Τη διετία 2000-2001 είχα την ευθύνη μιας σειράς εκθέσεων και εκδόσεων του (τότε) Δήμου Σταυρούπολης, με τον τίτλο Ιστορικό Αρχείο Σταυρούπολης.
Για τις ανάγκες μιας από τις εκθέσεις εκείνες, ξεκίνησα τον Αύγουστο του 2001 μια βόλτα κατά μήκος της Λαγκαδά, με δυο εικαστικούς καλλιτέχνες της Θεσσαλονίκης. Τους ήξερα από την Μικρή Πινακοθήκη της Διαγωνίου του Ντίνου Χριστιανόπουλου. Με τον ζωγράφο Ντίνο Παπασπύρου περπατήσαμε, πραγματικά, την οδό Λαγκαδά από την πύλη του στρατοπέδου Παύλου Μελά στο ύψος της οδού Κολοκοτρώνη (οδηγεί στη Μονή Λαζαριστών) μέχρι την τούμπα του Λεμπέτ στην περιφερειακή οδό.
Μιλούσαμε και βγάζαμε φωτογραφίες. Το στρατόπεδο τότε δεν είχε την εικόνα της εγκατάλειψης που έχει τώρα. Η οδός Λαγκαδά δεν είχε διευρυνθεί στα 40 τόσα μέτρα που είναι τώρα. Ήταν ένας απλός δρόμος διπλής κατεύθυνσης. Επτά μήνες αργότερα 11 πίνακες ζωγραφικής ήταν έτοιμοι και στη διάθεσή μου.
Με τον χαράκτη Νίκο Νικολαΐδη δεν περπατήσαμε. Η βόλτα έγινε νοητικά. Του έστειλα φωτογραφίες και μου παρέδωσε ξυλογραφίες. Είχα και κάποιες δικές του παλιότερες που έκανε με αφορμή ποιήματα του Ντίνου Χριστιανόπουλου.
Οι πίνακες του Παπασπύρου και οι ξυλογραφίες του Νικολαΐδη συνόδεψαν λογοτεχνικά, κυρίως, κείμενα που συγκροτούσαν το σώμα της έκθεσης «Η Σταυρούπολη στη λογοτεχνία».
Στο περιοδικό Εντευκτήριο (αρ. 95, Θεσσαλονίκη, Οκτώβριος-Δεκέμβριος 2011), δημοσίευσα το κείμενο Τσαϊράδα στα δυτικά, για το αφιέρωμα του περιοδικού στον Ντίνο Χριστιανόπουλο. Εκεί καταγράφονται κάποιες σκέψεις που με ώθησαν στη βόλτα του 2001 και λίγα παραπάνω λόγια για μια από τις ξυλογραφίες του Νικολαΐδη.
Εδώ θα επιχειρήσω μια δικτυακή ξενάγηση στην άγονη περιοχή της οδού Λαγκαδά, με τις εικόνες του 2001 και λίγο παλιότερες. Έτσι συμπληρώνεται ένας κύκλος που ξεκίνησε από το 2013 με περισσότερες από 10 ξεναγήσεις, πραγματικές εκείνες με τρίωρη πεζοπορία, από τα Νεκροταφεία της Αγίας Παρασκευής μέχρι το στρατόπεδο Παύλου Μελά (εδώ η τελευταία του 2013, και η πρώτη του 2014).
Η πύλη του στρατοπέδου Παύλου Μελά βρισκόταν στο νοτιοδυτικό άκρο του χώρου των 360 στρεμμάτων ο οποίος ακόμα δεν έχει αποδοθεί στην τοπική κοινωνία. Στη δεκαετία του 1950, απέναντι σχεδόν από την πύλη βρισκόταν το εστιατόριο του Πλαγάκου κι από εκεί ξεκινούσε η μεγάλη βόλτα και το νυφοπάζαρο της οδού Λαγκαδά που περιγράφει ο Ντίνος Χριστιανόπουλος σε συνέντευξή του (Περιοδικό «Δημότης», αρ. 8, Σταυρούπολη, Δεκέμβριος 1994. Υπάρχει και στο βιβλίο του «Θεσσαλονίκην, ού μ’ εθέσπισεν», εκδ. Ιανός, 1999). Η βόλτα εκείνη έφτανε μέχρι και το γηροκομείο μετά το Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης.
Η ατμόσφαιρα αποτυπώνεται εν μέρει στο τραγούδι του Ντίνου Χριστιανόπουλου «Ο φωτογράφος» (εδώ μπορείτε να το ακούσετε και σε μουσική Σταύρου Κουγιουμτζή αλλά και σε μουσική του ίδιου του Ντίνου Χριστιανόπουλου: http://www.ogdoo.gr/diskografia/stigmes/paralliles-istories-toy-koygioymtzi-kai).
[..........................................................]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου