ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΠΥ ΠΥΡΡΟΥ ΔΗΜΑ ΣΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ LIFO
― Βιώσατε τον ρατσισμό τα πρώτα χρόνια της πορείας σας λόγω της καταγωγής σας μέχρι να εξελιχθείτε στον εθνικό ήρωα που υψώνει την ελληνική σημαία. Αισθανθήκατε ποτέ ότι υπάρχει μια μορφή υποκρισίας σε αυτήν τη μεταστροφή της κοινής γνώμης; Νομίζω ότι τα τελευταία χρόνια το ζούμε με τον Γιάννη Αντετοκούνμπο αυτό – αν και έχουμε τόσο πρόσφατη την κραυγή Τσουκαλά περί πιθήκων…
Εντάξει, ο Τσουκαλάς είναι για εισαγγελέα, δεν αξίζει να ασχοληθούμε παραπάνω. Ο ρατσισμός, όμως, είναι ένα σύνθετο φαινόμενο. Έχει να κάνει με την εποχή, τις συνθήκες υπό τις οποίες ζει κάθε κοινωνία, τον πλούτο και, κυρίως, τη φτώχεια των ανθρώπων.
Εγώ ήρθα στην Ελλάδα πριν από τριάντα χρόνια, όταν στη χώρα έφτανε ένα μεγάλο κύμα μεταναστών όχι μόνο από την Αλβανία, αλλά από ολόκληρη την ανατολική Ευρώπη.
Σε μια κλειστή κοινωνία σαν την ελληνική ήταν λογικό να εκδηλωθεί αντίδραση. Δεν ήταν, φυσικά, καλό, αλλά ήταν κάτι που δεν μπορούσαμε να αποφύγουμε. Τριάντα χρόνια μετά έχουν γίνει αρκετά βήματα προόδου, δεν γίνεται να μην το παραδεχτούμε αυτό. Όμως πρέπει να γίνουν περισσότερα.
Όποιος έχει παιδιά ξέρει ότι οι κοινωνίες αλλάζουν με τις γενιές που έρχονται. Σε κάποια πράγματα πιο εύκολα φεύγουν οι άνθρωποι παρά οι ιδέες τους.
Ένας Έλληνας 30 ετών έχει πάει σχολείο με παιδιά άλλων εθνικοτήτων, έχει δουλέψει, έχει κάνει σχέσεις μαζί τους. Δεν κουβαλάει τον συντηρητισμό που είχαν οι γονείς του, είναι φυσιολογικό αυτό. Τότε που ήρθα εγώ στην Ελλάδα, όμως, ήταν αλλιώς.
― Τι εννοείτε;
Εδώ ήμουν Αλβανός, στην Αλβανία ήμουν Έλληνας, μπέρδεμα. Έχουν συμβεί διάφορα περιστατικά που θα μπορούσα να σας διηγηθώ, αλλά, εντάξει, εγώ, ας πούμε, ήμουν τυχερός. Άλλοι έχουν περάσει και περνάνε χειρότερα. Και ξέρετε κάτι; Το θέμα δεν είναι το κάθε περιστατικό, αλλά ο μόνιμος φόβος που βάζει μέσα σου.
Εγώ έμπαινα στο λεωφορείο και πιανόμουν από την ψηλότερη λαβή για να φαίνονται τα χέρια μου. Φοβόμουν ότι έτσι και χανόταν κανένα πορτοφόλι θα κατηγορούσαν εμένα...
― Είμαστε ρατσιστές οι Έλληνες;
Νομίζω ότι οι Έλληνες είμαστε ρατσιστές προς τους αδύναμους και τους φτωχούς. Εγώ, αν δεν γινόμουν ολυμπιονίκης, δεν θα με αποδέχονταν εύκολα. Με μισό μάτι θα με έβλεπαν. Το ίδιο και ο Γιάννης. Αν είχε μείνει να πουλάει CD, θα ήταν, απλώς, ένας μαύρος που πουλάει CD. Έγινε draft και τον κάλεσε ο Σαμαράς στο Μαξίμου για να του δώσει υπηκοότητα.
Ε, δεν είναι υποκριτικά όλα αυτά; Μας αγάπησαν επειδή είχαμε να δώσουμε αυτό που αγαπάει περισσότερο κάθε λαός: υπερηφάνεια.
― Αλήθεια, τον Αντετοκούνμπο τον έχετε γνωρίσει;
Δεν τον έχω γνωρίσει, ελπίζω να το κάνω σύντομα, όταν βρεθώ στα μέρη του για δουλειά.
Είναι τόσο πολλά και τόσο σπουδαία αυτά που έχω πάρει από την Ελλάδα που δεν έχουν καμία σημασία αυτά που μπορεί να με πλήγωσαν.
Τώρα που πλησιάζω τα 50 και μπορώ να γυρίσω το κεφάλι και να κοιτάξω πίσω στα τελευταία τριάντα χρόνια βλέπω μια ζωή τόσο γενναιόδωρη σε εμπειρίες και συγκινήσεις ώστε σκέφτομαι ότι κάποιες σκιές έπεσαν για να μην τυφλωθώ από τη λάμψη.
Η Ελλάδα με πληγώνει, όπως πληγώνει όλους μας. Όταν πληγώνεται η ίδια, όταν τρώει τις σάρκες της και μετά τα παιδιά της. Όταν αρνείται να κοιτάξει μπροστά και βλέπει μόνο προς τα πίσω. Καμιά φορά λέω ότι δεν είναι εύκολο να είσαι Έλληνας γιατί είναι σαν να ζεις με έναν δαίμονα...
― Γιατί επιλέξατε να φύγετε από την Ελλάδα;
Έφυγα για επαγγελματικούς και οικογενειακούς λόγους. Δέχτηκα μια τιμητική πρόταση από την Αμερικανική Ομοσπονδία Άρσης Βαρών να αναλάβω τεχνικός διευθυντής. Ξέρετε τι είναι να σου ζητούν οι Αμερικανοί να στήσεις ένα άθλημα από την αρχή;
Ποιος θα μπορούσε να αρνηθεί αυτή την πρόταση; Μετά, ήταν και τα παιδιά που μέτρησαν στην απόφαση, αφού είχαμε αποφασίσει να σπουδάσουν σε αμερικανικά πανεπιστήμια.
― Σκέφτεστε να επιστρέψετε;
Τι να σας πω. Συχνά αισθάνομαι σαν να μην έχω φύγει. Στον κόσμο που ζούμε πια δεν έχει και τόση σημασία πού βρίσκεσαι...
― Tι θα λέγατε σε έναν 18χρονο που θα ψηφίσει πρώτη φορά και σκέφτεται να υποστηρίξει τη Χρυσή Αυγή;
Θα του έλεγα ότι είναι ένα από τα λάθη που δεν τα συγχωρεί ούτε η νιότη του. Θα του μιλούσα για τις πολιτικές καταβολές αυτών των ανθρώπων και γι' αυτά που έχουν κάνει. Θα του έδειχνα τα χαμένα νιάτα του Φύσσα, θα του θύμιζα ότι οι άνθρωποι αυτοί δικάζονται με την κατηγορία της εγκληματικής οργάνωσης. Αλήθεια, ξέρετε για ποιον λόγο καθυστερεί η δίκη τους;
Όμως, πάνω απ' όλα, θα του έλεγα ότι η πολιτική είναι σύνθεση και συμμετοχή. Χρυσή Αυγή σημαίνει ύβρις και απόρριψη. Ποιος θέλει να δώσει το πρόσωπό του σε μια ύβρι;
― Βιώσατε τον ρατσισμό τα πρώτα χρόνια της πορείας σας λόγω της καταγωγής σας μέχρι να εξελιχθείτε στον εθνικό ήρωα που υψώνει την ελληνική σημαία. Αισθανθήκατε ποτέ ότι υπάρχει μια μορφή υποκρισίας σε αυτήν τη μεταστροφή της κοινής γνώμης; Νομίζω ότι τα τελευταία χρόνια το ζούμε με τον Γιάννη Αντετοκούνμπο αυτό – αν και έχουμε τόσο πρόσφατη την κραυγή Τσουκαλά περί πιθήκων…
Εντάξει, ο Τσουκαλάς είναι για εισαγγελέα, δεν αξίζει να ασχοληθούμε παραπάνω. Ο ρατσισμός, όμως, είναι ένα σύνθετο φαινόμενο. Έχει να κάνει με την εποχή, τις συνθήκες υπό τις οποίες ζει κάθε κοινωνία, τον πλούτο και, κυρίως, τη φτώχεια των ανθρώπων.
Εγώ ήρθα στην Ελλάδα πριν από τριάντα χρόνια, όταν στη χώρα έφτανε ένα μεγάλο κύμα μεταναστών όχι μόνο από την Αλβανία, αλλά από ολόκληρη την ανατολική Ευρώπη.
Σε μια κλειστή κοινωνία σαν την ελληνική ήταν λογικό να εκδηλωθεί αντίδραση. Δεν ήταν, φυσικά, καλό, αλλά ήταν κάτι που δεν μπορούσαμε να αποφύγουμε. Τριάντα χρόνια μετά έχουν γίνει αρκετά βήματα προόδου, δεν γίνεται να μην το παραδεχτούμε αυτό. Όμως πρέπει να γίνουν περισσότερα.
Όποιος έχει παιδιά ξέρει ότι οι κοινωνίες αλλάζουν με τις γενιές που έρχονται. Σε κάποια πράγματα πιο εύκολα φεύγουν οι άνθρωποι παρά οι ιδέες τους.
Ένας Έλληνας 30 ετών έχει πάει σχολείο με παιδιά άλλων εθνικοτήτων, έχει δουλέψει, έχει κάνει σχέσεις μαζί τους. Δεν κουβαλάει τον συντηρητισμό που είχαν οι γονείς του, είναι φυσιολογικό αυτό. Τότε που ήρθα εγώ στην Ελλάδα, όμως, ήταν αλλιώς.
GREEK
PRIDE: Εμένα και τον Αντετοκούνμπο μας αγάπησαν επειδή είχαμε να
δώσουμε αυτό που αγαπάει περισσότερο κάθε λαός: υπερηφάνεια.
Εδώ ήμουν Αλβανός, στην Αλβανία ήμουν Έλληνας, μπέρδεμα. Έχουν συμβεί διάφορα περιστατικά που θα μπορούσα να σας διηγηθώ, αλλά, εντάξει, εγώ, ας πούμε, ήμουν τυχερός. Άλλοι έχουν περάσει και περνάνε χειρότερα. Και ξέρετε κάτι; Το θέμα δεν είναι το κάθε περιστατικό, αλλά ο μόνιμος φόβος που βάζει μέσα σου.
Εγώ έμπαινα στο λεωφορείο και πιανόμουν από την ψηλότερη λαβή για να φαίνονται τα χέρια μου. Φοβόμουν ότι έτσι και χανόταν κανένα πορτοφόλι θα κατηγορούσαν εμένα...
― Είμαστε ρατσιστές οι Έλληνες;
Νομίζω ότι οι Έλληνες είμαστε ρατσιστές προς τους αδύναμους και τους φτωχούς. Εγώ, αν δεν γινόμουν ολυμπιονίκης, δεν θα με αποδέχονταν εύκολα. Με μισό μάτι θα με έβλεπαν. Το ίδιο και ο Γιάννης. Αν είχε μείνει να πουλάει CD, θα ήταν, απλώς, ένας μαύρος που πουλάει CD. Έγινε draft και τον κάλεσε ο Σαμαράς στο Μαξίμου για να του δώσει υπηκοότητα.
Ε, δεν είναι υποκριτικά όλα αυτά; Μας αγάπησαν επειδή είχαμε να δώσουμε αυτό που αγαπάει περισσότερο κάθε λαός: υπερηφάνεια.
― Αλήθεια, τον Αντετοκούνμπο τον έχετε γνωρίσει;
Δεν τον έχω γνωρίσει, ελπίζω να το κάνω σύντομα, όταν βρεθώ στα μέρη του για δουλειά.
― Μπορώ να αντιληφθώ τις χαρές, τις ευκαιρίες που σας πρόσφερε η Ελλάδα. Σας έχει πληγώσει, όμως, υπάρχουν σκιές;
Είναι τόσο πολλά και τόσο σπουδαία αυτά που έχω πάρει από την Ελλάδα που δεν έχουν καμία σημασία αυτά που μπορεί να με πλήγωσαν.
Τώρα που πλησιάζω τα 50 και μπορώ να γυρίσω το κεφάλι και να κοιτάξω πίσω στα τελευταία τριάντα χρόνια βλέπω μια ζωή τόσο γενναιόδωρη σε εμπειρίες και συγκινήσεις ώστε σκέφτομαι ότι κάποιες σκιές έπεσαν για να μην τυφλωθώ από τη λάμψη.
Η Ελλάδα με πληγώνει, όπως πληγώνει όλους μας. Όταν πληγώνεται η ίδια, όταν τρώει τις σάρκες της και μετά τα παιδιά της. Όταν αρνείται να κοιτάξει μπροστά και βλέπει μόνο προς τα πίσω. Καμιά φορά λέω ότι δεν είναι εύκολο να είσαι Έλληνας γιατί είναι σαν να ζεις με έναν δαίμονα...
― Γιατί επιλέξατε να φύγετε από την Ελλάδα;
Έφυγα για επαγγελματικούς και οικογενειακούς λόγους. Δέχτηκα μια τιμητική πρόταση από την Αμερικανική Ομοσπονδία Άρσης Βαρών να αναλάβω τεχνικός διευθυντής. Ξέρετε τι είναι να σου ζητούν οι Αμερικανοί να στήσεις ένα άθλημα από την αρχή;
Ποιος θα μπορούσε να αρνηθεί αυτή την πρόταση; Μετά, ήταν και τα παιδιά που μέτρησαν στην απόφαση, αφού είχαμε αποφασίσει να σπουδάσουν σε αμερικανικά πανεπιστήμια.
― Σκέφτεστε να επιστρέψετε;
Τι να σας πω. Συχνά αισθάνομαι σαν να μην έχω φύγει. Στον κόσμο που ζούμε πια δεν έχει και τόση σημασία πού βρίσκεσαι...
― Tι θα λέγατε σε έναν 18χρονο που θα ψηφίσει πρώτη φορά και σκέφτεται να υποστηρίξει τη Χρυσή Αυγή;
Θα του έλεγα ότι είναι ένα από τα λάθη που δεν τα συγχωρεί ούτε η νιότη του. Θα του μιλούσα για τις πολιτικές καταβολές αυτών των ανθρώπων και γι' αυτά που έχουν κάνει. Θα του έδειχνα τα χαμένα νιάτα του Φύσσα, θα του θύμιζα ότι οι άνθρωποι αυτοί δικάζονται με την κατηγορία της εγκληματικής οργάνωσης. Αλήθεια, ξέρετε για ποιον λόγο καθυστερεί η δίκη τους;
Όμως, πάνω απ' όλα, θα του έλεγα ότι η πολιτική είναι σύνθεση και συμμετοχή. Χρυσή Αυγή σημαίνει ύβρις και απόρριψη. Ποιος θέλει να δώσει το πρόσωπό του σε μια ύβρι;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου