ΝΑ ΄ΡΘΕΙΣ ΣΕ ΜΕΝΑ, ΝΑ ΠΛΑΓΙΑΣΟΥΜΕ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΝΑΟ

ΑΛΚΙΦΡΟΝΟΣ* ΕΠΙΣΤΟΛΑΙ

[ Αλκίφρων : Αθηναίος ρήτορας που έζησε ανάμεσα

στον 3ο και 2ο αιώνα π.Χ.

Συνέγραψε μία σειρά από πλασματικές επιστολές,

οι οποίες θεωρούνται υποδείγματα "αττικού ύφους".

"Συντάκτες" των επιστολών υποτίθεται ότι είναι

αγρότες, ψαράδες, παρασιτικοί τύποι και εταίρες

του αθηναϊκού 4ου αιώνα π.Χ.

Οι 124 σωζόμενες επιστολές του χωρίστηκαν από τους γραμματολόγους σε τέσσερα βιβλία και αποτελούν την ανάγλυφη εικόνα του ιδιωτικού βίου της εποχής εκείνης, οι πιο πολλοί δε από τους τύπους του παρουσιάζουν μιαν εξαιρετική ομοιότητα με τους ανθρώπους 
της εποχής μας.]

ΒΙΒΛΙΟΝ Δ΄

ΕΤΑΙΡΙΚΑΙ ΕΠΙΣΤΟΛΑΙ

ΒΙΒΛΙΟ Δ΄

ΕΠΙΣΤΟΛΑΙ ΕΤΑΙΡΩΝ

Φρύνη Πραξιτέλει

Η Φρύνη στον Πραξιτέλη

... μη φοβηθείς! Σμίλεψες ένα πανέμορφο έργο τέχνης,
τέτοιο που σαν αυτό δεν έχει ξαναγίνει

ποτέ από ανθρώπινα χέρια,
βάζοντας την εταίρα σου μέσα σε ναό.
Στέκομαι ανάμεσα στην Αφροδίτη και τον Έρωτά σου.
Μη ζηλέψεις για την τιμή που μου κάνουν.
Όσοι με βλέπουν, επαινούν τουν Πραξιτέλη.
Το ότι γεννήθηκα από την τέχνη σου, δεν έχει ξεφύγει
από τους Θεσπιείς , που με έβαλαν ανάμεσα στους θεούς.
Ένα πράγμα λείπει ακόμη από τη δωρεά: 
να 'ρθεις σε μένα , να πλαγιάσουμε μέσα στο ναό.
Δε θα μιάνουμε τους θεούς , που εμείς φτιάξαμε.
Να 'σαι καλά!..

[Απόδοση: Gerontakos]

**************

**********

******

*

William Wetmore Story

(1819–1895)

Praxiteles and Phryne

A THOUSAND silent years ago,
The twilight faint and pale
Was drawing o'er the sunset glow
Its soft and shadowy veil;


When from his work the Sculptor stayed 5
His hand, and turned to one
Who stood beside him, half in shade,
Said, with a sigh, "'T is done.


"Thus much is saved from chance and change,
That waits for me and thee; 10
Thus much—how little!—from the range
Of Death and Destiny.


"Phryne, thy human lips shall pale,
Thy rounded limbs decay,—
Nor love nor prayers can aught avail 15
To bid thy beauty stay;


"But there thy smile for centuries
On marble lips shall live,—
For Art can grant what Love denies,
And fix the fugitive. 20


"Sad thought! nor age nor death shall fade
The youth of this cold bust;
When this quick brain and hand that made,
And thou and I art dust!


"When all our hopes and fears are dead, 25
And both our hearts are cold,
And love is like a tune that 's played,
And life a tale that 's told,


"This senseless stone, so coldly fair,
That love nor life can warm, 30
The same enchanting look shall wear,
The same enchanting form.


"Its peace no sorrow shall destroy;
Its beauty age shall spare
The bitterness of vanished joy, 35
The wearing waste of care.


"And there upon that silent face
Shall unborn ages see
Perennial youth, perennial grace,
And sealed serenity. 40


"And strangers, when we sleep in peace,
Shall say, not quite unmoved,
'So smiled upon Praxiteles
The Phryne whom he loved!'"