Τρίτη, Δεκεμβρίου 18, 2018

H Γκέρντα Κρούγκερ αλλάζει σελίδα

Διήγημα

του Στρατή Χαβιαρά*

Πηγή: anagnostis.gr

Για να περνάει απ’ το ίδιο σημείο του ίδιου πολυσύχναστου δρόμου ακριβώς τις ίδιες ώρες πρωί κι απόγευμα η Γκέρντα Κρούγκερ θα είναι υπάλληλος στη Λαϊκή Τράπεζα της γειτονιάς ή σε δημόσια υπηρεσία στο Κέντρο.
Στο ίδιο αυτό σημείο, Σίλλερστρασσε 2 βρίσκεται και το Γκλας Κρίσταλ Σπίγκελ με τους δυο απ’ τους τρεις μεγάλους καθρέφτες στη βιτρίνα του ν’ αλληλοκαθρεφτίζουν το άπειρο.
Το ότι η Γκέρντα Κρούγκερ αρνείται έστω μία περαστική ματιά στο είδωλό της μπορεί να λέει κάτι για την προσωπικότητα της τα μαραμένα της μαλλιά τα πανιασμένα χείλη ή ακόμη κι εκείνη την ουλή στο πηγούνι της το δίχως άλλο χαρακιά ξιφασκίας απ’ τ’ ανήσυχα νιάτα της. Κάπου στο ημερολόγιο της είχε σημειώσει σχετικά το ανακόλουθο όπως το χαρακτήρισε η ίδια γνωμικό: Να ξεχνάς διακριτικά. Να θυμάσαι αδιάκριτα.
Σήμερα όμως στις 5:23 μμ. όταν άρχισε η ψιχάλα και η Γ.Κ. στάθηκε ν’ ανοίξει την ομπρέλα της εκεί μπροστά στα μάτια των περαστικών έμεινε για λίγες στιγμές όταν το βλέμμα της έπεσε τυχαία και είδε ή νόμισε πως είδε τον εαυτό της στον μεσαίο απ’ τους τρεις καθρέφτες της βιτρίνας.
Μάιν Γκοτ θ’ αναφώνησε μέσα της πιάνοντας τον εαυτό της τσιμπώντας τα μπράτσα της κι αυθόρμητα ανέτρεξε συνδέοντας τα βασικά δεδομένα της ταυτότητας της να δει αν η μαγική εικόνα που σχηματίζεται μοιάζει καθόλου με το είδωλο που την κοιτάζει απ’ τον καθρέφτη μ’ εκείνο το προκλητικό χαμόγελο. Ονοματεπώνυμο: Γκέρντα Ελφρίντε Κρούγκερ. Τόπος και ημερομηνία γέννησης: Ανόβερο, 7/4/1956. Mόνιμη κατοικία: Horst Buchholz Umleitung 9 Leipzig. Eπάγγελμα: Λογίστρια. Δεύτερη εργασία: Φροντίδα Ηλικιωμένης Κυρίας – μετά την οποία περασμένα μεσάνυχτα πια καταλήγει στο μικρό της διαμέρισμα σ’ ένα στενάκι-πάροδο της Σίλλερστρασε με βροχερά μισοσκότεινα δέντρα. Όμως το είδωλο που την κοιτάζει απ’ τον καθρέφτη η λαμπερή ξανθιά δεν της θυμίζει τίποτα από τ’ ανήσυχα νιάτα της. Μόνο που η μπλούζα και η φούστα που φορούσε απ’ το πρωί τώρα της πέφτουν ένα νούμερο πιο μεγάλα.
Μπορεί κανείς να πει πως όλο αυτό το διάστημα του δεύτερου μισού των 62 της χρόνων η Γκέρντα Κρούγκερ ζούσε μια γκρίζα καταθλιπτική ζωή όσο γκρίζα και καταθλιπτική έμοιαζε η όψη της όποτε κοιταζόταν σε καθρέφτη.
Πόσο πιο νέα και ωραία φαντάζει τώρα στο γυαλί. Όμως αυτά τα φωτεινά μεγάλα μάτια είναι δικά της; Αυτά τα πλούσια ανοιχτά μαλλιά πρώτη φορά τα βλέπει. Αυτή τη μεσούλα αυτό το πλούσιο μπούστο και τις χυτές γάμπες – ούτε στον ύπνο της.
Το βλέμμα της πηδάει στους άλλους δυο καθρέφτες αλλά οι θέσεις τους την αφήνουν απ’ έξω. Προσπαθεί να συνέλθει. Και σαν να μην έφτανε το σοκ που δεν την αφήνει να συνεχίσει ως το σπίτι της στην πάροδο Buchholz ή το σπίτι της ηλικιωμένης φράου Βιλελμίνης αρχίζουν να μαζεύονται κι άλλοι ένα γύρο της κοιτάζοντας πότε το είδωλο και πότε την ίδια σχολιάζοντας ομοιότητες ή διαφορές και τι στο καλό μπορεί να συνέβη.
Μερικοί καθρέφτες παραείναι κολακευτικοί σχολιάζει κάποιος από πίσω της τεντώνοντας το λαιμό του – αυτό δεν είναι αντικατοπτρισμός είναι θαύμα!
Η Γκέρντα Κρούγκερ νιώθει κάτι ζεστό να κυλάει ως κάτω στο πόδι της και σκύβει έντρομη να το δει. Το υγρό είναι άχρωμο. Το χρώμα που του λείπει ανεβαίνει σαν σε θερμόμετρο να βάψει τα μάγουλα της τα χείλη της. Α είναι ώρα να πηγαίνει. Πρώτα στο σπίτι της να ρίξει μια ματιά σε δικό της καθρέφτη.
Γυρίζει το κλειδί το ρεύμα την σπρώχνει μέσα η δίφυλλη ντουλάπα ανοίγει μόνη της το είδωλο που την κοιτάζει απ’ τον ολόσωμο καθρέφτη αριστερά είναι και δεν είναι η όψη της τριάντα χρόνια νεώτερη.
Στο κουζινάκι της πίνει νερό. Στο υπνοδωμάτιο βγάζει πετάει τα ρούχα της στο κρεβάτι. στον καθρέφτη του μπάνιου θαυμάζει τις γραμμές τις σφριγηλές της καμπύλες. Τις πιάνει τις μαλάζει είναι αληθινές. Στη μπανιέρα το χλιαρό νερό την αγκαλιάζει ολόκληρη. Αν δεν είχε να φροντίσει τη φράου Βιλελμίνη ένα υπνάκι μέσα στο νερό θα τη χαλάρωνε μέσα κι έξω.
Μάλιστα κουνάει το κεφάλι δοκιμάζοντας φουστάνια που είχε χρόνια να φορέσει που τώρα της πηγαίνουν μια χαρά χάρη στην πολύ πιο λεπτή φιγούρα της. Καθόλου άσχημα αρκεί να μην παζαρεύω την ψυχή μου α-λα Δρ. Φαούστους μουρμουρίζει.
Στον καθρέφτη είναι νέα και ωραία δυνατή αλλά και ταραγμένη. Νιώθει το στόμα της στεγνό. Διψάει το νερό της ζωής που τόσο πρόωρα της χύθηκε στις ρωγμές της μέσης ηλικίας.
Και όμως τα δέντρα στο αδιέξοδο στενό που βλέπει το μοναδικό της παράθυρο – σκοτεινά μέρα νύχτα – τώρα αρχίζουν να σκιρτούν μ’ ένα φέγγος και θρόισμα χωρίς προηγούμενο.
Θέλοντας ή μη η Γκέρντα Κρούγκερ αισθάνεται όμορφη γεμάτη ενέργεια έτοιμη ν’ αφήσει πίσω τη ζωή που την είχε απομονώσει από τον κόσμο. Τώρα δεν έχει λόγο να τρώγεται με τα ρούχα της όσο παλιομοδίτικα κι αν είναι. Τώρα θα αλλάξει και μέσα της. Δε θα σκεφτεί ποτέ κακό για τον άλλο. Δεν θα φανταστεί ποτέ τον εαυτό της ν’ ανοίγει κοιλιές με ξιφολόγχη να σωριάζει λιπόσαρκα πτώματα σε χαντάκια να βγάζει μάτια με τους δυο της αντίχειρες να γαζώνει αλλόθρησκους με αυτόματο Στάγερ.
Τραβάει χαρτί απ’ το ρολό της τουαλέτας να σφουγγίσει τα δάκρυα στα μάγουλα της. Αχ λίμπε! Δεν ήξερε ποιος να της το είχε εμπιστευτεί πως όταν υποτιμάς τον άλλο υποτιμάς τον εαυτό σου; Πως όταν παύεις να μισείς η αγάπη παύει πια να σε ντρέπεται;
Εντάξει κουνάει το κεφάλι εγκρίνοντας το είδωλο της στο γυαλί. Τόσο παράξενο αλλά και τόσο απλό – δεν είχε ιδέα. Θαρρείς και κάποια αρρώστια του μυαλού δεν την άφηνε τόσο καιρό να δει το καλό που υπέφερε μέσα της. Μετράει ακόμα μια φορά το είδωλο της το αφήνει να διεισδύσει ποτίζοντας την βαθύτερα. Ε ναι θα γυρίσει σελίδα θ’ αλλάξει έχει ήδη αλλάξει. Κάποια γυναίκα είχε ξεχάσει είχε χάσει τον καλύτερο εαυτό της κάποια άλλη τον βρήκε. Θαύματα γίνονται ακόμη κι αν δεν πιστεύεις σε θαύματα. Τι κάνουμε εδώ απόψε; Τι κάνουμε αύριο; Έχουμε ακόμη καιρό;
Τώρα νιώθει πως η μέσα της αλλαγή στο καλύτερο είναι σιγουρεμένη. Άνετα εκτός απ’ τη δουλειά θα μπορεί ν’ αγαπάει και ό,τι άλλο αξίζει την αγάπη της να χαίρεται ό,τι άλλο αξίζει χαρά.
Και μόνο τότε όταν φτάσει ξανά στα εξήντα της θα ’χει γεμίσει το δεύτερο τρίτο της ζωής της με ό,τι καλό στερήθηκε και στέρησε σε άλλους – χωρίς πια να ντρέπεται. Και μόνο τότε θ’ αρχίσει να μαραίνεται κανονικά και να γερνά εν ειρήνη.
Δεν ξέρω γράφει αλλού στο ημερολόγιο της πόσες γυναίκες και όχι μόνο περνούν στο δεύτερο τρίτο της ζωής τους και στο τελευταίο δίχως μνήμη του πρώτου.