«Φίλε επαίσχυντε/κατάπτυστε μειοδότη, κι εσύ ανατροπέα του πολιτεύματος, καλωσόρισες!»
Του Αντώνη Παπαγιαννίδη
Οταν ξεφεύγει ο λόγος και με νομικό επιχείρημα/ένδυμα, οι κατά τεκμήριο εγκρατείς χειριστές του – δεν αναφερόμαστε στους παλιούς, καλούς εισαγγελείς και δικαστές του σεβαστού καφενείου, ούτε καν στους τωρινούς Σαβοναρόλες του Fb και του Twitter – υποτίθεται ότι έχουν εκτιμήσει ποιο είναι το ίζημα που θα μείνει πίσω, πώς θα λειτουργήσει τι θα αφήσει στα υπόλοιπα επίπεδα της δημόσιας συνύπαρξης.
Γιατί τα καταθέτουμε αυτά, σήμερα; Επειδή σιγά-σιγά, διστακτικά (και ως εκ τούτου υπεύθυνα, άρα πειστικά) αρχίζει και διαχέεται πληροφόρηση απο το τι ήταν το περιεχόμενο και ποιο το κλίμα στο τελευταίο Εθνικό Συμβούλιο Εξωτερικής Πολιτικής στις 12 Φεβρουαρίου. Κλίμα συναίνεσης, στάση ομοψυχίας – καλά πράγματα, όχι; Όμως αυτά τα θετικά, ακριβώς επειδή (στην Ελλάδα!) δεν υπήρξαν διαρροές επί συγκεκριμένου, ούτε καν η συνηθισμένη βουή, προσιόντων, προβλημάτισε.
Εκείνο λοιπόν που διαχέεται – και όχι από μια πλευρά, μόνον – είναι ότι και η ίδια η ενημέρωση, κυρίως όμως η προβολή των πιθανών εξελίξεων στο μέλλον (κοντινό) καθώς και αίσθηση του ποια είναι η διάθεση του διεθνούς παράγοντα, η αληθινή/όχι η μηντιακά προωθούμενη με ενθουσιασμό, έναντι των Ελληνικών θέσεων – όλα αυτά έφεραν παγωμάρα. Και αίσθηση ευθύνης. Η οποία ακριβώς αίσθηση ευθύνης ήταν που «μάζεψε» τους τόνους και κράτησε κλειστά τα στόματα (στην Ελλάδα του 2020, αυτά, επαναλαμβάνουμε).
Οι αναφορές σε συναινέσεις στα εθνικά θέματα, δηλαδή στο εξής ένα: στα Ελληνοτουρκικά, έχουν αποκτήσει πλέον περιεχόμενο. Πόσο μακριά φαίνονται σήμερα οι βίαιες ανταλλαγές πυρών γύρω από το Μακεδονικό – «η Μακεδονία είναι μια, και είναι Ελληνική» – όπου οι μεν κατήγγειλαν τους δε ότι ξεπούλησαν το όνομα κλπ για μια μη-μείωση συντάξεων, ενώ εκείνοι αντέλεγαν ότι επιχειρείτο ακροδεξιό μπόλιασμα της κοινής γνώμης, πόσο σπαρακτικά ηχούν οι αναλύσεις για απειλή κατά των συνόρων απο Βορρά – ήταν βλέπετε και η αλβανική απειλή, μετά την δολοφονία του άτυχου/ήρωα Κατσίφα!
Έτσι όμως που ξετυλίγεται η Τουρκική προαναγγελία κινήσεων επί του πεδίου, πάντως επί των (μη-ανακηρυγμένων, συναινετικά για τις βασικές πολιτικές δυνάμεις, εκείνες που κυβέρνησαν επί 10-20 χρόνια) ΑΟΖ, με τους φίλους και εταίρους της Ελλάδας τηρούν την διακηρυκτική και μόνο συμπαράσταση, είναι φανερό ότι η ώρα της κρίσης, πάντως ΜΙΑ ώρα της κρίσης θα έρθει. Η αντίδραση – ή: η μη-αντίδραση – στο όποιο Ορούτς Ρέϊς διεξαγάγει τις προεξαγγελμένες έρευνες και το όποιο Γιαβούζ επιχειρήσει γεώτρηση εκεί όπου η Τουρκία διακηρύσσει δικαίωμα, θα χρειαστεί εσωτερική στήριξη και συναίνεση ουσίας.
Πάμε όμως λίγο και στις ακραίες – όλο και πιο ακραίες, φραστικά – νομικές προσεγγίσεις της υπόθεσης Novartis. Όπου, ήδη, το πολιτικό κόστος το κουβάλησε η Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, η οποία πήγε να καταγράψει πολιτικό όφελος – όμως αν έστω και ένας θεωρεί ότι κάτι τέτοιο συνέβη, ας το ξανασκεφθεί! (Η κάλπη μίλησε). Ο τωρινός χειρισμός στην Προανακριτική για Παπαγγελόπουλο, με την εποποιία της αφαίρεσης της κουκούλας – κάποιος θα πρέπει να αναλάβει παρευθύς νομοθετική πρωτοβουλία να καταργηθεί ο οθνείος θεσμός των προστατευομένων μαρτύρων, όχι; που μας τον επέβαλαν οι Τροϊκανοί επί Κυβερνήσεως Σαμαρά/Βενιζέλου, όμως είναι ακόμη πιο ύποπτος ως προερχόμενος απο τις ΗΠΑ, γι αυτό άλλωστε κι ένας ευρύτατος πολιτικός χώρος τον ταύτισε ονοματολογικά με τους κουκουλοφόρους της Κατοχής! – συνοδεύθηκε και απο την ρωμαλέα εκείνη νομική κατασκευή, που θέλει τους εγκαλούμενους για στήσιμο σκευωρίας κατά των Δέκα να έχουν διαπράξει έγκλημα εσχάτης προδοσίας.
Και αν ήταν μόνο ο πάντα σε υψηλούς τόνους, Άδωνις Γεωργιάδης που επικαλείται την εσχάτη προδοσία (για να θυμηθεί ότι η συνεπαγόμενη ποινή είναι τα πάντα δημοφιλή ισόβια, τώρα που η θανατική ποινή διαπιστώθηκε ότι μας έχει τελειώσει, πικραίνοντας τα καφενεία και το Fb), καθώς στο βάθος κρύβεται απόπειρα της εκτελεστικής εξουσίας να καταλύσει την ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης, καλά θάταν! Ομως στην ρίζα αυτής της κατασκευής, με την οποία μάλιστα επιχειρείται (πάλι, σε δεύτερη φάση) να τραβηχτεί προς Ειδικό Δικαστήριο ο Αλέξης Τσίπρας μη κρινομένου επαρκούς του Μίμη (Παπαγγελόπουλου) ο οποίος επ’ εσχάτων θα πρέπει να αισθάνεται μοναξιές, στην ρίζα βρίσκει κανείς στιβαρούς νομικούς – ακόμη και Βαγγέλη Βενιζέλο. Απ’ εκεί εκπορεύθηκε ο συναρπαστικός συλλογισμός περί χειρισμού της υπόθεσης Novartis από τον ΣΥΡΙΖΑ με λογική κατάλυσης του πολιτεύματος.
Οι ημέρες που ακολουθούν, θα δείξουν. Αν όμως – ΑΝ, λέμε – τύχει και κάποια στιγμή αληθινά ξεφύγουν τα ΕλληνοΤουρκικά και χρειαστεί αληθινά – ΑΛΗΘΙΝΑ – πολιτική συναίνεση υπό συνθήκες κρίσης, φαντασθείτε για λίγο την πρόσκληση: «Φίλε επαίσχυντε/κατάπτυστε μειοδότη, κι εσύ ανατροπέα του πολιτεύματος, καλωσόρισες!»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου