Η επέλαση Νετανιάχου στη ρουλέτα του πολέμου
Παύλος Νεράντζης*Δεν υπάρχει πλέον αμφιβολία ότι ο Μπενιαμίν Νετανιάχου «παίζει τα ρέστα του», αδιαφορώντας για τις συνέπειες και τους κινδύνους από μια γενικότερη ανάφλεξη στη Μέση Ανατολή. Αρκεί να νικήσει τον «εχθρό».
Μετά τους ισραηλινούς βομβαρδισμούς στη Βηρυτό, που είχαν ως αποτέλεσμα τον θάνατο του Χασάν Νασράλα και ηγετικών στελεχών της Χεσμπολάχ, αλλά και χιλιάδων άμαχων, οι ισραηλινές ένοπλες δυνάμεις ξεκίνησαν επιχειρήσεις στα σύνορα με τον Λίβανο, ενώ «δεκάδες μαχητικά» επιτέθηκαν σε στόχους των Χούθι στην Υεμένη.
Αναλυτές στη Δύση, ταυτιζόμενοι με τη σκληρή πολιτική του Τελ Αβίβ, υποστηρίζουν ότι αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος για να αντιμετωπίσεις τον αντίπαλο. Διότι από τη στιγμή που εξουδετερώνονται οι ηγέτες του, θα υποχρεωθεί να υποχωρήσει.
Κοντολογίς, σύμφωνα με τους υποστηρικτές αυτής της άποψης, όσοι -ειρηνιστές και υπέρμαχοι των δικαιωμάτων των Παλαιστινίων, αμερικανοί διπλωμάτες και ο γ.γ. του ΟΗΕ – πιέζουν με εκκλήσεις τους για κατάπαυση του πυρός, κάνουν λάθος.
Ο εχθρός, ο «άξονας του κακού», που εκφράζει «ολοκληρωτικές ιδέες», όπως ισχυρίζονται, δεν αντιμετωπίζεται με στρατηγικές κατεναυσμού (strategy of appeasement), με διπλωματικές κινήσεις και συμβιβασμούς (strategy of containment), αλλά με καίρια στρατιωτικά χτυπήματα (rollback strategy), ώστε να υποκύψει.
Όπως συνέβη στον Β΄ Π.Π. με τη στάση των συμμάχων έναντι της ναζιστικής Γερμανίας. Ο Χίτλερ δεν πτοήθηκε από την πολιτική του Τσάμπερλεν, αλλά χρειάστηκε ένας Τσώρτσιλ για να τον αντιμετωπίσει.
Οι υπέρμαχοι, ωστόσο, της πολιτικής Νετανιάχου ξεχνούν ότι η ιστορία έχει διδάξει και το αντίθετο. Όπως συνέβη με την Κρίση του Κόλπου των Χοίρων, που κατέδειξε τις αδυναμίες της αμερικανικής στρατηγικής στην Κούβα και ένα χρόνο αργότερα με την Κρίση των Πυραύλων, που έφερε τις δύο τότε υπερδυνάμεις (ΗΠΑ και ΕΣΣΔ) στα πρόθυρα ενός πυρηνικού πολέμου, ο οποίος αποφεύχθηκε χάρη στις διαπραγματεύσεις που ακολούθησαν.
Ξεχνούν ακόμη στην προκειμένη περίπτωση ότι η Χεσμπολάχ, όπως και η Χαμάς, είναι απότοκα της πολιτικής apartheid του Ισραήλ.
Ότι η πρώτη γεννήθηκε μετά τη σφαγή εναντίον Παλαιστινίων στους προσφυγικούς καταυλισμούς της Σάμπρα και Σατίλα στη Βηρυτό. Και η δεύτερη, λίγα χρόνια αργότερα, στη διάρκεια της πρώτης intifada.
Αμφότερες οι οργανώσεις -όπως είχα διαπιστώσει στη Γάζα, στη διάρκεια των ισραηλινών βομβαρδισμών το 2009, και λίγα χρόνια νωρίτερα στο νότιο Λίβανο, μετά την απόσυρση των IDF- έχουν ισχυρά κοινωνικά ερείσματα.
Το ίδιο συμβαίνει και στη βόρεια Υεμένη. Οι Χούθι δημιουργήθηκαν ως αντίδραση στη θρησκευτική και πολιτική καταπίεση των Ζαϊδιτών από σουνιτικές θρησκευτικές τάσεις (σαλαφίτες και ουαχαμπιστές), αλλά γρήγορα εξελίχθηκαν σε σημαντικό πολιτικό και στρατιωτικό παράγοντα στην περιοχή.
Και η άνοδός τους στην εξουσία, το 2014, αντικατοπτρίζει τις περιφερειακές διαμάχες ανάμεσα σε Ιράν και Σαουδική Αραβία, που ηγείται ενός συνασπισμού δυνάμεων.
Τίποτε, συνεπώς, δεν προϊδεάζει ότι η εξάλειψη των ηγεσιών τους θα οδηγήσει στον αφανισμό των οργανώσεων.
Το αντίθετο, οι νέοι ηγέτες, όπως συνέβη στη Χαμάς, ενδέχεται να εκφράζουν ακόμη περισσότερο ακραίες θέσεις. Και η βία των Ισραηλινών θα προκαλέσει ακόμη μεγαλύτερες αντιδράσεις και θα ενισχύσει την κουλτούρα του θανάτου.
Οι όψιμοι υποστηρικτές του Νετανιάχου ξεχνούν ότι στην πραγματικότητα ελάχιστες έως μηδαμινές ήταν οι κινήσεις για την εξεύρεση μιας λύσης δια της διπλωματικής οδού.
Ότι στο στόχαστρο των ισραηλινών δυνάμεων δεν μπήκαν μόνον η Χαμάς και η Χεσμπολάχ, αλλά εκατομμύρια αμάχων.
Ότι η επέμβαση (του Ισραήλ) στα εσωτερικά μιας χώρας (του Λιβάνου και της βόρειας Υεμένης) -και αυτό φάνηκε στο παρελθόν (Ιράκ, Αφγανιστάν)-, καθώς και οι μαζικές δολοφονίες αμάχων, ενώνουν τον απλό κόσμο που παραμερίζει τις διαφορές του προκειμένου ν΄ αντιμετωπίσει τον εξωτερικό κίνδυνο.
Το άμεσο μέλλον θα δείξει αν η αδιαλλαξία του Νετανιάχου και τα εγκλήματα πολέμου, όπως και ο θάνατος κορυφαίων αξιωματούχων της Χαμάς και της Χεσμπολάχ θα οδηγήσουν σε υποχώρηση αυτές τις δύο οργανώσεις.
Ή, εάν θα τις ενισχύσουν.
Αν η πολιτική του Τελ Αβίβ θα οδηγήσει σε μια γενικότερη ανάφλεξη στη Μέση Ανατολή, σ΄ ένα ασύμμετρο περιφερειακό πόλεμο και σε τρομοκρατικές επιθέσεις.
Πολλά εξαρτώνται πλέον από τη στάση του Ιράν.
Θα παραμείνει σε λεκτικές καταδίκες και συμβολικές επιθέσεις;
Ή θα απαντήσει αυτή τη φορά με πραγματικά στρατιωτικά αντίποινα;
Ένα είναι βέβαιο: η Χαμάς αναδείχθηκε ως η κύρια δύναμη αντίστασης στα μάτια των Παλαιστινίων, ενώ το Ισραήλ, παρά τις επιτυχίες του στα πεδία των μαχών και το «κλείσιμο του ματιού» από τους Αμερικανούς, πολιτικά χάνει τα ερείσματά του. Γεγονός που αποτυπώθηκε και στη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών.
*Ο Παύλος Νεράντζης είναι δημοσιογράφος και παραγωγός ντοκιμαντέρ, διδάκτωρ του Τμήματος Δημοσιογραφίας και ΜΜΕ του ΑΠΘ και συγγραφέας του βιβλίου «Η Αλήθεια βομβαρδίζεται. Τα ΜΜΕ και ο Πόλεμος με το βλέμμα ενός πολεμικού ανταποκριτή. Από τον 19ο έως τον 21ο αιώνα», εκδ. Παπαζήση.[.....................]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου