Όσα γίνονται γνωστά για το περιεχόμενο της κατάθεσης της Εύας Καϊλή στις βελγικές αρχές, είτε από τον συνήγορό της είτε από ρεπορτάζ σε ευρωπαϊκά ΜΜΕ, προκαλούν σοκ για την αλαζονεία που εκδηλώνεται μέσα από μια αίσθηση παντοδυναμίας.
Πώς αλλιώς να ερμηνευθεί η ευκολία με την οποία ισχυρίζεται ότι κάλεσε τον πατέρα της για να απομακρύνει τη βρώμικη βαλίτσα χωρίς, μέχρι τη σύλληψη του συντρόφου της, να γνωρίζει την προέλευση του περιεχομένου της. Και ότι τηλεφώνησε στον φερόμενο ως εγκέφαλο του κυκλώματος Παντσέρι, όχι για να τον προειδοποιήσει, αλλά για να τον καλέσει να παραλάβει τη βαλίτσα.
Η αφήγηση δεν είναι απλώς αφελής, είναι προκλητική. Πολύ περισσότερο όταν συνδυάζεται με σύσταση εταιρείας real estate, με εκπληκτική αύξηση περιουσίας, με εντυπωσιακή παρουσία στη Ντόχα και με αγώνες στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο υπέρ του Κατάρ.
Η Εύα Καϊλή δίνει μάχη για να πετύχει την επιεικέστερη δυνατή ποινική μεταχείριση και έχει κάθε δικαίωμα να το κάνει. Μόνο που επειδή έχει μια πολιτική πορεία 20 περίπου ετών και διανύει τη δεύτερη θητεία της στην ευρωβουλή, επειδή διασύρει το κόμμα της και προσβάλλει τους ψηφοφόρους της, επειδή φέρεται ως εμπλεκόμενη σε ένα από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα που έχουν στιγματίσει την ΕΕ, θα όφειλε να δείξει στοιχειώδες αίσθημα πολιτικής και κοινωνικής ευθύνης.
Και αυτό σημαίνει ότι θα όφειλε να πει κάτι ουσιωδέστερο και σοβαρότερο από το ότι τρόμαξε βλέποντας τη βαλίτσα-τέρας, κατά την έκφραση που χρησιμοποίησε ο συνήγορός της Μ. Δημητρακόπουλος.
Η Εύα Καϊλή δείχνει και στη φυλακή χαρακτηριστικά που καθόρισαν την πολιτική της εικόνα: Κυνισμό, ελαφρότητα, έλλειψη αρχών. Τα στερνά τιμούν τα πρώτα, εκτός αν δεν διαφέρουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου