Το ημερολόγιο της Fang Fang από τη Wuhan (μτφρ: Di Cao)!
Μετάφραση από τα κινέζικα Di Cao
Το ημερολόγιο της Φανγκ Φανγκ καταγράφει κυρίως τα πράγματα που έβλεπε, άκουγε, ένιωθε και σκεφτόταν η κινέζα συγγραφέας Φανγκ Φανγκ κατά την περίοδο του εγκλεισμού της πόλης Wuhan. Η πόλη Wuhan είναι ο πρώτος τόπος όπου ανακαλύφθηκε και ξέσπασε η πανδημία του κορονοϊού. Η συγγραφέας έμενε εκείνη την περίοδο στη Wuhan και κατέγραψε το ημερολόγιο στο διαδίκτυο προκειμένου να γνωρίσει το κοινό την πραγματική κατάσταση που αντιμετώπιζε η πόλη.
Το ημερολόγιο της Φανγκ Φανγκ αποτελείται από 60 κείμενα, τα οποία
ανανεώνονταν συνεχώς στο διαδίκτυο από τις 25 Ιανουαρίου έως τις 25
Μαρτίου. Στο ημερολόγιο αυτό η συγγραφέας επισημαίνει τα προβλήματα
που εμφανίζονταν στην πόλη Wuhan όπως την αρχική απόκρυψη από την
τοπική κυβέρνηση του γεγονότος της εξάπλωσης του ιού, την ανεπαρκή
προμήθεια και την παράλογη διανομή των μασκών κ.ά. , κινήσεις
που η συγγραφέας τα αποδίδει στην ανικανότητα και στην
αναποφασιστικότητα των ηγετών της τοπικής κυβέρνησης αλλά και
στην αδράνεια του Τύπου και των δημοσιογράφων της πόλης κατά την
πρώτη περίοδο της επιδημίας. Η συγγραφέας φανερώνει την
υπάρχουσα αδυναμία των μέσων μαζικής ενημέρωσης να λειτουργήσουν ως
εργαλείο ελέγχου του λαού προς την κυβέρνηση και να
ενημερώσουν έγκαιρα για τα γεγονότα τους κατοίκους της πόλης.
Περιγράφει τις δυσάρεστες στιγμές όπου οι ασθενείς της πόλης
δυσκολεύονταν να έχουν πρόσβαση στα νοσοκομεία ή άλλου είδους
νοσηλεία, κυρίως οι ηλικιωμένοι και οι ανάπηροι που έμεναν
μόνοι τους στο σπίτι και κινδύνευαν να μην επιβιώσουν. Σε αυτή την
περίοδο οι πολίτες της Wuhan υπέφεραν από ένα διπλό ψυχικό τραύμα
προερχόμενο, από τη μια πλευρά, από τα βάσανα που προκάλεσε άμεσα ο
ιός, από την άλλη πλευρά, από την κοινωνική επίκριση και την
απομόνωση που τους επέβαλλαν οι υπόλοιποι Κινέζοι, νιώθοντας τελικά
εγκαταλειμμένοι.
Όμως, η επισήμανση των προβλημάτων στο ημερολόγιο δεν είναι ο μόνος σκοπός της συγγραφέως. Η Φανγκ Φανγκ απαιτεί λύσεις. Για τους ανίκανους ηγέτες της ντόπιας κυβέρνησης απαιτεί από την κεντρική κυβέρνηση να τους ελέγξει για να αναλάβουν τις συνέπειες της ανευθυνότητάς τους.
Εκτός από αυτά, το ημερολόγιο καταγράφει και τις συγκινητικές σκηνές
της καθημερινότητας στις οποίες πρωταγωνιστούν οι γιατροί, οι
αστυνομικοί, οι εργάτες που καθάριζαν τους δρόμους και οι εθελοντές
νέοι που δούλευαν στην πρώτη γραμμή.
Κατά την διάρκεια της συγγραφής του ημερολογίου στο διαδίκτυο, υπήρχαν αρκετοί κινέζοι λόγιοι που έγραψαν θετικά σχόλια γι αυτό. Αλλά, σε πολλά διαδικτυακά φόρουμ, οι περισσότεροι κινέζοι κατηγόρησαν την συγγραφέα για «αναξιόπιστη περιγραφή της πραγματικότητας» και υπερβολική αναπαράσταση των αρνητικών στοιχείων στο ημερολόγιο. Επίσης, πολλοί κινέζοι θεωρούν ότι η έκδοση του ημερολογίου στο εξωτερικό είναι μια συμπεριφορά προδοτική και αντιπατριωτική, ειδικά τώρα που ορισμένοι δυτικοί πολιτικοί καταγγέλλουν την Κίνα για απόκρυψη στοιχείων σχετικά με την εξάπλωση του ιού και ζητάνε από την Κίνα αποζημιώσεις.
- Αποσπάσματα
Ημερολόγιο : 2.16
Στην ειρηνική εποχή η ζωή είναι κανονική και μονότονη. Η
επαναλαμβανόμενη σταθερότητα καλύπτει την καλοσύνη και την κακία που
ενυπάρχουν στους ανθρώπους. Μερικές φορές, η ζωή κυλάει καλύπτοντας
τα πάθη. Ωστόσο, όταν έρχονται ειδικές περίοδοι, όπως ο πόλεμος ή η
καταστροφή, θα φανερωθεί η καλοσύνη και η κακία των ανθρώπων.
Θα βλέπεις πράγματα που δεν θα περιμένεις καθόλου να δεις.
Καταπλήσσεσαι, θλίβεσαι, οργίζεσαι, αλλά στο τέλος συνηθίζεις.
Αυτή η κατάσταση επαναλαμβάνεται συχνά. Ευτυχώς, τη στιγμή που
πλημμυρίζει η κακία, η καλοσύνη ερεθίζεται και εμφανίζεται όλο και
περισσότερο. Επομένως, μπορούμε να δούμε αυτούς τους ήρωες που
κάνουν θυσίες για τους άλλους, όπως τους αγγέλους ντυμένους στα
λευκά που βλέπουμε σήμερα.
2.16
Η καταστροφή έρχεται όταν ενώ στο παρελθόν ένας αριθμός πιστοποιητικών θανάτου χρειάζονταν μήνες για να καταγραφούν , τώρα καταγράφονται σε λίγες μέρες. Η καταστροφή έρχεται όταν στο παρελθόν ένα αμάξι μετέφερε μόνο ένα πτώμα με φέρετρο προς το κρεματόριο, αλλά τώρα ένα αμάξι μεταφέρνει πολλά πτώματα με σακούλες. Η καταστροφή έρχεται όταν στην οικογένεια σου δεν πεθαίνει μόνο ένα άτομο, αλλά πεθαίνει όλη η οικογένεια σε λίγες μέρες ή σε μισό μήνα. Η καταστροφή έρχεται όταν εσύ, τραβώντας το άρρωστο σώμα σου, περπατώντας μέσα στον ψυχρό άνεμο και τη βροχή, προσπαθείς να βρεις ένα κρεβάτι νοσοκομείου, που όμως δεν το βρίσκεις. Η καταστροφή έρχεται όταν περιμένεις στο νοσοκομείο για νοσηλεία από το πρωί μέχρι τα επόμενα μεσάνυχτα και μάλλον θα πέσεις στο πάτωμα πριν προλάβεις να νοσηλευθείς. Η καταστροφή έρχεται όταν περιμένεις στο σπίτι ενημέρωση ότι βρέθηκε κρεβάτι στο νοσοκομείο, και όταν φτάνει έχεις αφήσει την τελευταία σου πνοή. […] Στο πρώιμο στάδιο της πανδημίας του ιού, απουσίαζαν οι γιατροί, τα κρεβάτια, οι εργάτες του κρεματόριου, τα αμάξια που μεταφέρουν πτώματα, τα οποία μολύνθηκαν από τον ιό και έπρεπε να καούν αμέσως. Ξέρετε κάτι; Δεν είναι ότι οι άνθρωποι δεν αναλαμβάνουν την ευθύνη. Αντίθετα, όταν έρχεται η καταστροφή, οι άνθρωποι έχουν κάνει όλες τις προσπάθειες, ακόμα και υπερβαίνουν τις προσωπικές τους ικανότητες, αλλά δεν μπορούν να καταφέρουν πράγματα σαν κι αυτά που είπαν τα τρολ του διαδικτύου. Ο χρόνος στην καταστροφή δεν είναι ήρεμος και όμορφος, αφήνει μόνο το αίσθημα του ανικανοποίητου των πεθαμένων, την θλίψη των συγγενών και την θέληση των ζωντανών για επιβίωση.
2.18
Στο διαδίκτυο κάποιοι με ρώτησαν γιατί καταγράφεις μόνο τα ψιλοπράγματα, και όχι τους λαϊκούς στρατιώτες που σαν απελευθερωτές εισέρχονται στην πόλη, γιατί δεν μιλάς για την υποστήριξη των ανθρώπων από όλη την χώρα, για τα μεγάλα επιτεύγματα της κατασκευής των νοσοκομείων, τους γενναίους ανθρώπους που έδωσαν βοήθεια κ.τ.λ.. Εντάξει. Τι να πω; Κάθε άνθρωπος καταγράφει διαφορετικά πράγματα. Ακόμα και το φαγητό που τρώει ο καθένας είναι διαφορετικό, σωστά;
Είμαι όμως μια συγγραφέας μόνη μου και έχω μόνο μικρή θέαση των πραγμάτων. Αυτά που με νοιάζουν είναι μόνο τα ψιλοπράγματα γύρω μου και τα συγκεκριμένα άτομα. Έτσι, κάνω μερικές καταγραφές των ψιλοπραγμάτων και γράφω λίγες σκέψεις ώστε να διατηρήσω τη μνήμη της ζωής μου.
Επιπροσθέτως, το επάγγελμά μου είναι να γράφω μυθιστορήματα. Παλιότερα όταν συζητούσαμε για την συγγραφή των μυθιστορημάτων, έλεγα ότι τα μυθιστορήματα ανακουφίζουν συχνά τους ανθρώπους που ζουν στο περιθώριο, που απομονώνονται, που βυθίζονται στην μοναξιά. Τα μυθιστορήματα τούς συνοδεύουν, τους υποστηρίζουν και εκφράζουν την συμπάθεια και την φροντίδα προς αυτούς με ένα ευρύτερο τρόπο . Κάποτε λειτουργούν σαν μια γρια κότα, η οποία προστατεύει τους ανθρώπους και τα πράγματα που εγκαταλείπει η ιστορία, καθώς και τις ζωές που περιθωριοποιούνται από μια κοινωνία που εξελίσσεται ραγδαίως. Ταυτόχρονα, τούς παρέχουν συντροφιά, ζεστασιά και ενθάρρυνση. Πιθανότατα, τα μυθιστορήματα θα αναπαριστούν το ίδιο κακορίζικο παρόν με αυτούς και τότε χρειάζεται και το μυθιστόρημα τη συντροφιά, τη ζεστασιά και την ενθάρρυνση από αυτούς. Οι δυνατοί άνθρωποι ή οι νικητές σε αυτό τον κόσμο συνήθως δεν νοιάζονται για τη λογοτεχνία και περισσότερες φορές η λογοτεχνία παίζει ένα διακοσμητικό ρόλο στην ζωή τους, ενώ οι αδύναμοι άνθρωποι θεωρούν τα μυθιστορήματα ως τα φώτα της ζωής τους, τον σωτήρα που εμφανίζεται όταν κινδυνεύουν να πεθάνουν. Επειδή εκείνη την στιγμή, μόνο τα μυθιστορήματα θα του πουν ότι αν μένεις πίσω από τους άλλους, δεν πειράζει, πολλοί άνθρωποι παθαίνουν το ίδιο, δεν είσαι ο μοναδικός άνθρωπος που νιώθει μοναξιά, πικρία, άγχος και αδυναμία. Μπορεί κανείς να περνάει την ζωή του με διαφορετικούς τρόπους. Η επιτυχία είναι πράγματι μια τιμή, αλλά η μη επιτυχία δεν είναι ένα στίγμα.
Κοίταξε με, ως συγγραφέα που γράφει μυθιστορήματα , καταγράφοντας τα καθημερινά πραγματάκια μου, παρατηρώ, σκέφτομαι και αισθάνομαι τα γεγονότα ακολουθώντας την δική μου στόχευση στη συγγραφή. Είναι λάθος;
3.18
Σήμερα, έχω ένα καθήκον που δεν μπορώ να αποφύγω και υποθέτω ότι πολλοί άνθρωποι περιμένουν να διαβάσουν την απάντησή μου. Ένας δεκαεξάχρονος μαθητής μού έγραψε μια ανοιχτή επιστολή, στην οποία υπάρχουν πολλά σφάλματα , ώστε πολλοί φίλοι αμφιβάλλουν αν είναι γραμμένη από ένα παιδί 16 χρονών, είναι πιθανώς το έργο ενός 50χρονου κακόγουστου άντρα. Όμως, θα δώσω απάντηση υποθέτοντας ότι είναι μια επιστολή γραμμένη από ένα μαθητή 16 χρονών.
Παιδί, θέλω να πω ότι η επιστολή που έγραψες είναι μια χαρά, γεμάτη από τα μπερδέματα που έχουν οι νέοι στην ηλικία σου, τα οποία δίνονται από αυτούς που σε εκπαιδεύουν. Όμως, δεν μπορώ να δώσω απάντηση για τα μπερδέματά σου. Βλέποντας το γράμμα σου, θυμήθηκα ένα ποίημα που διάβασα πριν από πολλά χρόνια.[…] Το διάβασα όταν ήμουνα 12 χρονών κατά την πολιτισμική επανάσταση του 1967. Εκείνη την περίοδο, όλα τα καλοκαίρια κάναμε βίαιους καβγάδες. […]Το ποίημα λέγεται Είχα τέτοια νιάτα όπως εσείς, ο πρώτος στίχος του οποίου είναι ότι «Είχα τέτοια νιάτα όπως εσείς, το εμείς εκείνης της στιγμής είναι σαν το εσείς του σήμερα» […]
Παιδί, είπες ότι είσαι 16 χρονών. Όταν ήμουνα 16, ήταν η χρονιά του 1971, αν εκείνη την στιγμή, κάποιος μου έλεγε ότι η πολιτισμική επανάσταση είναι μια καταστροφή, θα έκανα όλες τις προσπάθειες να τσακωθώ μαζί του και δεν θα μπορούσε να με πείσει ακόμα και αν με συζητούσε με λογικά επιχειρήματα επί τρείς ημέρες. Επειδή, από την ηλικία μου των 11 ετών, σύμφωνα με την εκπαίδευση που δεχόμουν, θεωρούσα ότι η πολιτισμική επανάσταση ήταν αναμφίβολα καλή. Αυτού του είδους η εκπαίδευση με είχε επηρεάσει για πέντε χρόνια, μέχρι τα 16 μου. […] ίσως δεν το πιστεύεις, γιατί διάγεις τα ίδια πέντε χρόνια όπως τότε κι εγώ.
Παιδί, τα μπερδέματα σου θα απαντηθούν αργά ή γρήγορα. Και αυτή η απάντηση θα δοθεί από σένα. Κάποια ημέρα, μετά από δέκα ή είκοσι χρόνια, θα συνειδητοποιήσεις πόσο αφελής ήσουν εκείνη την στιγμή. Επειδή τότε θα γίνεσαι ένα καινούργιο Εσύ. Βέβαια, αν ακολουθήσεις τον δρόμο που οδηγεί στην άκρα αριστερά, ίσως ποτέ δεν θα βρεις απάντηση και πάντα θα βυθίζεσαι στην άβυσσο της ζωής.
Παιδί, η εποχή μου των 16 ετών είναι χειρότερη από την εποχή σου. Δεν είχα ακούσει την λέξη ανεξάρτητη σκέψη. Δεν ήξερα ότι ένα άτομο χρειάζεται την ανεξάρτητη σκέψη και πάντα υπάκουα σε ό,τι έλεγαν οι δάσκαλοι, τα σχολεία, οι εφημερίδες και τα ραδιόφωνα. Η πολιτισμική επανάσταση άρχισε όταν ήμουν 11 ετών και τελείωσε όταν ήμουν 21 ετών. Αυτά τα δέκα χρόνια, μεγάλωνα με μια τέτοια νοοτροπία. […]
Παιδί, ξέρεις; Τα δέκα χρόνια πριν από την Οικονομική Μεταρρύθμιση και το Άνοιγμα, ήταν σχεδόν τα δέκα χρόνια που πολεμούσα με τον εαυτό μου. Χρειαζόταν να αδειάσω σταδιακά το μυαλό μου από τις δηλητηριασμένες σκέψεις που μου επέβαλε το παρελθόν. Έπρεπε να βάλω τα καινούργια πράγματα μέσα μου, να προσπαθήσω να δω τον κόσμο με τα δικά μου μάτια, να σκεφτώ με το δικό μου μυαλό. […]
Παιδί , νομίζω ότι τέτοια μάχη με τον εαυτό μας και αυτό-καθορισμός γίνονταν μόνο στη γενιά μας. Δεν ξέρω αν εσύ και οι σύντροφοι σου θα έχετε τέτοιες στιγμές. […]. Κάθε αυτό-καθορισμός είναι μια απελευθέρωση. Οι απελευθερώσεις μεταμορφώνουν μια σκουριασμένη βίδα σε ένα πραγματικό άτομο.
Σημείωση του «Αναγνώστη»: Tο βιβλίο “The Wuhan Diaries” της Fang Fang θα κυκλοφορήσει σύντομα από τις Εκδόσεις Anubis, που πρόσφατα εξασφάλισαν τα δικαιώματα της Ελληνικής έκδοσης του βιβλίου. Η Fang Fang ήθελε να δημοσιεύσει το ημερολόγιο της πρώτα στην Κίνα και ενώ υπάρχει ενδιαφέρον από εγχώριους εκδοτικούς οίκους, πολλοί από αυτούς μέχρι στιγμής διστάζουν λόγω των επιθέσεων που δέχτηκε η συγγραφέας από την ακροαριστερά. Το Ημερολόγιο κυκλοφορεί ήδη στη γερμανική και την αγγλική γλώσσα στην Ευρώπη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου