Miserabili

Η μιζέρια τελευταίο καταφύγιο Γεννηματά - Λεβέντη

Κλέαρχος Τσαουσίδης

πηγή: Αυγή

Είναι φορές που η κατά ριπάς εκτόξευση ανθρώπινης ιδιωτείας με απελπίζει, παρά το γεγονός ότι εκπορεύεται από εγνωσμένης ανεπάρκειας άτομα.

Νόμιζα ότι η απελευθέρωση των δυο παιδιών από τον Τούρκο σουλτάνο, που έπεσε σαν κεραυνός, θα έδινε χαρά σ’ όλους τους Έλληνες, δεξιούς, αριστερούς, κεντρώους, θα ήταν ένα βάλσαμο στην πληγή της μαυρίλας των γεγονότων και στη θλιβερή εκμετάλλευση της τραγωδίας στο Μάτι από τους εμπόρους της αθλιότητας.
Έλα όμως που λίγο αργότερα από την ανακοίνωση της απελευθέρωσης των δυο στρατιωτικών, όταν όλοι οι υπεύθυνοι και πρωτίστως οι συγγενείς των παιδιών έτρεχαν να τους υποδεχτούν, κάποιοι ουρανοκατέβατοι έβγαλαν πάλι τη χολή τους.
Πρώτος και χειρότερος ο σκουπιδολόγος Βασίλης Λεβέντης, που πίσω από την απελευθέρωση των δυο νέων είδε ύποπτη συναλλαγή. Επί λέξει: «(...) Υποψιαζόμαστε όμως ότι έγινε συναλλαγή για την απελευθέρωσή τους μεταξύ της ελληνικής και τουρκικής κυβέρνησης με την αποπομπή των δυο μουφτήδων από τη Θράκη και την εκλογή νέων αρεστών στον Ερντογάν. Εκτιμούμε ότι η υπόθεση αυτή θα εξελιχθεί ως ωρολογιακή βόμβα εις βάρος της χώρας μας στη Θράκη».
Δηλαδή ο εκδημοκρατισμός των θεσμών που αφορούν τη μουσουλμανική μειονότητα με την κατάργηση της σαρίας και τη συμμετοχή των Ελλήνων μουσουλμάνων στην επιλογή των θρησκευτικών τους ηγετών είναι ωρολογιακή βόμβα; Θα έλεγε τα ίδια σε ανάλογες ρυθμίσεις υπέρ της ελληνικής μειονότητας π.χ. στην Αλβανία; Αλλά, κι αν ακόμη υπήρξε κάποια άλλη συμφωνία των δυο χωρών (διότι οι ρυθμίσεις είχαν ψηφιστεί πολύ πριν από τη σύλληψη των δυο Ελλήνων στρατιωτικών), ποια θα ήταν η λύση για τον αμετροεπή τηλεπιτσοφάγο και φραπεδοπότη; Πόλεμος;
Αντιθέτως, ο Κυριάκος Μητσοτάκης παρέμεινε στη σοβαρότητα και χαιρέτισε την απελευθέρωση. Όμως, η συνήθης ηχώ του, η κ. Γεννηματά, άδειασε έως και τον εκπρόσωπο Τύπου του μορφώματος του οποίου ηγείται, δηλώνοντας ότι χαιρετίζει μεν την «απελευθέρωση των δύο Ελλήνων στρατιωτικών», αλλά και ότι «η ελληνική κυβέρνηση οφείλει να πράξει όλες τις απαραίτητες πολιτικές, διπλωματικές και νομικές ενέργειες προκειμένου να λήξει οριστικά η περιπέτειά τους».
Φυσικά, όπως πάντα, δεν εξήγησε τι εννοεί, πέρα από το αυτονόητο, δηλαδή ότι πρέπει να αποκαλύπτει με κάθε τρόπο τη μιζέρια της. Δηλαδή ποιες άλλες κινήσεις πρέπει να κάνει η κυβέρνηση, που τόσους μήνες ασκούσε πίεση παντού και με κάθε ευκαιρία; Εννοεί μήπως η κ. Γεννηματά ότι δεν πρέπει να πάνε πίσω οι δυο Έλληνες να δικαστούν; Μήπως να στείλουμε τότε -για συνηγόρους τους- τους κ.κ. Βενιζέλο και Λοβέρδο;
Προφανώς, η λύσσα και το στερητικό σύνδρομο δεν επιτρέπουν τις ώριμες σκέψεις κι έτσι ακόμη και το μοναδικό ίσως πρόβλημα που αντιμετωπίστηκε με σπάνια εθνική ομοψυχία έδωσε αφορμή στους δυο γραφικούς της ελληνικής Βουλής να υπενθυμίσουν την παρουσία τους.
Για το ΚΚΕ, τέλος, υπάρχει μια «εξέλιξη, που δεν μπορεί να κρύψει όμως την όξυνση των ελληνοτουρκικών σχέσεων». Το κατάλαβαν, μπράβο!
Το άλλο κόμμα που δεν έσπευσε να κυνηγήσει ψίχουλα δημοσιότητας ήταν το Ποτάμι. Είπε τα αυτονόητα ο κ. Θεοδωράκης, επιβεβαιώνοντας ότι η ολιγόχρονη συνύπαρξή του με την κ. Γεννηματά στο ΚΙΝ.ΑΛΛ. τον κατέστησε πιο σοφό.
Η ταύτιση της προέδρου του ΚΙΝ.ΑΛΛ. με ακραίες φωνές της Ν.Δ. και με τα φληναφήματα του κ. Λεβέντη (που «μιλάει» με όλους τους μεγάλους ηγέτες της υφηλίου -προς το παρόν), προοιωνίζεται κινήσεις πολιτικής επιβίωσής της, με δεδομένο ότι κορυφαία στελέχη του μορφώματός της δεν δέχονται ούτε τον νέο τίτλο και μιλούν πάλι... για ΠΑΣΟΚ (π.χ. Λοβέρδος).
Η συζήτηση λοιπόν για συνεργασία Αριστεράς - Κεντροαριστεράς καθίσταται εκ των πραγμάτων ανεπίκαιρη και άνευ ουσίας. Διότι ούτε οι λοιπές μικρές και διάσπαρτες δυνάμεις που αυτοτοποθετούνται στην Αριστερά επιθυμούν συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ ούτε τα σχήματα που, παρά τη σαφή δεξιά πρακτική και ρητορική τους, θέλουν να φορούν κεντροαριστερή ρόμπα. Άρα η πόλωση είναι αναπόφευκτη με χαρακτηριστικά ισχυρού δικομματισμού. Ας το σκεφτούν...