ΣΥΡΙΖΑ: Χάσαμε τις εκλογές γιατί υπογράψαμε Μνημόνιο
Σύμφωνα με κείμενο απολογισμού από την Κουμουνδούρου δημιουργήθηκε
βαθιά αίσθηση απογοήτευσης και συγχρόνως αποξένωσε κοινωνικά στρώματα
που υποστήριζαν τον ΣΥΡΙΖΑ
Βούλα Κεχαγιά
Βούλα Κεχαγιά
To κείμενο απολογισμού της κυβερνητικής θητείας του ΣΥΡΙΖΑ συζήτησε ενδελεχώς σήμερα η Πολιτική Γραμματεία του κόμματος προτού αυτό εγκριθεί από την Κεντρική Επιτροπή που συνεδριάζει το Σαββατοκύριακο.
Στο πολυσέλιδο κείμενο ενδιαφέρον παρουσιάζει η ενότητα που αναφέρεται στα αίτια της ήττας του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του 2019 καθώς ως καθοριστικός παράγοντας για την απώλεια της διακυβέρνησης περιγράφεται η υπογραφή του τρίτου μνημονίου. Στο κείμενο απολογισμού σχολιάζεται αυτοκριτικά ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν επέδειξε καταλυτικά αντανακλαστικά για να αντικρούσει το κεντρικό αφήγημα της ΝΔ περί ανάπτυξης, επενδύσεων και φορολογικής ελάφρυνσης , ενώ διαπιστώνεται ολιγωρία ως προς το τί σημαίνει για την Ελλάδα η «μεσαία τάξη» και ποια η θέση της σήμερα στον κοινωνικό μετασχηματισμό. Επιπρόσθετα ο ΣΥΡΙΖΑ αναγνωρίζει ότι υποτιμήθηκε η απήχηση του αντιπολιτευτικού λόγου της Νέας Δημοκρατίας στα περί «τάξης και ασφάλειας», αλλά και τα επικοινωνιακά μπαράζ που εξαπολύθηκαν με αφορμή την τραγωδία στο Μάτι και την Μάνδρα ή ενάντια στην Συμφωνία των Πρεσπών.
Ειδικότερα, το κείμενο απολογισμού διερωτάται: «Είναι η ήττα τακτική ή στρατηγική»; για να αναπτύξει ακολούθως το εξής σκεπτικό. «…το πλαίσιο όπου μπορούσε να ξεδιπλωθεί η κυβερνητική στρατηγική προσδιορίστηκε κατά βάσιν από το ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είχε υπογράψει μνημόνιο. Μπορεί να ήταν εμφανές σε όλους ότι αυτή είχε εξαναγκαστεί να το υπογράψει, χωρίς να συμφωνεί και χωρίς να το «υιοθετεί», μπορεί αυτό να είχε όντως ηπιότερες κοινωνικές επιπτώσεις από τα προηγούμενα, μπορεί η νέα κυβέρνηση όντως να προσπάθησε με νύχια και με δόντια να απαλύνει παλιά και νέα βάρη, μπορεί να σεβάστηκε απόλυτα τους δημοκρατικούς κανόνες και να προστάτευσε τα κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα, μπορεί να καλλιέργησε άλλες συμπεριφορές και άλλο δημόσιο ήθος, ή να προσέδωσε άλλο ύφος στους τρόπους διακυβέρνησης, αλλά μολαταύτα υπέγραψε Μνημόνιο. Ακυρώνοντας έτσι εν τοις πράγμασι την κύρια διάσταση της μέχρι τότε πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία ακριβώς, είχε αναδείξει ως κύριο αιτούμενο το να απαλλαγεί η χώρα από τα μνημόνια».
Σύμφωνα με το κείμενο απολογισμού η εικόνα αυτή δεν δημιούργησε μόνο βαθιά αίσθηση απογοήτευσης αλλά «συγχρόνως αποξένωσε κοινωνικά στρώματα που υποστήριζαν τον ΣΥΡΙΖΑ και κλόνισε κοινωνικές συμμαχίες που είχαν σχηματιστεί, απονευρώνοντας έτσι το κίνημα που είχε ωθήσει τον ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση». Όμως, «τόσο η κυβέρνηση όσο και το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ δεν διέγνωσε με τη δέουσα σοβαρότητα τη νέα αυτή συνθήκη. Η μεν κυβέρνηση επικεντρώθηκε στο νομοθετικό έργο, η κοινοβουλευτική ομάδα στις μάχες στη Βουλή, ομολογουμένως κάποτε δύσκολες, ενώ το κόμμα, μετά τη διάσπαση και μη κατορθώνοντας να ξεπεράσει τη δική του αποδυνάμωση από την απορρόφηση πολλών στελεχών του σε θέσεις κυβερνητικής ευθύνης, αρκούνταν να παρακολουθεί τα κυβερνητικά τεκταινόμενα συμβάλλοντας όπως μπορούσε…».
Αυτοκριτική γίνεται και για τη προεκλογική εκστρατεία αλλά και τις προεκλογικές παροχές όπως αναφέρονται χαρακτηριστικά. «Οι προεκλογικές παροχές, όσο δίκαιες, μετρημένες και δικαιολογημένες κι αν ήταν, δεν προφυλάχθηκαν από το να εκληφθούν από αρκετούς ως οιονεί εξαγορά ψήφων. Θεσμική, βέβαια και κοινωνικά επιβεβλημένη, αλλά εξαγορά μολαταύτα. Δηλαδή κάτι σαν προσβολή της αξιοπρέπειας ακόμη και πολλών από εκείνους που θα ωφελούνταν».
Στο πολυσέλιδο κείμενο ενδιαφέρον παρουσιάζει η ενότητα που αναφέρεται στα αίτια της ήττας του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του 2019 καθώς ως καθοριστικός παράγοντας για την απώλεια της διακυβέρνησης περιγράφεται η υπογραφή του τρίτου μνημονίου. Στο κείμενο απολογισμού σχολιάζεται αυτοκριτικά ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν επέδειξε καταλυτικά αντανακλαστικά για να αντικρούσει το κεντρικό αφήγημα της ΝΔ περί ανάπτυξης, επενδύσεων και φορολογικής ελάφρυνσης , ενώ διαπιστώνεται ολιγωρία ως προς το τί σημαίνει για την Ελλάδα η «μεσαία τάξη» και ποια η θέση της σήμερα στον κοινωνικό μετασχηματισμό. Επιπρόσθετα ο ΣΥΡΙΖΑ αναγνωρίζει ότι υποτιμήθηκε η απήχηση του αντιπολιτευτικού λόγου της Νέας Δημοκρατίας στα περί «τάξης και ασφάλειας», αλλά και τα επικοινωνιακά μπαράζ που εξαπολύθηκαν με αφορμή την τραγωδία στο Μάτι και την Μάνδρα ή ενάντια στην Συμφωνία των Πρεσπών.
Ειδικότερα, το κείμενο απολογισμού διερωτάται: «Είναι η ήττα τακτική ή στρατηγική»; για να αναπτύξει ακολούθως το εξής σκεπτικό. «…το πλαίσιο όπου μπορούσε να ξεδιπλωθεί η κυβερνητική στρατηγική προσδιορίστηκε κατά βάσιν από το ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είχε υπογράψει μνημόνιο. Μπορεί να ήταν εμφανές σε όλους ότι αυτή είχε εξαναγκαστεί να το υπογράψει, χωρίς να συμφωνεί και χωρίς να το «υιοθετεί», μπορεί αυτό να είχε όντως ηπιότερες κοινωνικές επιπτώσεις από τα προηγούμενα, μπορεί η νέα κυβέρνηση όντως να προσπάθησε με νύχια και με δόντια να απαλύνει παλιά και νέα βάρη, μπορεί να σεβάστηκε απόλυτα τους δημοκρατικούς κανόνες και να προστάτευσε τα κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα, μπορεί να καλλιέργησε άλλες συμπεριφορές και άλλο δημόσιο ήθος, ή να προσέδωσε άλλο ύφος στους τρόπους διακυβέρνησης, αλλά μολαταύτα υπέγραψε Μνημόνιο. Ακυρώνοντας έτσι εν τοις πράγμασι την κύρια διάσταση της μέχρι τότε πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία ακριβώς, είχε αναδείξει ως κύριο αιτούμενο το να απαλλαγεί η χώρα από τα μνημόνια».
Σύμφωνα με το κείμενο απολογισμού η εικόνα αυτή δεν δημιούργησε μόνο βαθιά αίσθηση απογοήτευσης αλλά «συγχρόνως αποξένωσε κοινωνικά στρώματα που υποστήριζαν τον ΣΥΡΙΖΑ και κλόνισε κοινωνικές συμμαχίες που είχαν σχηματιστεί, απονευρώνοντας έτσι το κίνημα που είχε ωθήσει τον ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση». Όμως, «τόσο η κυβέρνηση όσο και το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ δεν διέγνωσε με τη δέουσα σοβαρότητα τη νέα αυτή συνθήκη. Η μεν κυβέρνηση επικεντρώθηκε στο νομοθετικό έργο, η κοινοβουλευτική ομάδα στις μάχες στη Βουλή, ομολογουμένως κάποτε δύσκολες, ενώ το κόμμα, μετά τη διάσπαση και μη κατορθώνοντας να ξεπεράσει τη δική του αποδυνάμωση από την απορρόφηση πολλών στελεχών του σε θέσεις κυβερνητικής ευθύνης, αρκούνταν να παρακολουθεί τα κυβερνητικά τεκταινόμενα συμβάλλοντας όπως μπορούσε…».
Αυτοκριτική γίνεται και για τη προεκλογική εκστρατεία αλλά και τις προεκλογικές παροχές όπως αναφέρονται χαρακτηριστικά. «Οι προεκλογικές παροχές, όσο δίκαιες, μετρημένες και δικαιολογημένες κι αν ήταν, δεν προφυλάχθηκαν από το να εκληφθούν από αρκετούς ως οιονεί εξαγορά ψήφων. Θεσμική, βέβαια και κοινωνικά επιβεβλημένη, αλλά εξαγορά μολαταύτα. Δηλαδή κάτι σαν προσβολή της αξιοπρέπειας ακόμη και πολλών από εκείνους που θα ωφελούνταν».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου