ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ (3)

- Είμαι πολύ τσατισμένη.
- Γιατί αυτό;
- Απέρριψαν το καινούριο μου μυθιστόρημα.
- Δεν το 'ξερα ότι γράφεις.
- Και πολύ καλά μάλιστα!
-Δεν αμφιβάλλω. Αλλά γιατί απέρριψαν το μυθιστορημά σου;
- Το βρήκαν πολύ Φροϊδικό. Δεν μπορώ να καταλάβω
τι το καλό έχει η φυλλάδα της Καραγάτση και τη βράβευσαν.
- Επειδή έτυχε να το διαβάσω, εμένα μου άρεσε πολύ.
Νομίζω ότι δικαίως...
- Τρίχες! Τι δικαίως μου τσαμπουνάς; Εγώ είχα
πιο δυνατό στόρι , αλλά το Σύστημα είναι πανίσχυρο,
φίλε μου. Αν δεν έχεις γλείψιμο , δε γίνεται τίποτα.
- Δηλαδή πόσο πιο δυνατό είναι το δικό σου στόρι
από της Καραγάτση;
- Άκου , λοιπόν , και θα καταλάβεις:
η ηρωίδα μου βιάστηκε από τον πατέρα της στα έξι της
χρόνια και από τον παππού της στα οχτώ. Μετά ακολούθησαν
ο αδελφός της στα δέκα και ένας γείτονας στα δώδεκά της.
- Ένας βιασμός ανά διετία. Πολύ εντυπωσιακό...
- Και πού είσαι ακόμα!
Η μικρή άρχισε να σνιφάρει κόκα από τα εφτά , κλέβοντας τις δόσεις
από τη μητέρα της , και έγινε ντίλερ στα εννέα της...
-Φρίκη!
-...Στα δεκαεφτά της έκανε τον πρώτο της φόνο, σκοτώνοντας
τον πακιστανό κηπουρό της οικογένειας και μετά...
- ...Έκανε το δεύτερο φόνο!
- Όχι! Μετά μπήκε στην Ιατρική και έγινε χειρούργος.
- Τότε έκανε το δεύτερο φόνο;
- Θα ήταν πολύ κοινότοπο. Όχι! η Ευλαμπία, η ηρωίδα μου, έκανε
κάτι χειρότερο: άρχισε να κόβει τα μπαλάκια των ασθενών της,
με τους οποίους , αφού τους έκανε καλά, κοιμόταν...
- ...Και τους τα έδινε τα φάνε!
- Ναι, πώς το κατάλαβες;
- Ε, κάτι ξέρουμε κι εμείς από Φρόιντ. Ωχ! Ωχ!Ωχ!
- Τι έπαθες; Σου συμβαίνει τίποτα;
- Ξέχασα ότι έχω ραντεβού με τον αντιπρόεδρο της εταιρείας.
- Μα έχουμε συμφωνήσει να φάμε μαζί το βράδυ.
- Μου διέφυγε απολύτως, αγαπητή μου. Σου ζητώ συγγνώμη.
Πρέπει να φύγω οπωσδήποτε.
- Καλά, αν δε γίνεται αλλιώς. Όμως , πριν φύγεις,
πες μου: πώς σου φαίνεται το στόρι μου;
- Νομίζω ότι , τηρουμένων των αναλογιών,
έχει γεννηθεί στη χώρα μας ένας θηλυκός Στίβεν Κινγκ.
Γκαρσόν , το λογαριασμό , παρακαλώ, και αμέσως!