Οι «μπουνιές» και οι «κλωτσιές» του κoυ Πρετεντέρη

---

Του Τάκη Ψαρίδη 

 anoixtoparathyro.gr

Πολύ ύποπτος ο ρόλος αυτής της «ασύμμετρης απειλής». Μπορεί να κρύψει πολλά και να πυροδοτήσει πολλά. Να κρύψει την τεράστια ανθρωπιστική κρίση στα σύνορα και στα νησιά μας όπως διαπιστώνει το Συμβούλιο της Ευρώπης για τα ανθρώπινα δικαιώματα, να κρύψει ανίκανους κυβερνητικούς χειρισμούς και αντιλαϊκές πολιτικές και να στρέψει τα μάτια της κοινής γνώμης να κοιτούν με αγωνία τα σύνορα της χώρας.
Από την άλλη μπορεί και να πυροδοτεί την πάσης φύσεως παραδοσιακή και νεοφιλελεύθερη ακροδεξιά , να κυνηγά απροκάλυπτα τους ξεριζωμένους και κατατρεγμένους  που ψάχνουν στον ήλιο μοίρα, έχοντας αυτή τη φορά το άλλοθι ότι δεν πρόκειται για ιδεολογική απανθρωπιά, για ρατσισμό, ξενοφοβία και εθνικισμό, αλλά για την δήθεν προάσπιση της χώρας από την «ασύμμετρη απειλή» των Τούρκων.
Ο κος Πρετεντέρης το γράφει καθαρά και καλεί σε προσκλητήριο όλα τα αποβράσματα της κοινωνίας. «Δεν αντιμετωπίζουμε πρόσφυγες, ούτε μετανάστες, ούτε κατατρεγμένους… αντιμετωπίζουμε μια εισβολή και φυλάμε τα σύνορα μας με... ξύλο, με ασπίδες, με μπουνιές και κλωτσιές, με νύχια και με δόντια, με όπλα αν χρειαστεί..»
Ναι, υπάρχει τουρκική απειλή και εργαλειακή αντιμετώπιση από τον σουλτάνο Ερτογάν της ανθρώπινης δυστυχίας για γεωπολιτικούς λόγους, όμως υπάρχει και τεράστια ανθρωπιστική κρίση και αυτήν την διττή όψη του προβλήματος είναι που πρέπει να λύσει η χώρα μας.
Τα σύνορα πρέπει να φυλαχτούν από τους νόμιμους φύλακες τους και τα νησιά πρέπει να αποσυμφορηθούν γιατί δεν πάει άλλο. Όμως η κρίση αυτή είναι πρωτίστως ευρωτουρκική και κάνει τεράστιο λάθος η κυβέρνηση που την μετατρέπει σε καθαρά ελληνοτουρκική. Σε κάθε περίπτωση βεβαίως, καμία λύση δεν μπορεί να βρεθεί χωρίς εθνική και ευρωπαϊκή συνεννόηση.
Το γεγονός όμως ότι η ελληνική κυβέρνηση παίρνει μέτρα μόνο κατά των προσφύγων, ότι δεν προτείνει συμβούλιο κορυφής της ΕΕ, ούτε καν τον Τούρκο πρέσβη δεν έχει καλέσει για να διαμαρτυρηθεί, ότι κρατά παθητική στάση απέναντι στην Τουρκία και στην Ευρωπαϊκή αδιαφορία και ότι αντί να επιδιώκει την εθνική συνεννόηση διχάζει την κοινωνία και προσπαθεί να επιβληθεί με τα ρόπαλα των ματ και τις «μπουνιές» και τις «κλωτσιές» του κου Πρετεντέρη, αποκαλύπτει πολλά.
Ότι για άλλη μια φορά η ακροδεξιά επιδιώκει να πάρει τις τύχες της χώρας στα χέρια της και ότι η «ασύμμετρη απειλή» περισσότερο επικοινωνιακή είναι. Ότι το ομολογουμένως ικανότατο επικοινωνιακό επιτελείο της κυβέρνησης, (το μόνο ικανό που διαθέτει) εφηύρε και πάλι το κατάλληλο αφήγημα για να εργαλειοποιήσει για άλλη μια φορά τα εθνικά ζητήματα, όπως έκανε με το «μακεδονικό» αλλά και το προσφυγικό και να χρησιμοποιήσει την «ασύμμετρη απειλή» ως σανίδα σωτηρίας της κυβέρνησης, αδιάφορα αν αυτό αποβαίνει και σε βάρος της χώρας.