Φτώχεια σημαίνει...ΘΑΝΑΤΟΣ!

«Η φτώχεια δεν έχει καλοπέραση, όσο και να την... θέλει».

Της Μ. Τριαντοπούλου

Πηγή : www.tvxs.gr

Δεν ξέρω τι λένε οι στατιστικές και τα στοιχεία του Υπουργείου Οικονομικών σχετικά με την τραγική κατάσταση της χώρας, αυτό που ξέρω είναι ότι στην Ελλάδα υπάρχει πολλή και αληθινή φτώχεια. Ξέρω ακόμα ότι σήμερα άκουσα τον δήμαρχο της Αθήνας να λέει ότι 20.000 άνθρωποι στηρίζονται από τις δομές κοινωνικής αλληλεγγύης του Δήμου. 20.000!!! καθημερινά εξαρτημένοι από την πρόνοια του Δήμου και την «καλοσύνη των ξένων». Και πόσοι ακόμα που από ντροπή (γιατί η φτώχεια επιφέρει και ένα κοινωνικό στίγμα αποτυχίας) ή κάποια αίσθηση αξιοπρέπειας δεν ζητάνε βοήθεια και όσο αντέξουν. 

Ξέρω ότι αυτό είναι ένα μόνο παράδειγμα της γενικευμένης φτώχειας σε ολόκληρη την χώρα, αν και στα αστικά κέντρα τα αποτελέσματα είναι πάντα πιο ορατά. Δεν υπάρχει λόγος να επαναλάβει κανείς αυτά που όλοι ήδη ξέρουμε...τις μακριές ουρές στα συσσίτια, την αύξηση στον αριθμό των αστέγων, την ανημπόρια και την απίστευτη ανέχεια των ηλικιωμένων, των ανέργων, των μεταναστών αλλά και των παιδιών που λιποθυμάνε στα σχολεία γιατί δεν έχουν να φάνε... Ξέρω επίσης ότι ενώ η φτώχεια δεν είναι ένα καθαρά ελληνικό φαινόμενο, αντίθετα μάλιστα, η πρόσφατη οικονομική κρίση, τα μνημόνια και το αδηφάγο κράτος άφησαν την ελληνική κοινωνία βαριά τραυματισμένη, φοβισμένη και ανέλπιδη. Η φτώχεια χτύπησε τόσους και τόσους ανθρώπους αδιάκριτα και σκληρά τσακίζοντας, εκτός από όλα τα φανερά, την ψυχή τους και την αξιοπρέπεια τους.

Η φτώχεια δεν είναι σχετική έννοια όπως νομίζουν αρκετοί αλλά απόλυτη. Δεν σημαίνει ότι δεν μπορείς να πας ταξίδια και διακοπές αλλά ότι δεν έχεις στον ήλιο μοίρα. Δεν σημαίνει ότι δεν μπορείς να πας σε μονόκλινο στο Ιατρικό Κέντρο αλλά σε τρίκλινο, σημαίνει ότι, όταν είσαι άρρωστος, απλά πεθαίνεις, εσύ και τα παιδιά σου. Δεν σημαίνει ότι δεν μπορείς να πληρώσεις το μεταπτυχιακό του παιδιού σου στο Λονδίνο αλλά ότι το παιδί σου δεν έχει καν την δυνατότητα να ονειρευτεί μια έστω και βασική εκπαίδευση. Δεν σημαίνει ότι θα αναγκαστείς να πουλήσεις το εξοχικό γιατί δεν βγαίνεις πέρα με τα έξοδα, σημαίνει ότι κοιμάσαι κάτω από μια θεοβρώμικη κουβέρτα στην πλατεία μες τη παγωνιά. Δεν σημαίνει ότι πια προσέχεις τις τιμές στο σούπερ μάρκετ και ψωνίζεις σπανιότερα και πιο προσεχτικά, σημαίνει ότι δεν έχεις να φας. Δεν σημαίνει δηλαδή ότι γίνεσαι φτωχότερος, όπως τόσοι πολλοί (αλλά ως φαίνεται όχι όλοι!!!) από εμάς στην σημερινή Ελλάδα που δεν έχουμε ακόμα φτάσει στον πάτο παρόλο που κοντεύουμε, αλλά ότι βρίσκεσαι ήδη στην απόλυτη απόγνωση -σε αυτήν δηλαδή που σε οδηγεί η απόλυτη ένδεια.

Είναι πια εντελώς ξεκάθαρο ότι κάτι δεν πάει καλά με την συνταγή που εφαρμόζεται. Κάτι είναι εγκληματικά λάθος όταν σε μια χώρα ο αριθμός των ανθρώπων που ζούνε στα όρια της φτώχειας - και κάτω από τα όρια αυτά - αυξάνεται καθημερινά και ραγδαία κατακερματίζοντας τον κοινωνικό ιστό και καταστρέφοντας τις ζωές των ανθρώπων που προσπαθούν με ο,τι μέσα έχουν να αντεπεξέλθουν στην λαίλαπα με τη λίγη αξιοπρέπεια που τους έχει απομείνει. Αλλά σε τι να ελπίζουν άραγε σε μια χώρα που κανείς δεν τους υπολογίζει μέσα στους πανηγυρισμούς της δήθεν επιτυχίας που πουλάει η κυβέρνηση, διαλύοντας όλο και περισσότερο το ήδη ευάλωτο κράτος πρόνοιας ώστε να εμφανίζει όμορφα νούμερα στην Τρόικα και να βγαίνουν τελικά όλοι μαζί χαμογελαστοί φωτογραφίες μετά τα καβγαδάκια τους;