Οι απόγονοι της Πατρίσια Χάισμιθ και οι περίεργες ηρωίδες τους – 4 καλά αστυνομικά μυθιστορήματα από την πρόσφατη εκδοτική σοδειά
Από τις απαρχές του αστυνομικού genre, πολλές γυναίκες έγραφαν αυτό που ελλείψει καλύτερου ελληνικού όρου αποκαλούμε «αστυνομικό μυθιστόρημα». Από την πρόσφατη εκδοτική σοδειά ξεχωρίσαμε τέσσερα καλά μυθιστορήματα από γυναίκες συγγραφείς, με ενδιαφέροντες θηλυκούς χαρακτήρες, μακριά από στερεοτυπικές απεικονίσεις, και σκοτεινά μυστήρια. Στην κεντρική εικόνα, η Φερνάντα Τρίας (Fernanda Trías).
Γράφει η Χίλντα Παπαδημητρίου
Ο Ίαν ΜακΓιούαν είπε κάποτε: «Όταν οι γυναίκες θα σταματήσουν το διάβασμα, το μυθιστόρημα θα πεθάνει». Σε όλα τα είδη μυθοπλασίας (με εξαίρεση το fantasy, την επιστημονική φαντασία και τον τρόμο), οι γυναίκες που αγοράζουν βιβλία ξεπερνούν αριθμητικά τους άντρες: 63% προς 37% στα βιβλία και τα e-book. Αλλά τα ποσοστά αυτά αυξάνονται ακόμα περισσότερο όταν περάσουμε στον χώρο της αστυνομικής λογοτεχνίας. Αν αληθεύει η στατιστική ότι το ένα στα τρία βιβλία που πουλιέται είναι αστυνομικό και τα δύο εξ αυτών αγοράζονται από γυναίκες, ίσως καταφέρουμε να εξηγήσουμε εν μέρει γιατί κυκλοφορούν τόσο πολλά αστυνομικά μυθιστορήματα γραμμένα από γυναίκες.1
Τώρα, το γιατί οι γυναίκες διαβάζουν μανιωδώς αστυνομικά βιβλία (και true crime, και βλέπουν ανάλογες σειρές) είναι μια μεγάλη συζήτηση με πολλές απαντήσεις. Μερικές εξ αυτών βρίσκουμε στα βιβλία After Agatha women write crime, της Sally Cline2 και Why women read fiction: The stories of our lives, της Helen Taylor. Οι αναγνώστριες αναζητούν στο αστυνομικό είδος τρόπους να αντιμετωπίσουν τους αληθινούς φόβους τους με ασφάλεια, και ίσως να βρουν δικαίωση ή δικαιοσύνη. Επιπλέον, για πολλές αναγνώστριες αυτό που μετράει περισσότερο είναι η διανοητική πρόκληση του εγκλήματος, ή όπως έχει πει η Dorothy L. Sayers «η ήρεμη απόλαυση της λογικής». Η Jeannette de Beauvoir, από την άλλη, ισχυρίζεται ότι οι γυναίκες βρίσκουν στο αστυνομικό είδος κάτι από τον δικό τους αγώνα για ταυτότητα, ειδικά αν υπάρχει μια πρωταγωνίστρια με την οποία μπορούν να ταυτιστούν, που να είναι ανεξάρτητη και να αποκαθιστά την ισορροπία, εξιχνιάζοντας το έγκλημα.3
Τη νέα χιλιετία οι γυναίκες συγγραφείς ξεπέρασαν αριθμητικά τους άντρες ομοτέχνους τους
Από τις απαρχές του αστυνομικού genre, πολλές γυναίκες έγραφαν αυτό που ελλείψει καλύτερου ελληνικού όρου αποκαλούμε αστυνομικό μυθιστόρημα, και στο οποίο εμπεριέχονται τα: detective fiction, mystery novel, whodunit, hardboiled, caper, cozy, spy novel, police procedural, forensic mystery. Τη νέα χιλιετία οι γυναίκες συγγραφείς ξεπέρασαν αριθμητικά τους άντρες ομοτέχνους τους, και μια πιθανή εξήγηση γι’ αυτό είναι η συνάντηση του romance, του ρομαντικού μυθιστορήματος, με το αστυνομικό, από την οποία γεννήθηκε το ψυχολογικό θρίλερ και το domestic noir. Τον όρο domestic noir επινόησε η συγγραφέας Julia Crouch, και τα κύρια χαρακτηριστικά του είναι ότι η πλοκή διαδραματίζεται κυρίως σε κατοικίες ή εργασιακούς χώρους, εστιάζει σε μεγάλο βαθμό (αλλά όχι αποκλειστικά) στη γυναικεία εμπειρία, βασίζεται στις σχέσεις και υιοθετεί τη φεμινιστική άποψη ότι ο τομέας του σπιτιού μπορεί να είναι μερικές φορές επικίνδυνος για τους/τις ενοίκους του.
Καθώς η ενδοοικογενειακή βία έπαψε να αποτελεί θέμα-ταμπού, όλο περισσότερες συγγραφείς δημιουργούν ηρωίδες που δεν είναι πια άβουλα θύματα κακοποίησης
Καθώς η ενδοοικογενειακή βία έπαψε να αποτελεί θέμα-ταμπού, όλο περισσότερες συγγραφείς δημιουργούν ηρωίδες που δεν είναι πια άβουλα θύματα κακοποίησης, αλλά διαπράττουν εγκλήματα και αποτελούν αναξιόπιστες αφηγήτριες. Άλλωστε, όπως έχει πει ο Lee Child, «Όλοι έχουμε τουλάχιστον δέκα άτομα που θα θέλαμε να σκοτώσουμε, αν μας δινόταν η ευκαιρία».
Διάλεξα πέντε αστυνομικά μυθιστορήματα γραμμένα από γυναίκες, που έχουν περίεργες ηρωίδες – καλές, κακές, ευφυείς, σατανικές, αφελείς, σκληροτράχηλες και άβουλες. Αντιπροσωπευτικές δηλαδή του γυναικείου πληθυσμού.
Μια αγνοούμενη ακόμα (μτφρ. Μαρία-Νεφέλη Ταμία, εκδ. Μεταίχμιο) της Gillian McAllister
Η επιθεωρήτρια Τζούλια Ντέι, επικεφαλής της Μονάδας Μειζόνων Εγκλημάτων του Πόρτισχεντ, έχει δύο εμμονές: τη δουλειά της και την κόρη της, Ζενεβιέβ. Η ιδιαίτερη ευαισθησία που δείχνει για τις εξαφανίσεις νεαρών κοριτσιών εξηγείται εν μέρει από την ανάγκη της να προστατέψει την κόρη της. Θα φτάσει όμως μια στιγμή που θα πρέπει να διαλέξει ανάμεσα στην ηρεμία της κόρης της και στην έρευνα για την εξαφανισμένη δεκαεννιάχρονη Ολίβια.
Στο δεύτερο βιβλίο της που μεταφράζεται στα ελληνικά (το πρώτο ήταν το Λάθος μέρος, λάθος στιγμή, μετάφραση: Μαρία-Νεφέλη Ταμία, Μεταίχμιο), η Gillian McAllister εστιάζει πάλι στη γονεϊκή αγωνία για την τύχη των νέων παιδιών σ’ έναν κόσμο που γίνεται όλο πιο απρόβλεπτος κι επικίνδυνος. Η αστυνόμος Τζούλια Ντέι αποτελεί ένα διαφορετικό είδος αστυνομικού, που χρησιμοποιεί τις θεωρούμενες γυναικείες ιδιότητες (επαγγελματικό συγκεντρωτισμό, τρυφερότητα και στοργή προς καλούς και «κακούς», μια σχολαστική παρατήρηση των προσώπων και των τόπων που θυμίζει τις μις Μαρπλ), ταυτιζόμενη οδυνηρά με τους γονείς τους των εξαφανισμένων κοριτσιών.
Ψυχολογικό θρίλερ, στο οποίο την αφήγηση μοιράζονται, εκτός της επιθεωρήτριας, η μητέρα ενός νεαρού που είναι ύποπτος για τους φόνους δύο κοριτσιών, αλλά και ο πατέρας της μίας αγνοούμενης. Όπως συμβαίνει συνήθως στα ψυχολογικά θρίλερ, η μία ανατροπή ακολουθεί την άλλη, μερικές φορές όχι τόσο πειστικά. Ευανάγνωστο μυθιστόρημα, πραγματικά σύγχρονο (γράφτηκε στη διάρκεια της καραντίνας), που χρησιμοποιεί μετά γνώσεως τη μανία των νέων για τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Πώς να βρεις τον δολοφόνο σου (μτφρ. Ηρώ Σκάρου, εκδ. Ελληνικά Γράμματα) της Kristen Perrin[.................................]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου