Η σκέψη των ξένων
Νιώθει κανείς ότι η Ελλάδα βρίσκεται σε σημείο καμπής. Στο πολιτικό τοπίο τελευταία οι ειδικοί έχουν λανσάρει τον όρο «μοντέλο του ενάμισι κόμματος», όπου το ήμισυ του ΣΥΡΙΖΑ τώρα αντικαθίσταται, ίσως, από ένα έτερο ήμισυ, αυτό του ΠΑΣΟΚ. Αν όμως η φθορά της Ν.Δ. συνεχιστεί, θα καταντήσουμε να μιλάμε για «μοντέλο μισών κομμάτων», αφού κανένα δεν θα είναι πια αληθινά ολόκληρο. Μόνο μισά και τέταρτα. Η κρίση του πολιτικού συστήματος είναι βαθιά και αντανακλά την αδυναμία του να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις των καιρών. Η ίδια η κοινωνία βρίσκεται βέβαια σε κρίση, αλλά αυτό δεν αναιρεί τις ευθύνες της πολιτικής τάξης που πάντα προηγούνται.
Η αλήθεια είναι ότι το εκλογικό σώμα έδωσε, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, τη δυνατότητα σε πολυποίκιλες τάσεις να κυβερνήσουν. Από τη Μεταπολίτευση και μετά έχει κυβερνήσει ή έχει συμμετάσχει σε κυβερνήσεις και η αριστερή και η δεξιά σοσιαλδημοκρατία, και η λαϊκή και η φιλελεύθερη (ή νεοφιλελεύθερη) Δεξιά, επίσης και κομμάτι της Ακροδεξιάς, και η ανανεωτική και η ριζοσπαστική Αριστερά. Αλλοτε με καθαρό τρόπο, άλλοτε με κατάκτηση μεγαλύτερων, πολυσυλλεκτικών κομματικών χώρων. Το αποτέλεσμα ωστόσο είναι θολό. Η χώρα δείχνει να μην έχει πραγματική πυξίδα και να είναι ετερόφωτη, εξαρτώμενη από διεθνείς εξελίξεις και μόδες.
Ακόμα και ρήσεις του τύπου «Θα σας ρίξω στη θάλασσα και θα μάθετε εκόντες άκοντες να κολυμπάτε» που αποδίδεται στον Κωνσταντίνο Καραμανλή για την είσοδο στην ΕΟΚ ή ενέργειες όπως η βίαιη είσοδος στην ευρωζώνη από την κυβέρνηση Σημίτη που ουσιαστικά έκανε το ίδιο χωρίς να το πει, αποτελούν παραδοχή αδυναμίας. Η Ελλάδα και η πολιτική τάξη της μοιάζει αδύναμη να οργανώσει ενδελεχώς μια συντεταγμένη και στρατηγικά οριοθετημένη πορεία προς το μέλλον και παίρνει μόνο τις «χοντρές» αποφάσεις επαφιόμενη, κατά τα άλλα, όχι μόνο στην «καλοσύνη των ξένων» αλλά και στη σκέψη τους.
Καμία σοβαρή δημόσια συζήτηση δεν γίνεται στη χώρα για το πώς την οραματιζόμαστε τριάντα χρόνια μετά. Σε ποιους συγκεκριμένους τομείς πρέπει να δράσουμε και με ποιο τρόπο. Η «σκέψη των ξένων», που συνέβαλε στη δημιουργία του νεοελληνικού κράτους, έστω για να δηλώσει απόγονος της Αρχαίας Ελλάδας, βρίσκεται και αυτή σε παρακμή. Και τώρα που παραμερίζει αρχαιότητα και ανθρωπιστικές σπουδές στον βωμό ενός αφελούς οικονομισμού, η Ελλάδα απλώς ακολουθεί και πάλι, συρρικνώνοντας και αυτή τις θεωρητικές Σχολές της. Ίσως η μεγαλύτερη αποτυχία του νεοελληνικού κράτους, αποτυχία υπαρξιακής διάστασης, είναι ότι δεν μπόρεσε να φτιάξει ούτε ένα κέντρο έρευνας της αρχαιότητας σύγχρονο και καινοτόμο, διεθνούς βεληνεκούς. Οι μεγάλοι ελληνιστές υπήρξαν πάντα ξένοι, οι επηρεασμένοι από την αρχαιότητα επιδραστικοί φιλόσοφοι ξένοι και αυτοί, με εξαιρέσεις κάποιων Ελλήνων του εξωτερικού. Η νέα Ελλάδα, φοβική, συντηρητική, με την εξαίρεση μεμονωμένων πανεπιστημιακών τμημάτων και δασκάλων, αρκείται να κλείνει απλώς το ρήμα «λύω» σε όλους τους χρόνους. Ενίοτε και το «διαλύω».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου