Ο ΕΡΩΤΑΣ ΣΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ

Édouard Manet (Γαλλία, 1832–1883), Βαρκάδα, 1874.

ΕΝΑΣ ΧΩΡΙΣΜΟΣ, ΔΙΗΓΗΜΑ

Γεμάτη ανθρώπους η οικουμένη, μα σ' αυτή
την κάμαρα ερημιά. Προφέρει μόνο " Φεύγω τώρα"
και σηκώνεται η γυναίκα. " Φεύγεις " ο άντρας
ψιθυρίζει. Κι η γυναίκα "Τίποτε δεν ΄χεις
να μου πεις;" " Να σε παρακαλέσω να μη φύγεις
δεν μπορώ , γιατί είσαι πια φευγάτη" " Κάνεις
τη στιγμή πιο δύσκολη" του λέει γλυκά, καθώς
γλυκά τον άλλο σκέφτεται. " Θα το 'θελες
να μείνω, αφού...;" Διστάζει , πάει κοντά του
και "Θα δεις που γρήγορα θα με ξεχάσεις" λέει
και κάνει να τον αγκαλιάσει, μα μ' ένα τρελό
φτερούγισμα πάνω στους τοίχους η ερημιά
τη σταματά , λοιπόν τα πράγματά της παίρνει
και, σα φοβισμένη, ψιθυρίζοντας " Ευχαριστώ",
πετάγεται έξω - εκείνος πίσω της- κι εκεί
διαλύεται μέσα στο φως. Εκείνος στέκει μια
στιγμή στο πεζοδρόμιο και , σαν από κάπου
να τον φώναξαν, μπαίνει στο χολ, στην άδεια
κάμαρα κατόπιν, μόλις τώρα δα κι αυτός
προσέχοντας τα φτερουγίσματα.

ΑΛΕΞΗΣ ΖΑΚΥΘΙΝΟΣ
( Η θάλασσα των πνιγομένων, 1979)