...και δεν μπορούσε ν’ αφήσει την περιβολή του αυτός, το περιβόλι του ονείρου

Ξανάρχομαι πάλι, την πάλη ζητώντας
να φανταστώ του Ορφέα με την Ευρυδίκη·
δεν την είχα καταλάβει σωστά, νομίζω,
πως εκείνη ήθελε, κυρίως,
να μείνει στην καθημερινή τάξη
της ίδιας ζωής κι άδικα την παρακαλούσε
ο ποιητής να τον ακολουθήσει
στο δρόμο των πουλιών,
στο χώρο των κυμάτων το χορό
ν’ ακούσει,
ν’ ακούσουν μαζί
λόγια διαφανή, ιριδίζοντα,
μαζί να παραδεχτούν τη μαγεία.

Εκείνη, βέβαια, τι να κάνει;
Κι αν το είχε θελήσει καλόκαρδα,
δεν μπορούσε, καθώς φορούσε
εκείνο το βαρύ όνομά της,
να παραδοθεί στη μουσική.

Ύστερα πια, μετά το θάνατό της,
οι Μαινάδες κομμάτιασαν τον ωραίον Ορφέα,
το νεανικό και αγνό που είχε,
παράφορα μοναχικός, αγαπήσει
τη σκιά της, τη φαντασία, τόσο
και δεν μπορούσε ν’ αφήσει την περιβολή του
αυτός, το περιβόλι του ονείρου.



 Ζωή Καρέλλη,   Το σταυροδρόμι. 1973.