Ζώντας την παρακμή

Περίοδος μέγιστης παρακμής

Του Αλέξη Παπαχελά

H Καθημερινή, 31/10/2013

Πολύ φοβάμαι πως ο ιστορικός του μέλλοντος θα καταγράψει την εποχή που διανύουμε ως περίοδο μέγιστης παρακμής του έθνους. Εχουμε συνηθίσει σε τόσες πολλές «ανωμαλίες», που πλέον τα πιο απίθανα πράγματα μας φαίνονται ρουτίνα. Από πού να ξεκινήσουμε και πού να τελειώσουμε; Η υπόθεση των υποβρυχίων δεν ξέρω αν είναι όντως σκάνδαλο. Ξέρω, όμως, ότι είναι τραγικό μια χώρα που έχει δαπανήσει αρκετά δισεκατομμύρια ευρώ για υπερσύγχρονα υποβρύχια να εμπλέκεται σε μια απίστευτη ιστορία που καταλήγει στο να έχει ξοδέψει τα χρήματα, αλλά να μην έχει παραλάβει ουσιαστικά κανένα. Ή μήπως να θυμηθούμε τα εξαιρετικά άρματα μάχης «Λέοπαρντ», τα οποία τα αγοράσαμε χωρίς να πάρουμε για πολλά χρόνια πυρομαχικά γι’ αυτά; Και μην φαντασθείτε ότι κρύβονται μόνο μίζες πίσω από αυτές τις υποθέσεις. Βεβαίως και οι μίζες παίζουν κυρίαρχο ρόλο. Εχουμε, ωστόσο, υιοθετήσει ένα νομικό πλέγμα και εξαιρετικά δυσλειτουργικές διαδικασίες, που καθιστούν κάθε λήψη απόφασης για προμήθειες εξοπλισμών σχεδόν αδύνατη. Στο τέλος δηλαδή και μίζες πέφτουν και τα λεφτά πάνε χαμένα και είμαστε χαρούμενοι που κανείς δεν μπορεί να αποφασίσει τίποτα. Ετσι, όμως, δεν πάνε μπροστά οι χώρες, έτσι καταρρέουν.

Μήπως το όλο πανηγύρι γύρω από την παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου δεν ήταν γεμάτο από εικόνες και όψεις έντονης παρακμής; Την ημέρα που το έθνος πρέπει κανονικά να είναι ενωμένο και υπερήφανο για τη γενιά του ’40, ξεσπάει ένας καυγάς δίχως τέλος για το ποιος είπε τι, ποιος κάλεσε ποιον, ποιος πλήρωσε τις βενζίνες για τα τανκς. Εικόνα ντροπής και παρακμής είναι μια εξέδρα χωρίς την πολιτική ηγεσία ενωμένη και με τον κόσμο μακριά, επειδή οι επαγγελματίες της διαμαρτυρίας θέλουν να το κάνουν κάθε χρόνο «μπάχαλο».

Είναι βαθιά τα προβλήματα και οι ρωγμές των θεσμών σε αυτό τον τόπο. Δεν έχουν μείνει θεσμοί, σύμβολα και βεβαίως πρόσωπα που να συγκεντρώνουν τον σεβασμό ή να εμπνέουν την κοινωνία. Ενας μεγάλος «χυλός» έχει γίνει η χώρα. Το χειρότερο είναι πως οτιδήποτε καινούργιο πάει δειλά-δειλά να εμφανιστεί, χωρίς να μιλάει τη γλώσσα της μαγκιάς και του άγριου λαϊκισμού, ισοπεδώνεται με μανία. Κανείς δεν μπορεί να ξέρει την κατάληξη αυτού του ιστορικού επεισοδίου. Τίποτα δεν φαίνεται αυτονόητο πλέον, ούτε καν η σταθερή φιλοευρωπαϊκή τροχιά της χώρας. Θα χρειασθούν ηγέτες με μεγάλα αποθέματα πολιτικής γενναιότητας για να πουν σε αυτόν τον λαό τα πράγματα όπως είναι και να τον βγάλουν από τη σημερινή βαθύτατη παρακμή. Το έχουμε, άλλωστε, πει πολλές φορές, η Ελλάδα πάει εύκολα από την καταστροφή στον θρίαμβο, από το 1897 στους Βαλκανικούς πολέμους.