Εν υπνώσει
Λέγαμε σε προηγούμενο σημείωμα ότι η κοινωνία μας αρνείται να συζητήσει θέματα ζωτικά, όπως η υπερθέρμανση, όπως το τρομακτικό δημογραφικό πρόβλημα και οι επιπτώσεις του ή το ζήτημα του δυσθεώρητου χρέους. Αυτά είναι όμως μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Ζούμε σε μια χώρα που κινείται μόνο στην επιφάνεια των πραγμάτων.
Υπάρχουν οπωσδήποτε άνθρωποι που δουλεύουν αθόρυβα προς όφελός μας, αλλά ούτε αυτό το μαθαίνουμε. Με τόσα τηλεοπτικά κανάλια και τόσες εκατοντάδες σάιτ, ελάχιστα σημαντικά θέματα αναδεικνύονται και ακόμα λιγότερα αναλύονται σε βάθος.
Δεν φταίνε όμως μόνο τα ΜΜΕ, αφού και ο ίδιος ο πολιτικός λόγος είναι ρηχός. Μιλάμε λ.χ. για ανάπτυξη, άντε και για ανάπτυξη φιλική προς το περιβάλλον, συζητάμε και για αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου γενικώς και αορίστως. Επαναλαμβάνουμε ως μότο ότι γίναμε τα γκαρσόνια της Ευρώπης, όπως φοβόντουσαν ότι θα γίνουμε οι πατεράδες μας. Αλλά μέχρι εκεί. Λίγοι μοιάζει να θυμούνται ότι η χώρα είναι πραγματικά σημαντικός εξαγωγέας ορισμένων προϊόντων και πρώτων υλών, όπως το αλουμίνιο, οι ηλιακοί θερμοσίφωνες, ο βωξίτης, σε μερικές περιπτώσεις γεωργικών προϊόντων όπως το ελαιόλαδο και τα ακτινίδια η Ελλάδα είναι μάλιστα ανάμεσα στους πέντε πρώτους εξαγωγείς στον κόσμο, και αυτά δεν είναι βέβαια τα μόνα.
Το να λέμε γενικά και αόριστα ότι δεν παράγουμε τίποτα, απλώς συσκοτίζει τα πράγματα, την ώρα που η πραγματική συζήτηση θα έπρεπε να είναι αν στους τομείς στους οποίους τα πράγματα πάνε καλά υπάρχουν αρκετές θέσεις εργασίας, αν υπάρχουν εκεί «καλοπληρωμένες δουλειές» ή αν οι εξαγωγές βασίζονται σε φτηνή εργασία, μια συζήτηση επί της ουσίας δηλαδή που είναι πρακτικά ανύπαρκτη. Δεν συζητάμε ούτε το γιατί η όποια ανάπτυξη, η τεράστια αύξηση του τουρισμού, η ηγετική θέση της χώρας στη ναυτιλία, η επιτυχία σε ορισμένους άλλους τομείς, αντί να οδηγούν σε μεγαλύτερη αισιοδοξία και σε διάχυση του όποιου πλούτου παράγεται σε όλο τον πληθυσμό, οδηγούν προς το παρόν στις τελευταίες θέσεις αγοραστικής δύναμης στην Ευρωπαϊκή Ενωση, σε μια διάχυτη απαισιοδοξία, στη διάδοση ενός αισθήματος αβεβαιότητας για το μέλλον.
Τίποτα δεν φαίνεται να μπορεί να μας αποσπάσει από τη νανουριστική μας ελαφρότητα, τίποτα δεν μπορεί να μας αφυπνίσει και να μας κινητοποιήσει. Είμαστε μια κοινωνία υπνοβατών χωρίς πολλές σπουδαίες πολιτικές προσωπικότητες, αλλά ούτε και αυτό που λέγανε παλιά «πνευματικούς ταγούς», ανθρώπους των γραμμάτων και της τέχνης που να έχουν το σθένος και το υπόβαθρο ή που τους δίνεται η δυνατότητα να μιλήσουν ελεύθερα και να ανοίξουν δρόμους. Φτάσαμε στο σημείο κάποιος να λέει αυτόκλητος ότι εκπροσωπεί το φως, χωρίς καμία απόδειξη περί τούτου. Ενώ στην πραγματικότητα η κοινωνία ζει στο ημίφως, απληροφόρητη, απροσανατόλιστη, φοβισμένη. Οχι τυχαία, στο Αιγαίο του αληθινού φωτός, αυτού που τραγούδησε ο Ελύτης, το νησί που γέννησε τον φωτοδότη Απόλλωνα, η Δήλος, ελέω κλιματικής αλλαγής, βυθίζεται αργά και βασανιστικά στην αγκάλη της σκοτεινής θάλασσας. Αλλά ούτε αυτό μοιάζει να διαταράσσει τον γλυκό ύπνο μας…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου