ΨΑΧΝΟΝΤΑΣ ΣΤΟ ΚΑΛΑΘΙ ΜΕ ΤΑ ΑΠΛΥΤΑ ΤΩΝ ΓΕΡΜΑΝΩΝ

1. Η σκληρή αποικιοκρατική ιστορία της Γερμανίας

Η ΔΡΑΣΗ ΣΤΗΝ ΑΦΡΙΚΗ

Η Γερμανία μπορεί να μη ήταν μία μεγάλη αποικιοκρατική δύναμη αλλά στα πενήντα χρόνια της αποικιοκρατικής της δράσης, στην Αφρική, έγινε φανερή η πολιτική στόχευση αλλά και οι στρατηγικές που ακολούθησε για να επιβάλλει την παρουσία της.

Το παράδοξο είναι ότι οι μέθοδοι που ακολούθησε προκειμένου να επιβάλλει την παρουσία της στις αποικίες χαρακτηρίστηκε από την σκληρότητα, την ισοπεδωτική αφαίμαξη των φυσικών πόρων τους και από την φυλετική καθαρότητα. Επιλογές οι οποίες επαναλήφθηκαν σχεδόν ένα αιώνα αργότερα κατά την περίοδό που είχε στην κατοχή της το σύνολο σχεδόν της Ευρώπης , χρησιμοποιώντας στρατιωτικά μέσα. Θα επαναληφθεί όμως η ιστορία σε περίπτωση οικονομικής κατοχής;
Προάγγελος

Μπίσμαρκ

Η αποικιοκρατική ιστορία της Γερμανίας για πολλούς ιστορικούς χαρακτηρίζεται ως ο προάγγελος αυτών που ακολούθησαν την περίοδο 1939-1945. Η αλήθεια είναι ότι στην κούρσα για αποικίες στην Αφρική η Γερμανία μπήκε με καθυστέρηση , μόλις προς το τέλος του 19ου αιώνα. Ο καγκελάριος Otto von Bismarck αρχικά δεν είχε ένα αποικιακό προσανατολισμό καθώς ο στρατηγικός του στόχος ήταν η ενοποίηση της Γερμανίας. Ωστόσο, μετά την ενοποίηση της Γερμανίας το 1871, το θέμα των αποικιών άρχισαν να απασχολεί όλο και περισσότερο την γερμανική κοινωνία και την ηγεσία. Διάφορες ομάδες πίεσης , ωθούσαν την κυβέρνηση να διαμορφώσει μία πιο ενεργή πολιτική για την απόκτηση αποικιών στην Αφρική. Κεντρικό του επιχείρημα ήταν , ότι η Γερμανία χρειάζεται αποικίες για τη διατήρηση της οικονομικής της υπεροχής. Οι κορυφαίες ομάδες πίεσης, που σχηματίστηκαν μετά την ενοποίηση, ήταν η Δυτική Εταιρεία για τη δημιουργία αποικιών και των εξαγωγών (1881) και η Κεντρική Ένωση για την Εμπορική Γεωγραφία και την Προώθηση των γερμανικών συμφερόντων στο εξωτερικό (1878). Η διεθνής διάσκεψη του Βερολίνου 1884-1885 αποτέλεσε σταθμό στην ιστορία της Αφρικής. Η Γερμανία απέκτησε τη Νοτιοδυτική Αφρική (σημερινή Ναμίμπια), τη γερμανική Ανατολική Αφρική (σημερινή ηπειρωτική Τανζανία, τη Ρουάντα και Μπουρούντι), το Τόγκο, και το Καμερούν.

Σκληρότητα

Σε αυτά τα νεοαποκτηθέντα εδάφη, η πολιτική της Γερμανίας χαρακτηρίζεται από σκληρότητα, τη φυλετική υπεροχή, και οικονομική απομόνωση των αυτοχθόνων πληθυσμών. Αυτά τα χαρακτηριστικά έγιναν πιο έντονα σε αποικίες στις οποίες οι Γερμανοί μετανάστευσαν για μόνιμη εγκατάσταση. Ο πιο ζωτικός σύνδεσμος μεταξύ της μητροπολιτικής Γερμανία και των αποικιών ήταν ο αποικιακός κυβερνήτης, ο οποίος είχε τεράστια εξουσία, σύμφωνα με την επίσημη πολιτική που προέρχονται από το Βερολίνο. Κάτω από τους Γερμανούς βρίσκονταν οι διαχειριστές που ήταν τοπικοί ηγέτες οι οποίοι ήταν διορισμένοι και υπόκεινται στην εξουσία των Γερμανών αξιωματούχων , οι οποίοι ήταν πάντα λίγοι σε αριθμό. Πίστη τους ήταν κατά κύριο λόγο για τους διορισμούς αρχή αποικιακή. Ήταν υπεύθυνοι για τις λειτουργίες που αφορούσαν την συλλογή φόρων , τις επιστρατεύσεις αυτοχθόνων για υποχρεωτική εργασία. Ωστόσο, δυνατότητα τους να ανεβαίνουν στην ιεραρχία της αποικιακής διοίκησης ήταν περιορισμένη, διότι οι Αφρικανοί είχαν αποκλειστεί από τις ανώτερες θέσεις σε επίπεδο περιφέρειας.

Η γερμανική πολιτική ήταν να δημιουργήσει μια εικόνα του "Deutschtum" μεταξύ των αποίκων. Η δημιουργία του θα μπορούσε να επιτύχει μόνο σε βάρος των αυτοχθόνων πληθυσμών. Συνέπεια αυτής της εξέλιξης ήταν η προώθηση των γερμανικών συμφερόντων θυσιάζοντας τα αφρικανικά πολιτικά , οικονομικά και , κοινωνικοπολιτιστικά συμφέροντα στο βωμό της φυλετικής προκατάληψης. Σύμφωνα με την αντίληψη αυτή οι γερμανοί άποικοι θεωρούνταν ως μέλη μιας ανώτερης φυλής, ενώ οι , αφρικανικές κοινότητες (Herero και Νάμα) , χαρακτηρίζονταν ως κατώτερα και νωχελικά όντα!
 Ετσι , οι αυτόχθονες πληθυσμοί, αναγκάστηκαν να συμμορφωθούν με τη νέα ιεραρχία εξουσίας που προήλθε από την αποικιοκρατία και αυτό μεταφράζονταν: σε συμμόρφωση στην αποικιακή φορολογία , στην αποξένωση από την γη τους, σε καταναγκαστική εργασία και σε ολοκληρωτική βαρβαρότητα.

Αντίδραση

Η πολιτική αυτή , προκάλεσε το 1904 την έντονη αντίδραση από τα μέλη της Herero. Η γερμανική αντίδραση ήταν υπερβολική, στο μέτρο που προσπάθησε να εξοντώσει τους Herero. Η καταστολή που εφαρμόστηκε αδυσώπητα, είχε αποτέλεσμα το θάνατο περίπου 60.000 από έναν πληθυσμό 80.000. Οι Γερμανοί όχι μόνο πυροβόλησαν τα θύματα τους , αλλά δηλητηρίασαν και τις πηγές , με αποτέλεσμα τον θάνατο χιλιάδων. Όσοι επέζησαν οδηγήθηκα σε στρατόπεδα εργασίας και αρκετοί έγιναν το αντικείμενο διαφόρων ιατρικών πειραμάτων . Οι Νάμα που αντιμετώπισαν την ίδια τύχη., Κατά τη διάρκεια της εξέγερσης Maji Maji (1905-1907), στη νότια γερμανική Ανατολική Αφρική οι Γερμανοί κατέφυγαν σε μια πολιτική καμένης γης που προκάλεσε μαζική καταστροφή των καλλιεργειών. Οι θάνατοι στον πόλεμο αυτό εκτιμώνται μεταξύ 75.000 και 100.000. Οι εξεγέρσεις σε Duala (1914) και Dagomba (1896) -στο Καμερούν και το Τόγκο-, συνθλίβονται με τις ίδιες «πρακτικές». Στο κοινωνικό και πολιτισμικό επίπεδο, οι Γερμανοί προσπάθησαν να διατηρήσουν τη φυλετική καθαρότητα.

Τα επιχειρήματα ήταν η διατήρησης της τάξης των πραγμάτων και αποφυγή του εκφυλισμού της φυλής. Η απονομή της δικαιοσύνης ήταν κάθε άλλο παρά αμερόληπτη αφού στηρίχθηκε σε ένα νομικό σύστημα που εξυπηρετούσε τα συμφέροντα των Ευρωπαίων.

ΠΗΓΗ: http://premium.paratiritis.gr

 *************************

2. Γερμανική αποικιοκρατία: Μία γενοκτονία πριν από το Ολοκαύτωμα

Τα άγνωστα εγκλήματα

Πηγή: tvxs.gr|

Ρατσισμός, γενοκτονία, πόλεμοι. Η ιστορία της γερμανικής αποικιοκρατίας βρισκόταν χρόνια στο περιθώριο. Το Γερμανικό Ιστορικό Μουσείο του Βερολίνου αναδεικνύει (ακόμη) μία σκοτεινή πτυχή του παρελθόντος.

Η γερμανική αποικιοκρατία υπήρξε σχετικά σύντομη. Μετά τη λήξη του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου οι γερμανικές αποικίες στην Αφρική περιήλθαν στον έλεγχο των νικητριών δυνάμεων, της Μεγάλης Βρετανίας, της Γαλλίας, του Βελγίου και της Πορτογαλίας.
Αυτός υπήρξε και ένας από τους λόγους που το θέμα της αποικιοκρατίας στη Γερμανία βρέθηκε σε δεύτερη μοίρα στο πλαίσιο της λεγόμενης δημόσιας ιστορίας.
Παράλληλα, σύμφωνα με τη Deutsche Welle, η επίμονη αποτίμηση του ναζιστικού παρελθόντος που ακολούθησε μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο και η αντιπαράθεση της Γερμανίας με το Ολοκαύτωμα έθεσαν το ζήτημα στο περιθώριο.
Η Ναμίμπια, η Γκάνα και το Τόγκο στη δυτική και το Καμερούν στην κεντρική Αφρική τέθηκαν το 1884 υπό γερμανική κυριαρχία. Ένα χρόνο αργότερα ακολούθησε η Τανζανία.

Ο Όττο φον Μπίσμαρκ, πρώτος καγκελάριος της Γερμανικής Αυτοκρατορίας, δημιούργησε δέκα χρόνια περίπου μετά την ίδρυσή της «προστατευόμενες περιοχές», όπως λέγονταν, στην Ασία και την Αφρική.
Μία γενοκτονία πριν από το Ολοκαύτωμα
Ανισότητες, ρατσισμός και βία χαρακτήρισαν τα χρόνια της γερμανικής κυριαρχίας στην Αφρική.

Ιδιαίτερα σκοτεινή υπήρξε η γερμανική εξουσία στη λεγόμενη γερμανική Νοτιοδυτική Αφρική. «Τριάντα χρόνια πριν από τους ρατσιστικούς νόμους του ναζιστικού καθεστώτος υπήρξε ήδη μία «'ρατσιστική νομοθεσία' στη Νοτιοδυτική Αφρική» λέει ο ιστορικός Γιούργκεν Τσίμερερ. «Απαγόρευση των μεικτών γάμων, στιγματισμός των σεξουαλικών σχέσεων μεταξύ Γερμανών και γυναικών από την Αφρική».

Τους νόμους αυτούς ακολούθησε η διαταγή εξόντωσης των φιλών Χερέρο και Νάμα. Μέχρι το 1908 το 80% του πληθυσμού των Χερέρο είχε εξοντωθεί, γύρω στους 80.000 ανθρώπους, ύστερα από την αποτυχημένη εξέγερση της φυλής ενάντια στους αποικιοκράτες το 1904. Ενώ οι Νάμα εξοντώθηκαν κατά το ήμισυ μετρώντας περίπου 10.000 θύματα. Τα γεγονότα αποτέλεσαν την πρώτη γενοκτονία του 20ου αιώνα 30 χρόνια πριν από το Ολοκαύτωμα.

Μία πολιτική έκθεση
Η έκθεση του Γερμανικού Ιστορικού Μουσείου του Βερολίνου πραγματοποιείται μετά τον επίσημο χαρακτηρισμό της εξόντωσης των Χερέρο και των Νάμα ως γενοκτονίας από τη γερμανική κυβέρνηση τον Ιούλιο του 2016.
Την ίδια ώρα το γερμανικό υπουργείο Εξωτερικών επεξεργάζεται τη διατύπωση μίας δημόσιας συγγνώμης με τη μορφή κοινής διακήρυξης με τη Ναμίμπια.

Η έκθεση τηρεί κριτική στάση όχι μόνο απέναντι στην αποικιοκρατία, αλλά και στην ίδια την «κληρονομιά» του Μουσείου, γράφει η Deutsche Welle.

Τα μισά από τα περίπου 500 εκθέματα προέρχονται από την ήδη υπάρχουσα συλλογή, γεγονός που θέτει το ζήτημα της προβληματικής οικειοποίησης των «λαφύρων» της αποικιοκρατίας από το γερμανικό κράτος.

Έτσι επιτυγχάνεται μία ματιά τόσο στην αποικιοκρατική όσο και στην μετα-αποικιοκρατική ιστορία της Γερμανίας.
Η έκθεση «German Colonialism, Fragments Past and Present», που εγκαινιάστηκε στις 14 Οκτωβρίου, διαρκεί έως τις 17 Μαΐου 2017.