Ερωτοπλανταγμένος

Come into the Garden Maud!

Τραγούδι (στίχοι και μουσική) του Michael Balfe , βασισμένο στο ποίημα του Άφρεντ Τένισον* Song from Maud .

Come into the garden, Maud,
For the black bat, Night, has flown;
Come into the garden, Maud,
I am here at the gate alone.
I am here at the gate alone.
And the woodbine spices are wafted abroad,
And the musk of the roses blown,
For a breeze of morning moves,
And the planet of love is on high,
Beginning to faint in the light that she loves,
On a bed of daffodil sky,
To faint in the light of the sun she loves,
To faint in his light, and to die.
Come! come!

Come into the garden, Maud,
For the black bat, Night, is flown;
Come into the garden, Maud,
I am here at the gate alone.
I am here at the gate alone.
I am here at the gate alone.
Queen Rose of the rosebud,
Garden of girls,
Come hither, the dances are done;
In gloss of satin and glimmer of pearls,
Queen, lily, and rose, in one.
Shine out little head, sunning over with curls,
To the flowers, and be their sun.
Shine out!
Shine out!

Come into the garden, Maud,
For the black bat, Night, is flown;
Come into the garden, Maud,
I am here at the gate alone.
I am here at the gate alone.
I am here at the gate alone

****************************

*Τένισον, Άλφρεντ

Τένισον, Άλφρεντ (Alfred Tennyson, Σόμερσμπι, Λινκολνσάιρ 1809 – Όλντγουορθ, Σάρεϊ 1892). Άγγλος ποιητής. Γιος κληρικού, ασχολήθηκε με την ποίηση από τα παιδικά του χρόνια. Το 1827 εξέδωσε τη συλλογή Ποιήματα δύο αδελφών, με ποιήματα δικά του και του αδελφού του Τσαρλς. Την ίδια χρονιά ξεκίνησε τις σπουδές του στο πανεπιστήμιο Κέιμπριτζ και το 1830 εξέδωσε τη συλλογή Ποιήματα, κυρίως λυρικά, που περιέχει μεταξύ άλλων το Μαριάνα, ένα από τα πιο γνωστά πρώιμα ποιήματά του. Μετά την αποφοίτησή του, δημοσίευσε το 1833 τη συλλογή Ποιήματα που, στα ίχνη του Βύρωνα, αποκάλυψε την πολυμορφία του Τ., την προσοχή του στην εκλογή του ποιητικού λόγου, την ευαισθησία του στη μελωδία και στον ρυθμό. Το 1832 δημοσιεύτηκε ο δεύτερος τόμος της συλλογής Ποιήματα που δέχτηκε αυστηρές κριτικές. Ο θάνατος του αγαπημένου φίλου και υποστηρικτή του, Άρθουρ Χάλαμ, λύπησε βαθιά τον Τ., ο οποίος άρχισε να γράφει τη σειρά ποιημάτων Εις μνήμην που δημοσιεύτηκαν το 1850· σε αυτά, ο πόνος του για τον θάνατο του φίλου του εξιδανικεύεται στην ενσυνείδητη αποδοχή του πόνου ως του καθολικού αισθήματος που συνενώνει τους ανθρώπους. Το ποίημα εκφράζει επιπλέον μερικά στοιχεία της κρίσης της βικτοριανής εποχής, τη σύγκρουση μεταξύ πίστης και αμφιβολίας, ενώ μπορεί να θεωρηθεί ως σύνοψη των φιλοσοφικών και επιστημονικών ενδιαφερόντων της εποχής. Έπειτα από μερικά χρόνια δύσκολης ζωής στην αφάνεια, ο Τ. σημείωσε εξαιρετική επιτυχία με τη δημοσίευση, σε δύο τόμους, του έργου Ποιήματα (1842), κάτι που επαναλήφθηκε και με το μακροσκελές ποίημα Η πριγκίπισσα (1847). Η φήμη του από τότε συνεχώς μεγάλωνε. Το 1850, μετά τη δημοσίευση του Εις μνήμην, το οποίο χρόνια αργότερα επαινέθηκε και από τον Τ.Σ. Έλιοτ, ονομάστηκε δαφνοστεφής ποιητής της Μεγάλης Βρετανίας και το 1883 του απονεμήθηκε ο τίτλος του λόρδου. Από το 1859 έως το 1885 κυκλοφόρησαν οι συλλογές Τα ειδύλλια του βασιλιά, νέα έκφραση του θρύλου του βασιλιά Αρθούρου, που ο Τ. άντλησε από το έργο του Τόμας Μάλορι και στο οποίο, με πρωτοτυπία στη μετρική αναζήτηση, εκθέτει τα αστικά ιδεώδη της βικτοριανής εποχής. Από τη μεγάλη ποιητική και θεατρική παραγωγή του Τ. πρέπει να αναφερθούν, μεταξύ άλλων, το γνωστό Ωδή στον θάνατο του δούκα του Γουέλινγκτον (1852), η σύνθεση Η επέλαση της ελαφράς ταξιαρχίας, που δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο περιοδικό The Examiner (1854) και περιλήφθηκε στη συλλογή Μοντ και άλλα ποιήματα (1855), το μικρό ποίημα Ίνοχ Άρντεν (1864), οι συλλογές Μπαλάντες και άλλα ποιήματα (1880), Τειρεσίας και άλλα ποιήματα (1885) και τα δραματικά έργα Βασίλισσα Μαρία (1875, πρωτοπαίχτηκε το 1876), Χάρολντ (1876) και Το γεράκι (1879, πρωτοπαίχτηκε το 1884). Η μετάβαση από τη βικτοριανή εποχή σε πιο προοδευτικές αντιλήψεις οδήγησε σε μια αυστηρή κριτική αντιμετώπιση της ποίησης του Τ., που μόνο έπειτα από τις πρώτες δεκαετίες του 20ού αι. έτυχε πιο αντικειμενικής κριτικής.

****************************

********************************

John McCormack (14 June 1884 -- 16 September 1945), was a world-famous Irish tenor and recording artist, celebrated for his performances of the operatic and popular song repertoires, and renowned for his diction and breath control. He was also a Papal Count.