Η αμερικανική «οικολογία του φόβου»
Μια νέα αστική «οικολογία του φόβου» απειλεί να μετατρέψει τις αμερικανικές μεγαλουπόλεις, όχι σε παγκόσμιες μητροπόλεις αλλά σε ανεξέλεγκτους «ζωολογικούς κήπους» και σε πεδία μάχης ακήρυχτων εμφυλίων πολέμων. Καθώς η ελίτ της δύναμης, του πλούτου και της διανόησης μεταναστεύει σταδιακά στις «ηλεκτρονικές πόλεις» του διαδικτύου ή μετατρέπεται σε υπερκινητικούς νομάδες, και η μεσαία τάξη αγωνίζεται να κατοχυρώσει “ασφαλείς” περιοχές στα προάστια ή στο πανάκριβο κέντρο των πόλεων, εκατοντάδες εκατομμύρια κάτοικοι των μεγαλουπόλεων βρίσκονται στα πρόθυρα της εξαθλίωσης επιβιώνοντας κυριολεκτικά με τα απόβλητα της ανάπτυξης ή τις με ελάχιστες κοινωνικές παροχές.
Αποκλεισμένοι για λόγους οικονομικούς, ρατσιστικούς και -προσφάτως λόγω της πανδημίας Covid-19- και υγειονομικούς, από τους καρπούς της παγκοσμιοποιημένης ανάπτυξης, που διανέμεται άνισα στους κόλπους μιας εξαιρετικά διχασμένης κοινωνίας, όπως είναι η σημερινή Αμερική του Τραμπ. Είναι μια εύφλεκτη δεξαμενή οργής και αρκεί μια σπίθα, όπως η στυγνή και άδικη δολοφονία από λευκό αστυνομικό του αφροαμερικανού Τζορτζ Φλόιντ, ώστε ξεσπάσει σε φωτιά, θυμίζοντας τα βαθιά εσωτερικά προβλήματα της Αμερικής, η οποία ασκεί την ηγεμονία στον πλανήτη μας και θέλει να αυτοπροβάλλεται ως χώρα-πρότυπο για τις υπόλοιπες.
Το νέο αόρατο «Τείχος του Αίσχους»
Οι πόλεις μας γενικώς αλλάζουν μορφή και μεταμορφώνονται σε μεταπόλεις, σε γαλαξίες μεμονωμένων οικιστικών ζωνών, με ευδιάκριτα όρια και χωρίς επαφή μεταξύ τους. Νέα ορατά και αόρατα τείχη κτίζονται παντού, ειδικά στη διχασμένη και ταξικά διαχωρισμένη Αμερική. Το παραδοσιακό κέντρο παύει να κατοικείται και μετατρέπεται σε έδρα εμπορικών επιχειρήσεων, γραφείων και χώρων διασκέδασης, ενώ οι λίγες γειτονιές-οάσεις που κατοικούνται τείνουν να είναι πανάκριβες ώστε να φιλοξενούν μόνο πλούσιους ή τουρίστες μέσω airbnb. Τεράστιες μικρομεσαίες ή λαϊκές συνοικίες υποβαθμίζονται, μετατρέπονται σε γκέτο μεταναστών, φτωχών, εξαρτημένων, άρρωστων, άνεργων και άστεγων –«Αν οι Ναζί γνώριζαν τη σύγχρονη πολεοδομία θα είχαν μετατρέψει τα στρατόπεδα συγκέντρωσης σε συγκροτήματα άθλιων τσιμεντένιων κτιρίων με φτηνό ενοίκιο», υποστηρίζουν οι επικριτές της σύγχρονης πολεοδομίας του φόβου. Οι μικρομεσαίοι και όσοι επιβιώνουν χάρη στις κοινωνικές παροχές και στο παραμελημένο δημόσιο σύστημα υγείας, κατοικούν γύρω από το κέντρο και σε μια ζώνη μερικών χιλιομέτρων από τα εμπορικά κέντρα και κοντά σε σούπερ-μάρκετ. Οι προνομιούχοι μετακινούνται στις περιφραγμένες «νησίδες» των προαστίων, όπου ζουν με σχετική ασφάλεια χάρη στους ψηλούς περιβόλους, στην ιδιωτική αστυνομία, στις κάμερες και στα άλλα υψηλής τεχνολογίας συστήματα παρακολούθησης.
Η συντηρητική, ξενόφοβη και νεοελιτίστικη Community
Σε ολόκληρη την Αμερική και την Ευρώπη η μεσαία και η ανώτερη τάξη έχει εγκαταλείψει προ πολλού το κέντρο κι έχει μετακινηθεί σε δορυφορικές πόλεις-ξενοδοχεία, στις λεγόμενες «Περιφερειακές Πόλεις», στις οποίες και μετακινήθηκαν σταδιακά –ελκυόμενα από το χρήμα– τα εμπορικά κέντρα ποιότητας, τα ψυχαγωγικά πάρκα και οι «hi-tech» επιχειρήσεις παροχής υπηρεσιών. Στην ουσία όμως πρόκειται για κλειστούς θυλάκους πλούτου, που πολιορκούνται από τη φτώχεια, το χάος και την απόγνωση. Υποτίθεται “νόμιμοι” Αμερικανοί, απέναντι σε μια θάλασσα παρανομίας και εγκληματικότητας.
Στις παρυφές ορισμένων αμερικανικών πόλεων έχουν δημιουργηθεί ολόκληρες ιδιωτικές πόλεις «υψίστης ασφαλείας», για να εισέλθει κανείς στις οποίες θα πρέπει να έχει ειδική άδεια, πρόσκληση ή «διαπιστευτήριο» από κάποιον ευυπόληπτο κάτοικο τους, κοντολογίς δεν υπάρχει θέση για απρόσκλητους επισκέπτες. Αυτές οι πόλεις, όπως π.χ. η Celebration City που κατασκεύασε στη Φλόριντα η Disney, έχουν μετατραπεί σε περίτεχνους μηχανισμούς παραγωγής «Ροταριανών», δηλαδή πολιτικοποιημένων μελών της κοινότητας, καθώς και ζηλωτικών θρησκευτικών και προσκοπικών ομάδων. Αποχαιρετώντας την «κοινωνία των πολιτών», την οποία ποτέ δεν γνώρισε πραγματικά, η Αμερική του 21ου αιώνα αρχίζει να χρησιμοποιεί όλο και περισσότερο τον όρο Κοινότητα (Community), ο οποίος έχει προσλάβει συντηρητικές, «πατριωτικές», ξενόφοβες και νεοελιτιστικές διαστάσεις.
Το σωφρονιστικό «Γκουλάγκ» της Αμερικής
Η αμερικανική οικολογία του φόβου, εκτός από τα πολυάριθμα γκέτο των μειονοτήτων, των φτωχών και των αποκλεισμένων, τις «ζώνες ανάσχεσης αστέγων» κ.α. έχει δημιουργήσει και μια περίτεχνη αρχιτεκτονική αποκλεισμού προκειμένου να κρατήσει σε απόσταση ασφαλείας τα εκατομμύρια των ανεπιθύμητων, των «επικίνδυνων», των αποτυχημένων και των απόβλητων του αμερικανικού «παραδείσου». Για τα εκατομμύρια μάλιστα των ποινικά κολασμένων έχει στηθεί μια ολόκληρη βιομηχανία σωφρονισμού, ένα «αμερικανικό Γκουλάγκ», προορισμένο για δύο εκατομμύρια Αμερικανούς. Κάθε χρόνος που περνάει ο αριθμός των Αμερικανών πολιτών, που τελεί υπό κράτηση, σπάει ακόμη ένα αρνητικό ρεκόρ.
Το 1971, επί προεδρίας Νίξον, το σύνολο των κρατουμένων στις φυλακές των ΗΠΑ έφτανε στις 325.000. Το 1980, κατά τη λήξη της θητείας του Κάρτερ, έφθασε στις 468.000. Το 1988, με το τέλος της θητείας του Ρέιγκαν και του «αντιναρκωτικού πολέμου» του», ο αριθμός των κρατουμένων στις ΗΠΑ ξεπέρασε το 1.000.000. Το 1992, στο τέλος της προεδρίας του πρεσβύτερου Μπους, ο αριθμός των εγκλείστων εκτινάχθηκε στα 1.300.000. Το 1997, επί Κλίντον, οι κρατούμενοι είχαν φθάσει στο 1.700.000. Και τον Ιούνιο του 2001, σύμφωνα με τα στοιχεία του Υπουργείου δικαιοσύνης των ΗΠΑ, το σύνολο των κρατουμένων στις φυλακές της χώρας ήταν 1.965.495, μια αύξηση κατά 1,6% σε σχέση με το 2000. Ο αριθμός αυτός είναι ίσος με τον πληθυσμό της πολιτείας της Νεβάδα! Πρέπει να σημειωθεί επίσης πως ένας αριθμός περίπου 30 εκατομμυρίων Αμερικανών πολιτών, δηλαδή σχεδόν το 10% του συνολικού πληθυσμού της χώρας, είναι υπόδικο, διαθέτει ποινικό μητρώο, ή είναι με αναστολή ή αποφυλακισμένο με περιοριστικούς όρους, με άλλα λόγια δεν είναι ελεύθερο.
Υπολογίζεται πως πάνω το 50% των εγκλείστων σχετίζεται με αδικήματα της νομοθεσίας περί ναρκωτικών. Αξιοσημείωτο επίσης είναι πως στη φυλακή βρίσκεται το 13,4% του πληθυσμού των μαύρων ανδρών ηλικίας από 25-29 ετών, ενώ για τους ισπανόφωνους το ποσοστό αγγίζει το 4,1% και για τους λευκούς μόλις το 1,8% –ένα νέο «αμερικανικό απαρτχάιντ». Χωρίς υπερβολή το σημερινό «Γκουλάγκ» της Αμερικανικής Αυτοκρατορίας θα μπορούσε να συγκριθεί κάλλιστα σε αριθμούς με το Σοβιετικό Γκουλάγκ επί Στάλιν!
Το τέλος της ιδιωτικής ζωής;
Εκτός από την πολεοδομία του φόβου, με τη βοήθεια της οποίας κρατούνται μακριά οι ανεπιθύμητοι, η αμερικανική ελίτ, η οποία διαχειρίζεται και μια χώρα που βρίσκεται στο επίκεντρο μιας παγκόσμιας αυτοκρατορίας, χρησιμοποιεί εδώ και δεκαετίες μια σειρά από αντισυμβατικά μέσα με στόχο τον έλεγχο των μαζών.[.....................................................]
.:BiblioNet : Στάμκος, Γιώργος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου