Αδιέξοδα του παντουρκισμού
Ο παντουρκισμός, δηλαδή η ιδεολογία του τουρκικού επεκτατισμού, στοχεύει στην δημιουργία μιας «Μεγάλης Τουρκίας» που θα εκτείνεται από την Ασία, τον Καύκασο, την Μέση Ανατολή, την Βόρεια Αφρική μέχρι και όλα τα Βαλκάνια.
Όσο εξωπραγματικό και να φαντάζει το «όραμα» αυτό, και μάλιστα μέσα στον εικοστό πρώτο αιώνα και στις συνθήκες της σύγχρονης εποχής, δυστυχώς αποτελεί την σταθερή, κρυφή ή φανερή πολιτική όλων των κυβερνήσεων της Τουρκικής Δημοκρατίας που ιδρύθηκε τον Οκτώβριο του 1923, αν και επίσημα το «όραμα» είχε εναγκαλιστεί μόνο το καθεστώς των Νεότουρκων, μετά την επανάσταση του 1908.
Έκτοτε, η μεθοδική, ψυχρή και κυνική επιδίωξη το στόχων του παντουρκισμού υπηρετήθηκε πιστά, από όλες ανεξαιρέτως τις τουρκικές κυβερνήσεις διατηρώντας κάποιες διαφωνίες μόνο όσον αφορά τους τρόπους επίτευξης των δεδομένων στόχων.
Έτσι και σήμερα, πέρα από τους Ερντογάν, Τσαβούσογλου, Χουλουσί Ακάρ κ.α, ο αρχηγός της τουρκικής αξιωματικής αντιπολίτευσης Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου, αφού συμφώνησε πλήρως με τις Τουρκικές «επεμβάσεις» στην Συρία, κατηγορεί με κραυγαλέο λαϊκισμό τον πρόεδρο της Τουρκίας γιατί προτίμησε να επέμβει στην Λιβύη, αντί να πάρει μερικά Ελληνικά νησιά… που είναι δίπλα!
Μέχρι την σημερινή Ερντογανική Τουρκία, οι διαχρονικοί στόχοι της ιδεολογίας του παντουρκισμού επιτυγχάνονταν σταδιακά με όμορφα λόγια και ύπουλες πράξεις*.
Η τουρκική διπλωματία εδώ και ένα ολόκληρο σχεδόν αιώνα, χρησιμοποιούσε πάντοτε «διακηρύξεις ειρήνης» και όμορφα λόγια «φιλίας» ακόμα και για τις πιο αποτρόπαιες πράξεις της, αποφεύγοντας επιμελώς να εκτεθεί σε απροκάλυπτη αποκάλυψη των «οραμάτων» της.
Όλα αυτά, μέχρι την επιβολή του απολυταρχικού καθεστώτος της Φαμίλιας Ερντογάν, ιδιαίτερα μετά το «πραξικόπημα» του 2016.
Ο πρόεδρος της Τουρκίας (και αρχηγός της Φαμίλιας) Ρετζέπ Τ. Ερντογάν θεώρησε εαυτόν τόσο ισχυρό ώστε άρχισε να διακηρύσσει επίσημα τα οράματα των παντουρκιστών μιλώντας για σύνορα της καρδιάς του, γαλάζιες πατρίδες και πολλά άλλα.
Στόχος του, να πετύχει όσο το δυνατόν περισσότερες «κατακτήσεις» μέχρι το 2023 που συμπληρώνονται εκατό χρόνια από την ίδρυση της Τουρκικής Δημοκρατίας, ξεπερνώντας όλους ανεξαιρέτως τους προκατόχους του!
Ήδη, είχε να ξεπεράσει τον μύθο του ιδρυτή της σύγχρονης Τουρκίας Μουσταφά Κεμάλ, την μεγάλη «κατάκτηση» του Ετζεβίτ στην Κύπρο (με τις πανίσχυρες πλάτες Βρετανίας, Αμερικής και πολλών άλλων), καθώς και τα «επιτεύγματα» διαφόρων παντουρκιστών που παρέλασαν κατά καιρούς από την κορυφή της τουρκικής κρατικής εξουσίας (Ινονού, Μπαγιάρ, Μεντερές κ.ο.κ.ε).
Έτσι το άγχος της μεγαλομανίας να πετύχει μέσα σε λίγα χρόνια όσα οι προηγούμενοι πέτυχαν μέσα σε ένα αιώνα, τον οδήγησε εσπευσμένα σε μια επικίνδυνη πορεία της οποίας η πιθανότερη κατάληξη είναι τα βράχια.
Η πορεία αυτή που επιβάλλεται από την ανάγκη ταχύτατης εκπλήρωσης του παντουρκικού «οράματος», δημιουργεί ανυπέρβλητα και επικίνδυνα αδιέξοδα τα οποία συνοψίζονται, σε μερικά από τα «μέτωπα» που έχει ανοίξει, ως εξής:[...............................]
ΣΥΝΕΧΙΣΤΕ ΤΗΝ ΑΝΑΓΝΩΣΗ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου