Να η ευκαιρία (μετά τις εκλογές του ΣΕΗ)!

Στέλλα Χαραμή 

 monopoli.gr4-5 λεπτά

---

H κομβική στιγμή για το ελληνικό θέατρο και όλους όσοι εργάζονται σε αυτό (ή γύρω από αυτό) είναι ένας κοινός τόπος. Τα αποτελέσματα της διεξαγωγής των εκλογών του ΣΕΗ το διατρανώνουν.

Όχι στο μονοπώλιο

Καταρχάς, οι ψηφοφόροι τριπλασιάστηκαν από την εκλογική αναμέτρηση του 2018 σε 1490 (έναντι των 539 που είχαν δώσει το παρών στη διαδικασία το 2018). Κατά δεύτερον, διατύπωσαν την επείγουσα αναγκαιότητα μιας νέας φιλοσοφίας στο σωματείο των ηθοποιών.

Η, μέχρι πρότινος, κραταιή Δημοκρατική Συνέλευση Ηθοποιών (ΔΕΗ) φίλια στο ΠΑΜΕ διατήρησε μεν την πρωτιά στις εκλογές αλλά με την τρομακτική απώλεια του 50% της δύναμης της: Από τη σχεδόν μονοπωλιακή παρουσία της στο Διοικητικό Συμβούλιο με 13 έδρες κι ένα ιλιγγιώδες ποσοστό σχεδόν 76% στην αναμέτρηση του 2018, “έπεσε” στις 6 έδρες και στο 33.08%.

Εν ολίγοις, η μονοκρατορία της ΔΕΗ στο ΣΕΗ γκρεμίστηκε με συνοπτικές διαδικασίες, οδηγώντας μετά βεβαιότητας σ’ ένα πολυσυλλεκτικό ΔΣ.

Κι αυτό, γιατί ο νέος ακομμάτιστος σχηματισμός που έθεσε υποψηφιότητα πριν από ένα μήνα, οι «Από κοινού» και ο ανεξάρτητος λόγος τους πέτυχαν, άμα τη εμφανίσει τους, να αποσπάσουν το 26.37% των ψηφοφόρων· που μεταφράζεται σε 5 έδρες, ισόποσες του σχηματισμού ΑΕΝΑΗ (Αγωνιστική Ενότητα Ανεξάρτητων Ηθοποιών) που πρόσκεινται στον ΣΥΡΙΖΑ. Την σύνθεση του ΔΣ συμπληρώνει η ΣΑΗ (Συνέλευση Αγωνιζόμενων Ηθοποιών) με μία έδρα.

credit: Paweł Czerwiński/Unsplash

Ανεξάρτητες δυνάμεις

Διαβάζοντας με ψυχραιμία τ’ αποτελέσματα της πρόσφατης αναμέτρησης, το εκλογικό σώμα του ΣΕΗ δείχνει το δρόμο για ένα ισχυρό σωματείο εν μέσω κοσμοϊστορικών αλλαγών στις παρασταστικές τέχνες παγκοσμίως – και όχι μόνο σε αυτές. Ασφαλώς, υπάρχουν πολλά περιθώρια περαιτέρω ενίσχυσης του, αφού δικαίωμα ψήφου σε όλη την Ελλάδα διατηρούν περί τα 2.900 μέλη, δηλαδή τα διπλάσια απ’ όσα ψήφισαν το περασμένο πενθήμερο.

Την ίδια ώρα, δίνει (ένα σημαντικό ποσοστό του) ψήφο εμπιστοσύνης σε ανεξάρτητες δυνάμεις που θέτουν ξεκάθαρα τα αιτήματα και τις διεκδικητικές τους προθέσεις χωρίς αυτά τα συνδέονται με κάποια κομματική ατζέντα. Είναι γνωστό, εξάλλου, πως οι δογματικές διεκδικήσεις έχουν στο παρελθόν (και μέχρι σήμερα) εγκλωβίσει μεγάλους εποπτευόμενους οργανισμούς σε μη λειτουργικές συμβάσεις τόσο για τους εργαζόμενους όσο και τα ίδια τα θέατρα.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑΣυλλογικές συμβάσεις στο θέατρο: Τι υποστηρίζουν παραγωγοί και καλλιτέχνες;12.09.2018
Ολοταχώς για συλλογικές συμβάσεις στο θέατρο

Είναι περισσότερο από σαφές ότι η θεατρική πιάτσα πρέπει να κινηθεί ολοταχώς προς την επαναφορά της συλλογικής σύμβασης και στην ελεύθερη αγορά. Το χαοτικό εργασιακό πλαίσιο που καταδικάζει εργαζόμενους στον πολιτισμό να δουλεύουν με εξευτελιστικές μηνιαίες αποδοχές, να τους επιβάλλεται ο απλήρωτος χρόνος των προβών, να αμοίβονται με ποσοστά από τα εισιτήρια ή μέσα από πολλά σχήματα σύμβασης αναδείχθηκε με ανάγλυφο τρόπο τους προηγούμενους μήνες και θα συνεχίσει να το κάνει στους επόμενους. Η συλλογική σύμβαση οφείλει να γίνει η κινητήριος δύναμη στην εξυγίανση του εργασιακού τοπίου στον πολιτισμό – χωρίς αυτό να σημαίνει πως συνιστά τη μόνη προτεραιότητα.

Νέα προβλήματα, νέες λύσεις

Η νέα, άγνωστη προς το παρόν, κατάσταση απαιτεί νέες λύσεις. Νέα μέσα (ακόμα κι αν είναι τα παλιά σε επάνοδο) περιφρούρησης των εργασιακών σχέσεων αλλά και νέο διατυπωμένο λόγο. Απεξαρτημένο από τις κομματικές αγκυλώσεις που τις περισσότερες φορές οπισθοδρομούν επικίνδυνα ή υιοθετούν πολιτικές αντίδρασης δύο ταχυτήτων στον ίδιο χώρο.

Το άμεσο μέλλον θα δείξει αν οι «Από κοινού» μπορούν να εκπροσωπήσουν υπεύθυνα αυτήν την ανάγκη για νέο και ανεξάρτητο. Δεν είναι, άλλωστε, η πρώτη φορά που στο ΣΕΗ δοκιμάζονται ακομμάτιστες προτάσεις – θυμίζουμε τους Ενωμένους Ηθοποιούς που αναδείχθηκαν στο ΔΣ του σωματείου στις εκλογές του 2014. Ούτε ότι η ανεξάρτητη ταυτότητα εγγυάται αναγκαστικά το θεμιτό και το ωφέλιμο. Ωστόσο, την στιγμή που οι συνθήκες ξεπερνούν τους εργαζόμενους και η διαχείριση τους είναι κατεπείγουσα οι, οι όποιες, παγιωμένες αντιλήψεις και η ατζέντα που δεν τις λαμβάνει υπόψιν φαντάζει πιο παρωχημένη από ποτέ. Εξάλλου, η πολυφωνία (με την προϋπόθεση της ομοψυχίας) μόνο χρήσιμη μπορεί να αποβεί.