"Η ΝΔ θέλει το σχολείο του φιλμ «Το ξύλο βγήκε απ’ τον Παράδεισο» (αν και σ’ εκείνο το φιλμ, είναι μια παρωδία του σχολείου της μπλε ποδιάς), στην «Ευθύνη» του Κ. Τσιρόπουλου, και στις επιφυλλίδες του Τάκη Θοδωρόπουλου"
"Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η ΝΔ θέλει ένα συντηρητικό παλαιού τύπου σχολείο. Εκλέχθηκε με μια ατζέντα υποσχέσεων συντηρητικής νοσταλγίας, που λέει ότι η παλιά καλή ιεραρχημένη και πειθαρχημένη κοινωνία καταστράφηκε από τα καινά δαιμόνια που έφερε η λαϊκή κουλτούρα της αναίδειας που επικράτησε μετά την μεταπολίτευση" σημειώνει σε ανάρτησή του ο ιστορικός Αντώνης Λιάκος.
Πίσω λοιπόν στο σχολείο του φιλμ «Το ξύλο βγήκε απ’ τον Παράδεισο» (αν και σ’ εκείνο το φιλμ, είναι μια παρωδία του σχολείου της μπλε ποδιάς), στην «Ευθύνη» του Κ. Τσιρόπουλου, και στις επιφυλλίδες του Τάκη Θοδωρόπουλου.
Δεν υπάρχει αμφιβολία επίσης ότι η ΝΔ θέλει ένα διώροφο σχολικό σύστημα. Καλά σχολεία για τα ανώτερα μεσοστρώματα (πρότυπα και πειραματικά σχολεία) και κακά (όπως οι «κακές τράπεζες») σχολεία όπου θα συνωστίζονται όλοι οι άλλοι. Μόνο που με τα χάλια που βρήκε συνολικά το εκπαιδευτικό μας σύτημα, τα «καλά» σχολεία θα είναι απλώς στο επίπεδο που θα πρέπει να βρίσκονταν τα δημόσια σχολεία.
Στο πλαίσιο αυτό μπορεί κανείς να καταλάβει και τον παραμερισμό της κοινωνιολογίας, την κατάργηση των καλλιτεχνικών και την αύξηση των ωρών των θρησκευτικών (εδώ έχει σοβαρότατες ευθύνες και το προηγούμενο υπουργείο Κ.Γαβρογλου, γιατί προέκρινε αντί της ιστορίας τα θρησκευτικά στην τελευταία τάξη του Λυκείου).
Αλλά, αγαπητές φίλες και φίλοι, μπορούμε να μιλήσουμε στα σοβαρά για την επαφή των παιδιών με την τέχνη, την μουσική, το θέατρο, τον κινηματογράφο, τη λογοτεχνία, με το πρόγραμμα ως είχε; Δεν νομίζω ότι είναι κανείς ή καμιά που το υποστηρίζει αυτό.
Αλλά θα πάω λίγο πιο κάτω.
Είμαστε ευχαριστημένοι με το πρόγραμμα των σχολείων, τον κατακερματισμό των αντικειμένων, με αυτή την εναλλαγή πέντε διαφορετικών μαθημάτων την ημέρα στο παιδικό μυαλό;
Είμαστε ευχαριστημένοι, όχι απλώς με το περιεχόμενο των αναλυτικών προγραμμάτων αλλά με τη δομή τους;
Είμαστε ευχαριστημένοι με το να διδάσκουν οι καθηγητές και οι καθηγήτριες μαθήματα που ουδέποτε διδάχτηκαν; Ιδιαίτερα το μάθημα της ιστορίας υποφέρει σε χέρια άσχετων ειδικοτήτων, με αποτέλεσμα την αποστήθιση ως την μόνη ασφαλή οδό συμμόρφωσης με το εγχειρίδιο;
Είμαστε ευχαριστημένοι με τον χάρτη των δεκάδων ειδικοτήτων στην εκπαίδευση;
Δεν θα αναφερθώ στα προσόντα που θα χρειαζόταν ένας απόφοιτος για να μπει στην εκπαίδευση, ούτε στο ερώτημα μήπως πρώτα θα έπρεπε να δημιουργούμε εκπαιδευτικούς και στη συνέχεια ειδικότητες για το σχολείο. Ούτε σε ένα καινούργιο χάρτη ειδικοτήτων.
Κάθε φορά που κάνει κάτι αντιδραστικό η ΝΔ βγαίνουμε στα κεραμίδια, σωστά, αλλά για να υποστηρίξουμε τί; Πώς θα πάει μπροστά η εκπαίδευση, πώς θα αλλάξει, ή πως θα παγώσει στην προηγούμενη στιγμή των αλλαγών;
Με τον ίδιο οπορτουνισμό αντιμετωπίζει και η ΝΔ τις μεταρρυθμίσεις που η ίδια επιδιώκει. Μας έφαγαν τα αυτιά με τα Συμβούλια των πανεπιστημίων και πόσο καλά είναι - όσο δεν είχαν κομματικό έλεγχο στις διοικήσεις των πανεπιστημίων. Τώρα κουβέντα για τα συμβούλια των πανεπιστημίων. Η επιχειρηματολογία ξεχάστηκε.
Αλλα εμείς τι κάνουμε; Εδώ και χρόνια παίζουμε άμυνα. Επί δικαίων και αδίκων. Θυμάμαι (αρχές δεκαετίας 80) την αντίθεση στο χωρισμό της Φιλοσοφικής σε τμήματα (υπονομεύει τα επαγγελματικά μας δικαιώματα), την αντίθεση στα προγράμματα Έρασμος (θα δημιουργήσουν φοιτητές δυο ταχυτήτων), την αντίθεση στα Μεταπτυχιακά (υποβαθμίζουν τα πτυχία), την αντίθεση στον ΑΣΕΠ και υπέρ της Επετηρίδας, την αντίθεση στα Ευρωπαϊκά προγράμματα κλπ ...
Ότι το δημογραφικό υπονομεύει την απασχόληση των εκπαιδευτικών, ουδείς το αναφέρει… Ότι στην συμπεριληπτική εκπαίδευση (με ΑΜΕΑ και ξενόγλωσσα παιδιά) η τάξη έχει ανάγκη περισσότερων τους ενός δασκάλων, ότι το σχολείο χρειάζεται ομάδες εκπαιδευτικών που σχεδιάσουν την εκπαιδευτική δουλειά, και μάλιστα με κάποια αυτονομία από την κεντρική διοίκηση, ούτε κουβεντα.
Κακά τα ψέμματα, και μεις συναγωνιζόμαστε τη ΝΔ στο ρετρό της εκπαίδευσης. Εμείς στο μετά το 1974, εκείνοι στο πριν το ‘74.
Εντούτοις η εκπαίδευση χρειάζεται μια ριζική μεταρρύθμιση. Ριζική όχι μόνο για να ανταποκριθεί στο μέλλον αυτής της χώρας, στο όραμά μας τι κοινωνία και τι πολίτες θέλουμε, αλλά και στην επόμενη σχολική χρονιά. Πώς θα πάμε στο ψηφιακό σχολείο –που πρέπει να συνοδεύει το σχολείο της ενσώματης παρουσίας – με τέτοιο ακατάλληλο πρόγραμμα;
Το ζήτημα είναι όμως αν θέλει κανείς αυτή την μεταρρύθμιση. Αν δηλαδή υπάρχουν στην ελληνική κοινωνία κοινωνικές ομάδες, συλλογικά υποκείμενα που μπορούν να στηρίξουν ένα νέο κίνημα εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης. Που είναι διατεθειμένες να βρούν για μια δεκαετία (που υπερβαίνει μια κυβερνητική θητεία και περιλαμβάνει την εναλλαγή κομμάτων) τις κοινές συγκλίνουσες κατευθύνσεις αλλαγής του εκπαιδευτικού μοντέλου της χώρας.
Έκαψα πολλές φορές τα δάκτυλά μου στη φωτιά, δεν είμαι πολύ αισιόδοξος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου