ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ
Το ευρωπαϊκό ISIS των ναζιστών
Η Καθημερινή,
Μόνο για τους ρομαντικούς και τους
αθεράπευτα καλοπροαίρετους είναι γιορτή το ποδόσφαιρο, και μάλιστα
γιορτή συναδέλφωσης των λαών. Και μόνο για όσους δεν έχουν πρόβλημα να
λένε ή ν’ ακούνε ψέματα δεν συνδέεται με την πολιτική και τις
συγκρούσεις που απορρέουν από αυτήν. Τελετουργικό ενός ακραίου
ανταγωνισμού είναι το ποδόσφαιρο, εκτός από τεράστια επιχείρηση, μία από
τις μεγαλύτερες παγκοσμίως. Kαι σκηνικό της ημιεπιτρεπόμενης
επιθετικότητας: σωματικής στο χορτάρι, λεκτικής στις κερκίδες,
ξυλοκοπικής δίπλα στα γήπεδα ή και μακριά τους.
Όπωςβλέπουμε και στο Euro της Γαλλίας, το ποδόσφαιρο παραμένει ένας συμβολικός πόλεμος ανάμεσα σε ομάδες-έθνη, ο οποίος ξεκινάει πολύ πριν από το εναρκτήριο διαιτητικό σφύριγμα και δεν λήγει σε 90 ή 120 λεπτά. Οι ομάδες αυτές δεν είναι τυχαία σύνολα, αφού, σύμφωνα με την άνευ ερείσματος πλην διάχυτη πίστη, συμπυκνώνουν και αναδεικνύουν με τον αυθεντικότερο τρόπο τα γνωρίσματα κάθε λαού. Όχι τα σωματικά (ή: όχι μόνον αυτά), αλλά τα ψυχικά και τα πνευματικά. Γι’ αυτό ακριβώς και οι φανατικότεροι των πιστών τους, που αυξάνονται και πληθύνονται σε εποχές εθνικιστικού παροξυσμού, όπως η τωρινή, δεν μπορούν να ανεχτούν την ήττα: Δεν τη θεωρούν μια απλή αθλητική αποτυχία, ποικιλότροπα εξηγήσιμη και πιθανότατα ανατρέψιμη. Τη ζουν σαν βαριά εθνική προσβολή· σαν ατίμωση.
Και η παράκληση στα θεία, άλλωστε (τα ορθόδοξα ή καθολικά σταυροκοπήματα, η προσευχή των μουσουλμάνων κτλ.), δεν είναι σκέτη δεισιδαιμονία ή ένα από τα αμέτρητα γούρια που κυκλοφορούν στον αθλητισμό. Σχετίζεται με την πεποίθηση κάθε έθνους (κληροδοτούμενη από γενιά σε γενιά) ότι τα ουράνια μεροληπτούν υπέρ αυτού και των συμφερόντων του – ακόμη και των ποδοσφαιρικών. Μπορεί για πολλούς εξ ημών να είναι Ελληνας ο Θεός, ορισμένοι μάλιστα ανάμεσά μας κραδαίνουν σαν απόδειξη το τρόπαιό μας στο Euro της Πορτογαλίας το 2004, μόνο που η θεο-λογική τους αυτή αδυνατεί να εξηγήσει τον αποκλεισμό μας από το Euro της Γαλλίας. Ανάλογα θρησκειοσωβινιστικά δόγματα, όμως, διακινούνται και σε άλλες χώρες, χριστιανικές και μουσουλμανικές.
Εξαιτίας της ίδιας μήτρας, του μισαλλόδοξου σωβινισμού, το ISIS κατάφερε να γεννηθεί στη Γαλλία χωρίς καν να μετακινηθεί από την Ασία. Αρχικοί γεννήτορες και μαιευτήρες του υπήρξαν όσοι Αγγλοι οπαδοί διέσχισαν τη Μάγχη όχι για να δουν μπάλα αλλά για να ουρλιάξουν με μεθυσμένη αλαζονεία «Πού είναι το ISIS;», προσβάλλοντας έτσι με κτηνώδη σκαιότητα τους «προαιώνιους εχθρούς»: τους μισητούς Γάλλους. Ακολούθησαν τα γερμανικά ναζιστικά περιτρίμματα, που κατέφτασαν στη Γαλλία με χιτλερικά λάβαρα και τον φρικαλέο κρωγμό «Εισβάλαμε και πάλι». Ιδεολογικοί συμμαχητές τους, καίτοι εθνικά αντίπαλοι, οι μακελάρηδες Ρώσοι νεοναζιστές. Έχει λοιπόν και η Ευρώπη το δικό της ISIS: τους ναζιστόφρονές της. Που μοιράζονται τις ίδιες «αξίες» με το Χαλιφάτο: μίσος, αίμα, εξόντωση του άλλου· οποιουδήποτε άλλου.
Όπωςβλέπουμε και στο Euro της Γαλλίας, το ποδόσφαιρο παραμένει ένας συμβολικός πόλεμος ανάμεσα σε ομάδες-έθνη, ο οποίος ξεκινάει πολύ πριν από το εναρκτήριο διαιτητικό σφύριγμα και δεν λήγει σε 90 ή 120 λεπτά. Οι ομάδες αυτές δεν είναι τυχαία σύνολα, αφού, σύμφωνα με την άνευ ερείσματος πλην διάχυτη πίστη, συμπυκνώνουν και αναδεικνύουν με τον αυθεντικότερο τρόπο τα γνωρίσματα κάθε λαού. Όχι τα σωματικά (ή: όχι μόνον αυτά), αλλά τα ψυχικά και τα πνευματικά. Γι’ αυτό ακριβώς και οι φανατικότεροι των πιστών τους, που αυξάνονται και πληθύνονται σε εποχές εθνικιστικού παροξυσμού, όπως η τωρινή, δεν μπορούν να ανεχτούν την ήττα: Δεν τη θεωρούν μια απλή αθλητική αποτυχία, ποικιλότροπα εξηγήσιμη και πιθανότατα ανατρέψιμη. Τη ζουν σαν βαριά εθνική προσβολή· σαν ατίμωση.
Και η παράκληση στα θεία, άλλωστε (τα ορθόδοξα ή καθολικά σταυροκοπήματα, η προσευχή των μουσουλμάνων κτλ.), δεν είναι σκέτη δεισιδαιμονία ή ένα από τα αμέτρητα γούρια που κυκλοφορούν στον αθλητισμό. Σχετίζεται με την πεποίθηση κάθε έθνους (κληροδοτούμενη από γενιά σε γενιά) ότι τα ουράνια μεροληπτούν υπέρ αυτού και των συμφερόντων του – ακόμη και των ποδοσφαιρικών. Μπορεί για πολλούς εξ ημών να είναι Ελληνας ο Θεός, ορισμένοι μάλιστα ανάμεσά μας κραδαίνουν σαν απόδειξη το τρόπαιό μας στο Euro της Πορτογαλίας το 2004, μόνο που η θεο-λογική τους αυτή αδυνατεί να εξηγήσει τον αποκλεισμό μας από το Euro της Γαλλίας. Ανάλογα θρησκειοσωβινιστικά δόγματα, όμως, διακινούνται και σε άλλες χώρες, χριστιανικές και μουσουλμανικές.
Εξαιτίας της ίδιας μήτρας, του μισαλλόδοξου σωβινισμού, το ISIS κατάφερε να γεννηθεί στη Γαλλία χωρίς καν να μετακινηθεί από την Ασία. Αρχικοί γεννήτορες και μαιευτήρες του υπήρξαν όσοι Αγγλοι οπαδοί διέσχισαν τη Μάγχη όχι για να δουν μπάλα αλλά για να ουρλιάξουν με μεθυσμένη αλαζονεία «Πού είναι το ISIS;», προσβάλλοντας έτσι με κτηνώδη σκαιότητα τους «προαιώνιους εχθρούς»: τους μισητούς Γάλλους. Ακολούθησαν τα γερμανικά ναζιστικά περιτρίμματα, που κατέφτασαν στη Γαλλία με χιτλερικά λάβαρα και τον φρικαλέο κρωγμό «Εισβάλαμε και πάλι». Ιδεολογικοί συμμαχητές τους, καίτοι εθνικά αντίπαλοι, οι μακελάρηδες Ρώσοι νεοναζιστές. Έχει λοιπόν και η Ευρώπη το δικό της ISIS: τους ναζιστόφρονές της. Που μοιράζονται τις ίδιες «αξίες» με το Χαλιφάτο: μίσος, αίμα, εξόντωση του άλλου· οποιουδήποτε άλλου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου