που έγραψε η Billie Eilish σε συνεργασία με τον αδελφό της Finneas, μοιάζουν με επιστολές τις οποίες διαβάζει στο κοινό της και η καθηλωτική ερμηνεία της σε συνδυασμό με την επιτυχημένη πρόσμιξη διαφόρων μουσικών ειδών (pop, electropop, jazz, R&B, techno, country, bossa nova, trip hop, folk) σε κομμάτια-μπάμπουσκες, που ξεκινάνε με μία μουσική ιδέα για να αποκαλύψουν στη συνέχεια άλλες δυο-τρεις, δημιουργούν ένα άλμπουμ εθιστικό που σε «αναγκάζει» να το ακούς ξανά και ξανά.
Η Αμερικανίδα σταρ, που άλλαξε ριζικά το πρόσωπο της mainstream pop όπως έγραψε ο Alexis Petridis στην «Guardian», μεγαλώνει -μας το δηλώνει άλλωστε ρητά με ένα από τα ωραιότερα κομμάτια του δίσκου, το εναρκτήριο «Getting Older»- και όλος ο δίσκος μοιάζει να είναι μια «διακήρυξη» της πορείας προς την ενηλικίωση και την ωρίμανση που προκύπτει μέσα από αυτήν.
Αν έπρεπε να ξεχωρίσω κάποια από τα κομμάτια μιας δουλειάς που τουλάχιστον στις πρώτες ακροάσεις της πρέπει ν’ ακουστεί από την αρχή μέχρι το τέλος και χωρίς να... διαταράσσεται η σειρά των τραγουδιών, θα στεκόμουν στα «Billie Bossa Nova», «My Future», «Oxytocin», «Halley’s Comet», «NDA», «Therefore I Am» και στο αριστουργηματικό τραγούδι που χάρισε τον τίτλο στον δίσκο, το οποίο ξεκινάει ως μια ατμοσφαιρικότατη jazz μπαλάντα, για να «μετασχηματιστεί» σ’ ένα δυναμικό pop-punk κομμάτι, το τέλος του οποίου με την Eilish να κραυγάζει «just fucking leave me alone» είναι η κορύφωση του άλμπουμ και ταυτόχρονα η λύτρωση για τη δημιουργό.
Η Billie Eilish, ξεπερνώντας με χαρακτηριστική άνεση την επικινδυνότητα που πάντα εμπεριέχει το «2ο βήμα» σε κάθε μορφή τέχνης, απέδειξε με το «Happier Than Ever» πως δεν είναι ακόμα ένας διάττων αστέρας, αλλά μια εξαίρετη δημιουργός που δικαιολογημένα κατέχει ήδη ξεχωριστή θέση στην ιστορία της μουσικής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου