Πολύβιος Δημητρακόπουλος: ένα επίκαιρο σπινθηροβόλο πνεύμα (12)

Πολύβιου Δημητρακόπουλου*

"Αι δύο Διαθήκαι"

[Ολόκληρο (σε συνέχειες) το κείμενο  ενός σπινθηροβόλου πνεύματος, η επικαιρότητα του οποίου αναδεικνύεται όλο και πιο πολύ στις μέρες μας, 

εποχή έντονου εξυπνακισμού , αλλά απουσίας

 ουσιαστικού κριτικού και σατιρικού λόγου...]

[* 1. Πολύβιος Δημητρακόπουλος - Βικιπαίδεια

 2. BiblioNet : Δημητρακόπουλος, Πολύβιος]

ΜΕΡΟΣ Α'.

ΔIΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟΝ

Η ΧΡΥΣΗ ΔΙΑΘΗΚΗ

 (12)

226

Επί εκατόν αυτοχειριών, αι εννενήκοντα εννέα δεν είνε αποτέλεσμα της επιρροής του περιβάλλοντος ημάς κόσμου, αλλά του περιβαλλομένου εν ημίν, όστις, ουχί σπανίως, είνε πλειότερον του πρώτου αμείλικτος.

227

Η ώθησις προς την πρόοδον είνε μέγα ευεργέτημα διά τους δυναμένους να προχωρήσουν· μέγα όμως έγκλημα κατά των μη στηριζομένων καλώς εις τους πόδας των· θα ίδης πολλούς τοιούτους, πίπτοντας μετά το πρώτον βήμα των υπό τους γέλωτας του κόσμου.

228

Η επιρροή των μεγάλων ανδρών επί του κόσμου, ουδαμού ασκείται ισοδυνάμως, εφ' όσον ο κόσμος αποτελεί πλάστιγκα, της οποίας, όταν ανυψούται ο είς βραχίων, συνεπάγεται την κατάπτωσιν του ετέρου.

229

Η εναλλαγή της ελπίδος με την απελπισίαν εν τη ψυχή, αποτελεί το δεινότερον των μαρτυρίων· κάποιος μέσος όρος μεταξύ θανάτου και ζωής· κάποιον νέον είδος ζωής, ή κάποιον νέον είδος θανάτου.

230

Θ' ακούσης να λέγουν, ότι ουχί σπανίως παρουσιάζονται τα πράγματα εκτοπισμένα και ανακατωμένα εις τον κόσμον· εν τούτοις, μεθ' όλον το ανακάτωμά των, αργά ή γρήγορα κατορθώνουν να ευρίσκουν την σειράν των, και την εποχήν των, και τον τόπον των. — εφ' όσον τουλάχιστον η γη δεν αποφασίζει να μείνη ακίνητος.

231

Ο ευγενέστερος άγριος: άνθρωπος οργιάζων υπό προσωπίδα.

232

Η κοινή γυνή είνε ο μόνος δαίμων αντάρτης, όστις φρουρεί την χρυσήν πύλην του παραδείσου και προστατεύει την ειρήνην και την ευδαιμονίαν του.

233

Ν' απεχθάνεσαι τον φιλάργυρον, όσον και τον βδελυρώτερον των κακούργων· αμφότεροι κάτι θ' αφαιρέσουν από την φύσιν.

234

Οσάκις ακούεις ότι απέθανε φιλάργυρος, να πιστεύης ότι επανεδόθη κάτι εις τον κόσμον, ότι η γη ελάφρωσεν, ότι εμεγάλωσεν η ημέρα, ότι τα άνθη ευωδιάζουν περισσότερον, ότι ο ήλιος έγινε θερμότερος, ο ορίζων διαυγέστερος και αι σκιαί διαφανέστεραι.

235

Η φήμη είνε η γελοιωδεστέρα θεότης, η οποία δύναται να έχη εκατό στόματα, αλλ' οφθαλμού ούτε ίχνος έχει. Πόσοι γνωρίζουν ποίος κατεσκεύασε τον εν Εφέσω ναόν της Αρτέμιδος; ελάχιστοι· ποίος όμως αγνοεί, ότι τον έκαυσεν ο Ηρόστρατος;

236

Όταν γίνεται κακώς η εγχείρησις, αντί να κλείση η πληγή, ανοίγει μεγαλειτέρα.

237

Όταν η ζηλοτυπία δεν αποτελή φρενολογικόν φαινόμενον, είνε τόσον υψηλά, ώστε ούτε ο ποιητικώτερος έρως δύναται προς αυτήν να συγκριθή.

238

Συντελούνται πολλάκις επί της γης ολέθρου και καταστροφής έργα, διά τα οποία θα είπης, ότι και αυτός ακόμη ο Θεός δίδει χείρα βοηθείας εις τον Σατανάν.

239

Η πραγματική ευτυχία δεν είνε αντικειμενική, είνε υποκειμενική. Έκαστος άνθρωπος γεννάται με την ευτυχίαν εντός του, και την τοποθετεί όπου θέλει. Διά τούτο οι δυστυχείς, ή δεν έχουν πλέον εντός των το πτηνόν αυτό, ή δεν ευρίσκουν πού να το τοποθετήσουν

240

Φοβού τα ακροσφαλή ύψη· από υψηλότερα θα πέσης, εις πλείονα τεμάχια θα συντριβής.

241

Η φιλελεύθερος φύσις, ο αδαμάντινος χαρακτήρ, η απεριόριστος και μεγάλη καρδία, μόνον διά των ιδίων δυνάμεων δύνανται ν' αποκαταστήσωσι την ευδαιμονίαν των εν τω κόσμω τούτω· όταν συνδεθώσι μετ' άλλης υπάρξεως, και η φύσις δεσμεύεται, και ο χαρακτήρ αλλοιούται, και η καρδία περιορίζεται και περιστέλλεται.

242

Η γυναικεία καρδία ομοιάζει προς μαλακόν σπόγγον, επί του οποίου υπάρχει κεκολλημένον τεμάχιον λίθου· ο λίθος προκαλεί εκδοράς, ο σπόγγος τας θωπεύει μαλακά, πολύ δε αργά κατανοείς, ότι διά της συνεργασίας αυτής σου αφηρέθη και η τελευταία του αίματος σταγών.

243

Το σπουδαίον δεν είναι πώς να ρίψης κάτω μίαν κεφαλήν χαλασμένην, αλλά πώς να επαναφέρης αυτήν εις την θέσιν της.

244

Υπάρχει μία περίοδος διά τους ερωτευμένους, καθ' ην οι οφθαλμοί των ουδέν βλέπουν πέραν του προσφιλούς των όντος, και τα ώτα ουδέν ακούουν πλειότερον της φωνής του· είνε μία εκ των καταστάσεων εκείνων, ήτις χαρακτηρίζει τους αγγέλους εν τω ουρανώ, και επί της γης τους ηλιθίους. Ουδέν εκ των εγκοσμίων προσελκύει την προσοχήν των, παν δε ό,τι δεν καθηδύνει, ή δεν εκπικραίνει τας στιγμάς των, παρέρχεται απαρατήρητον, ως πράγμα αφορών εις άλλους κόσμους, αλλοτρίους εκείνου, εν τω οποίω ζώσι, και εκ του οποίου αντλούσι τας μικροηδονάς και τας μικροπικρίας των.

245

Ό,τι δεν συγχωρεί η κρίσις, το συγχωρεί το αίσθημα· είνε δύο δικαστήρια εντός σου, εκ των οποίων συνήθως το έν αναιρεί την καταδίκην του άλλου.

246

Η φορά των πραγμάτων είνε πολύ δύσκολον να μεταβληθή, πολύ δε μάλλον όταν τυγχάνη φύσεως κακής· παν πνεύμα, όπερ ήθελε προταχθή, όπως παρεμποδίση τον ρουν των, συνετρίβη όσον μέγα και ισχυρόν αν ήτον· αδιάφορον αν μετά ταύτα επεκράτησε και επέτυχε.

247

Ουρανός θυελλώδης και φλεγόμενος εκ των κεραυνών, ωκεανός εν τρικυμία, με τα κύματα ως όρη, δεν παρέστησαν τρομερώτερον θέαμα, από την θύελλαν και την τρικυμίαν ενός λαού.

248

Ο χρυσός είνε ο διαβολικότερος φακός, διά του οποίου θεώμενα τα πράγματα, φαίνονται εις τους οφθαλμούς του ανθρώπου, τα μεν ανάποδα όρθια, τα δε όρθια κατωκέφαλα.

249

Μη στηρίξης ποτέ τας ελπίδας σου εις τον ουρανόν, αφού και αυτός ουδαμού στηρίζεται.

250

Αδικείς; ικανοποίει. Όταν βλέπω άνθρωπον πράξαντα κακόν, και αναβάλλοντα την ικανοποίησιν του αδικηθέντος, ενθυμούμαι τον εαυτόν μου, όταν αναβάλλω τον καθαρισμόν των υποδημάτων μου από του βορβόρου, με την ιδέαν ότι μετά δύο βήματα θα τα λερώσω εκ νέου.

251

Δεν υπάρχει παραδοξώτερον εν τη φύσει από τον οργανισμόν του ανθρώπου· βλέπει μίαν βάσανον καθ' ύπνους, εξυπνά έντρομος· την υφίσταται εγρηγορών, πίπτει ήσυχα και κοιμάται.