Το ρίγος του νεοδημοκρατικού λόγου

 

Γιώργος Σταματόπουλος

efsyn.gr 

Άνευρος –και κυρίως πληκτικά προβλέψιμος- ήταν ο λόγος του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης χθες, στις εργασίες του 12ου συνεδρίου της Νέας Δημοκρατίας. Ουδέν καινό, πολλά κενά. Και πολλά –τι να λέμε τώρα– «θα», σαν να μην πέρασε μια μέρα από την εμφάνιση του κακομούτσουνου, «ελεύθερου», «ανεξάρτητου» ελληνικού κράτους.
Αυτά είναι άνευ σημασίας και απογοητευτικά γνωστά. Νομίζει ο κ. Μητσοτάκης [είναι παραπάνω από βέβαιος] ότι θα είναι ο μελλοντικός πρωθυπουργός της χώρας. Κούνια που τον κούναγε· με τέτοιο ρηχό, ευχητικό λόγο και τόση ελαφρότητα δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι οι ψηφοφόροι θα τον προτιμήσουν τόσο ώστε να αναδειχτεί πρωθυπουργός.
Έλεγε και κάτι ασυνάρτητα, λογοτεχνικά δήθεν, σχεδόν ακατανόητα. «Είμαστε –λέει– έτοιμοι να γυρίσουμε την πλάτη στο παρελθόν και να αλλάξουμε το μέλλον». Να αλλάξουμε το μέλλον! Τον αθεόφοβο –τι φιλολογικός άμα τε και φιλοσοφικός συλλογισμός [οίστρος;], τι αερογλωσσοκοπανήματα, τι Πηνελόπη Δέλτα και αυτοαναιρέσεις. Πάσχιζε και ο δόλιος ο σκηνοθέτης να εστιάσει σε νεανικά πρόσωπα, να δείξει ντε ότι το ακροατήριο το αποτελούσαν μέλη της νέας γενιάς, ότι τάχα η νεολαία ήταν κοντά στο νεοδημοκρατικό συνέδριο. Τζίφος. Χλομά, αμήχανα, λίγα πρόσωπα [λίγα ως προς την ποσότητα, όχι την ποιότητα, μην παρεξηγούμεθα...].
Άκουγες κι έναν πρώην πρωθυπουργό [Σαμαράς] να κραυγάζει, να απειλεί (;), να μη δαμάζει τη γλώσσα του [τη σκέψη του, το πνεύμα του]. Κι εκείνον τον Σχινά, πού τον πας; Ούρλιαζε ο άνθρωπος –τον έχουμε και στην Ευρώπη. Πάντως ένα ρίγος πολλοί πρέπει να αισθάνθηκαν να τους διαπερνάει. Δεν κρύβονται οι παλαιοδεξιοί, όποια μάσκα κι αν φορέσουν· στα κρίσιμα [στον ενθουσιασμό] εκδηλώνονται, εκμανώς δε. Εάν όλοι τούτοι θεωρούν ότι εκφράζουν το νέο, ζήτω που καήκαμε οι υπόλοιποι εμείς. Θαρρώ είναι καλύτερα που εκδηλώνονται· όχι πως δεν ξέραμε με ποιους είχαμε να κάνουμε, αλλά οι τύποι έχουν κόψει καπίστρι –φταίνε και οι δημοσκοπήσεις, τι να πεις.
Εβλεπες και τον ανεκδιήγητο Καμμένο. Τι λόγος, τι άδολος πατριωτισμός. Διεκδικεί να είναι ο μόνος Ελληνας πολιτικός [πολιτικός;], που υπερασπίζεται τα πατρογονικά εδάφη της Μακεδονίας. Ανάθεμα αν ξέρει κανείς το βάθος και τη σημασία της ετυμότητας (και της ελληνικής [αν]ετοιμότητας). Αλλά και ποιος νοιάζεται; Μία από τα ίδια και από τον λόγο του πρωθυπουργού στη Θεσσαλονίκη. Να φτάσει όμως ο κ. Μητσοτάκης να συγκρίνει τη συγκέντρωση στην οποία μίλησε ο κ. Τσίπρας με κοτζάμ συνέδριο του κόμματός του, ε, δείχνει νομίζω πανικό. [Ούτε η αυτοδυναμία φαίνεται να του βγαίνει, ούτε καν η πρωτιά...].
Αυτά υφίσταται [παθαίνει] κανείς όταν δεν έχει άλλη επιλογή από το να βλέπει [έστω φευγαλέα] τα κανάλια της ελληνικής τηλοψίας [κρατικά και ιδιωτικά], όπου απεικονίζεται η ελληνική πολιτική πραγματικότητα [πραγματικότητα κομμένη και ραμμένη στα μέτρα όσων ενασχολούνται με τα κοινά: πολιτικών και δημοσιογράφων]. Πάντως, αρχίζει να «ζεσταίνεται» για τα καλά το προεκλογικό κλίμα· μακριά από εκρήξεις...