ΓΙΑΝΝΗΣ: Στο κέντρον, κέντρον κοίταξε, στο κέντρον κοίτα μάλλον.
Δεν βλέπεις κάτι κόκαλα, ένα σωρόν κοκάλων;
ΦΑΥΣΤΑ:Βλέπω στο κέντρον ακριβώς μια χύτραν που αχνίζει
και κάτω εις το πάτωμα σαν κάτι να ασπρίζει.
Έχει το σχήμα πυραμίς. Μοιάζει σωρός κοκάλων.
Ή σκελετός νεάνιδος...αυτό θα είναι μάλλον.
ΓΙΑΝΝΗΣ:Γνώριζε πως ο σκελετός που βλέπεις της νεάνις
ανήκεν εις την Ρίτσαν μας, που σήμερα την χάνεις.
Εισήλθον γάτοι με ορμήν, ακάθεκτοι ορμάγαν,
καθυστερήσαμεν κι οι τρεις κι ήρθαν και μας την φάγαν.
ΦΑΥΣΤΑ: Ω δυστυχία τρομερά έπεσε στο σαλόνι,
που φύγαμεν απρόσεχτοι κι η Ρίτσα ήτο μόνη.
Μάταιον είναι στη ζωή και αποδεδειγμένον,
οι ευτυχών προσωρινώς να ζουν δυστυχισμένων.
Πάντα ο Δίας ή ο Ζευς, βλέπων μιαν ευτυχία,
ρίπτει στα σπίτια των θνητών μεγάλη δυστυχία.
Κρίμα... Η είδησις αυτή ομολογώ πως ήτο
μια άλυσος συμπτώσεων που δεν απεσοβείτο,
και μια προειδοποίησις από θεούς και δαίμων
ότι στον κόσμον σήμερον σπανίζουν των ευδαίμων.
Πηγαίνω στο δωμάτιον να κλαύσω σε μιαν άκρη
σφογγίζων απ' τα μάτια μου ένα θλιμένο δάκρι.
Και πες εις την Μαριάνθη μας, τελειώσας με των γάτων,
να βάλει στο τραπέζι μας λιγότερον εν πιάτον.
Όταν εις την υφήλιον υπάρχουν πεινασμένων
είναι σκληρόν μένον φαγί, να πάει πεταμένον.
ΜΠΟΣΤ: "Η ΦΑΥΣΤΑ ". Εκδόσεις Ερμείας, 1971.Σελ. 30-31.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου