Πολύβιος Δημητρακόπουλος: ένα επίκαιρο σπινθηροβόλο πνεύμα (14)

Πολύβιου Δημητρακόπουλου*

"Αι δύο Διαθήκαι"

[Ολόκληρο (σε συνέχειες) το κείμενο  ενός σπινθηροβόλου πνεύματος, η επικαιρότητα του οποίου αναδεικνύεται όλο και πιο πολύ στις μέρες μας, εποχή έντονου εξυπνακισμού , αλλά απουσίας ουσιαστικού κριτικού και σατιρικού λόγου...]

[* 1. Πολύβιος Δημητρακόπουλος - Βικιπαίδεια

 2. BiblioNet : Δημητρακόπουλος, Πολύβιος]

ΜΕΡΟΣ Α'.

ΔIΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟΝ

Η ΧΡΥΣΗ ΔΙΑΘΗΚΗ

 (14)

275

Ουδέποτε ο ανήρ εδείχθη τόσον εμφύτως μύστης της αισθητικής, όσον η γυνή· με την διαφοράν, ότι την κρίσιν αυτής διέπει βαθεία αίσθησις, όπερ σημαίνει, ότι την αίσθησίν της δεν διέπει βαθεία κρίσις.

276

Μεγαλειτέραν δυσκολίαν θα δοκιμάσης, εάν επιχειρήσης να δείξης ότι δεν αγαπάς, όταν αγαπάς, παρ' ότι αγαπάς, όταν δεν αγαπάς.

277

Το βιβλίον, και εις όσους δεν ενέκυψαν εις αυτό, και εις όσους δεν το ήγγισαν, προκαλεί πάντοτε είδος τι σεβασμού, μη προκαλουμένου εις τον κόσμον, ουδ' απ' αυτό το ακαταγώνιστον μυστήριον του πλούτου και της ισχύος.

278

Εάν υπάρχη ευγενεστέρα συγγένεια και επαφή μεταξύ των ανθρωπίνων πνευμάτων, είνε εκείνη, καθ' ην η σοφία του ενός μεταδίδεται εις το έτερον, καθ' ην το έν εργάζεται και εξαντλείται, όπως καταστήση το άλλο ακμαιότερον και σοφώτερον, χάριν κοινού σκοπού και κοινής πατρίδος.

279

Ω, το κακό είνε κρυφό και άγνωστο μυστήριο, κόκκος μικρός κι' αόρατος, που στην καρδιά μας κρύβεται, μα σαν ξεσπάση μια φορά αφίνει δηλητήριο, που κι' ένας κόσμος απ' αυτό χαλιέται και συντρίβεται.

280

Έν παροδικόν και επιπόλαιον συναίσθημα, στηριζόμενον εις μίαν πτερόεσσαν ανάμνησιν, είνε ικανόν πολλάκις να καθηδύνη και την πικροτέραν πραγματικότητα.

281

Το μέγα, εν όσω δήποτε ελαχίστω και αν ευρέθη εσφηνωμένον, πάντοτε εθαυματούργησε και ενίκησεν· η νίκη του ήτον αυτής της φύσεως νίκη, ουδεμία δε πίεσις ηδυνήθη ποτέ να τα εξισώση.

282

Οσάκις το αγαθόν ερμηνεύθη και εχειρίσθη κακώς, υπήρξε το μεγαλείτερον όργανον της καταστροφής· κατέστρεψε διά της εμπιστοσύνης.

283

Απόφευγε τας αβασανίστους πεποιθήσεις· όταν μία τοιαύτη ριζωθή εις την ψυχήν σου, δεν θ' αποσπασθή, ειμή μετ' αυτής.

284

Η ανθρωπίνη ψυχολογία αναστρέφεται πολλάκις τοσούτον παραδόξως, ώστε και η υπερβολή της λύπης να εκδηλούται διά γελώτων, και η υπερβολή της χαράς διά δακρύων.

285

Συμβαίνει πολλάκις να φαντάζεσαι πράγμά τι, και να λέγης: — «Βεβαίως· αυτό είνε δυνατόν να γίνη». Συμβαίνει δε να το βλέπης πραγματοποιούμενον, και να λέγης: — «Α, αυτό είνε αδύνατον»

286

Τα ημιτελή έργα καθιστώσιν οικτροτέραν την όψιν του κόσμου· ουδέν δε ευάρεστον προσθέτουν εις την ποικιλίαν αυτού, ούτε ελαττώνουν τας ανάγκας του· πολλάκις μάλιστα τας διπλασιάζουν.

287

Θέλεις να σε αγαπήση περισσότερον η ερωμένη σου; κάμε την να πιστεύση, ότι δυνατόν και να παύσης να την αγαπάς· πρόσεξε όμως μη σου παίξη το ίδιον παιγνίδιον, διότι την έχασες.

288

Οσάκις ο άνθρωπος το αποφασίση με τα σωστά του, υπερβαίνει και αυτήν την φύσιν εις το μυστήριον.

289

Εάν ηδύνατο ο ευτυχής να είπη διατί είνε ευτυχής, και ο δυστυχής διατί είνε δυστυχής, έσο βέβαιος, ότι και η ευτυχία και η δυστυχία θα ήσαν τόσον γνωσταί εις τον κόσμον, ώστε θα καθίσταντο άγνωστοι εις αυτόν. Διότι η ευτυχία και η δυστυχία, είνε τα μόνα πράγματα, τα οποία, όταν γίνουν τελείως γνωστά, είνε ωσάν να μένουν άγνωστα.

290

Δεν ηξεύρω πώς εσκέφθη ο πρώτος άνθρωπος, ο αποφασίσας να καλύψη το πρόσωπόν του υπό προσωπίδα· όπως δήποτε όμως και αν εσκέφθη, φαίνεται ότι είχε την αρίστην ιδέαν περί της αξιοπρεπείας και του προορισμού του ανθρώπου.

291

Όταν και αυτή η τρέλλα είνε αναγκαία δι' όλους, ο πραγματικώς τρελλός είνε εκείνος που κάμνει τον φρόνιμον.

292

Είνε ευκολώτερον να γεμίσης με χρήμα τα θηλάκια ενός σπατάλου, παρά ενός επαίτου.

293

Ο προορισμός του μεγαλείου είνε να φαίνεται· μεγαλείον κρυπτόμενον, θεώρει κατώτερον και της ασημότητος εκείνης, ήτις προσπαθεί να υπερβή τα ελεεινά όριά της.

294

Και αυτή η ηθική έχει τα όριά της, πέραν των οποίων προβαίνουσα, περιπίπτει εις άλλην κατηγορίαν, ήτις, δεν ηξεύρωμεν εάν ημπορή να κληθή ανηθικότης, της αρκεί όμως ότι δεν λέγεται ηθική.

295

Η ηθική δεν θέλει φρουράν· μόλις εννοήση τοιαύτην, δραπετεύει.

296

Η μεγαλειτέρα δύναμις της γυναικός είνε αυτή η αδυναμία της.

297

— Αγαπάς; — Ναι. — Είσαι άγγελος. Και ανταγαπάσαι;

— Όχι. — Ε, λοιπόν είσαι και κτήνος.

298

Θέλεις να ήσαι ευτυχής; γνώριζε πώς να ήσαι, και τούτο αρκεί διά να γίνης.

299

Μη αναπτύσσης μακράς θεωρίας περί τιμής εις τους ανθρώπους· ματαιοπονείς· όσοι έχουν ανάγκην αυτών, δεν θα τας εννοήσουν· όσοι θα τας εννοήσουν, δεν έχουν την ανάγκην των.

300

Οι λαοί δεν αποθνήσκουν ευκόλως· νεκροφανείας μόνον υφίστανται και επανέρχονται εις την ζωήν — αρκεί να μη ενταφιασθώσι ζώντες.