"1492: Χριστόφορος Κολόμβος" (1992): η εκπληκτική υπερπαραγωγή του Ρίντλεϊ Σκοτ με τη θαυμάσια ερμηνεία του Ζεράρ Ντερπαντιέ και την υπέροχη μουσική του Vangelis

1492 Χριστόφορος Κολόμβος

 

Κριτική από τον Μπάμπη Ακτσόγλου

athinorama.gr

Τα δύο πρώτα ταξίδια του Χριστόφορου Koλόμβου στο Νέο Κόσμο και η εγκαθίδρυση ενός αποικιοκρατικού καθεστώτος εκμετάλλευσης του πλούτου της νέας ηπείρου. Δεύτερη ταινία που βλέπουμε φέτος με ήρωα τον Κολόμβο, το «1492» είναι ένα έργο αντάξιο της φήμης του Ρίντλεϊ Σκοτ, σαφώς ανώτερο από το αποτυχημένο εγχείρημα του Τζον Γκλεν. 

Ο σκηνοθέτης είχε όλα τα ατού με το μέρος του: έναν τεράστιο προϋπολογισμό, που τον βλέπεις αποτυπωμένο σε κάθε πλάνο της ταινίας (πρόκειται για θεαματική υπερπαραγωγή με όλη τη σημασία της λέξης) κι έναν χαρισματικό πρωταγωνιστή, που χρησιμοποιεί ως κύρια εκφραστικά μέσα το σώμα και το πρόσωπό του, μιλώντας ελάχιστα σε όλη την ταινία (η οποία γυρίστηκε στην αγγλική γλώσσα, χωρίς ο Ντεπαρντιέ να έχει ντουμπλαριστεί).

 Διαφωνούμε ωστόσο με τον τρόπο που Ρίντλεϊ Σκοτ προσέγγισε σεναριακά την περίπτωση Κολόμβος. Εντυπωσιασμένος από την προσωπικότητα του θαλασσοπόρου, υμνεί το πείσμα και την οραματιστική πλευρά του, αρνείται όμως να δει τις αρνητικές πλευρές του χαρακτήρα του. Τον παρουσιάζει ως ένα μυστικιστή απόλυτα αφοσιωμένο στο όνειρό του, που είναι η δημιουργία ενός Παραδείσου στο Νέο Κόσμο. 

Ο Κολόμβος Ντεπαρντιέ έχει ένα μέρος από την παραφροσύνη του «Αγκίρε» στην ομώνυμη ταινία του Βέρνερ Χέρτζογκ, από την οποία είναι επηρεασμένος ο Ρίντλεϊ Σκοτ. Έτσι όμως δικαιολογούνται και τα «λάθη» που έκανε. Ταυτισμένος απόλυτα με τον ήρωά του, ο σκηνοθέτης φορτώνει στους Ισπανούς ευγενείς όλες τις αμαρτίες της αποικιοκρατίας. Καταλήγοντας σε μια δικαίωση του Κολόμβου αντίστοιχη με τις υμνολογικές βιογραφίες του σοσιαλιστικού ρεαλισμού.