Η φαντασία στην πεζοπορία
Σχίζας Γιάννης
Στη Σουηδία, στον σταθμό Όντενπλαν της Στοκχόλμης, σε
μια σκάλα για πεζούς, κάποιοι είχαν τη φαεινή ιδέα να τοποθετήσουν πάνω
στα σκαλοπάτια τα πλήκτρα ενός μουσικού οργάνου. Στη συνέχεια προσέδωσαν
στη σκάλα τη μορφή ενός μεγάλου κεκλιμένου πιάνου -με αποτέλεσμα την
ευχάριστη έκπληξη μικρών και μεγάλων...
Το 1995-96, λίγο μετά το ξεκίνημα του βιολογικού καθαρισμού της Ψυττάλειας, η επιστροφή των αχινών στον Σαρωνικό είχε χαιρετηθεί σαν δείκτης εξυγίανσης του θαλάσσιου περιβάλλοντος. Οι πεζοί είναι επίσης δείκτες του βαθμού υγείας ενός αστικού οικοσυστήματος...
«Η πόλη είναι ψυχότοπος» έγραψε ο ψυχαναλυτής Αλεξάντερ Μίτσιρλιχ. Η πόλη που είναι εχθρική ή απλώς απωθητική στους πεζούς απεργάζεται ανθρώπους διαταραγμένους, απρόθυμους να επενδύσουν χρόνο στο αστικό περιβάλλον, «φευγάτους» και «απρόσεκτους» όσον αφορά τις επιφάνειες και τις λειτουργίες της πόλης. Υπάρχει σαφής αλληλεπίδραση και αλληλοκαθορισμός των πολιτών από την πόλη ώστε να γεννιέται το ερώτημα: Μήπως εν τέλει έχουμε την πόλη που μας αξίζει; Μήπως το όλο θέμα της πολεοδομικής ανάπλασης του «κακοφορμισμένου» ιστορικού κέντρου είναι θέμα αυτοκριτικής όλων μαζί; Μήπως η πόλη -όπως η εργασία στη μαρξική ανάλυση-, καίτοι προϊόν ανθρώπινο, αυτονομείται και ορθώνεται απέναντι στον άνθρωπο σαν ειμαρμένη;
Στην Αθήνα δεν είναι μικρή μόνο η κατά κεφαλήν δοσολογία πρασίνου, αλλά και η δοσολογία πεζοδρόμων και πεζοδρομίων. Το χειρότερο όμως είναι ότι κοντά στη μικρή «ποσότητα» έρχεται και η χαμηλή «ποιότητα», με παράνομα παρκαρίσματα, με λεβεντομ@λ@κες μηχανόβιους, με τραπεζοκαθίσματα, με «σπαστικές» καταστάσεις. Από όλες αυτές η «σπαστικότερη» και προσχηματικότερη όλων (που συμβαίνει στα περίχωρα) είναι η κατάληψη του πεζοδρομίου μέσω φυτεύσεων από τους περίοικους -«για το καλό μας»...
Στους εραστές των megapolitics η υπόθεση της πεζοκίνησης φαίνεται σαν μια ιδεολογική δευτεράντζα, συζητήσιμη μόνο από πληκτικούς οικολογούντες. Όμως «η πόλις είναι εισόδημα» έλεγε ο πολεοδόμος Gold συμπυκνώνοντας το νόημα ενός συλλογικού μισθού ή εισοδήματος που εισπράττει ο κάθε πολίτης στο κάθε συγκεκριμένο πολεοδομικό σκηνικό...
Υπάρχουν στατιστικές ενδείξεις για τη συσχέτιση της μικρότερης εγκληματικότητας με τις πολυάνθρωπες πόλεις, όπως αντίθετα υπάρχουν αναφορές για την αυξημένη εγκληματικότητα στους διάσπαρτους αστικούς σχηματισμούς της περιφέρειας. Υπάρχει αναμφίβολα ένας «φαύλος κύκλος» πολεοδομικών εξελίξεων, μια καθοδική σπείρα που εκφράζει τη διαλεκτική του «κακού» που συσσωρεύεται, για να παραγάγει το «χειρότερο» και στη συνέχεια το «χειροτερότερο». Το αντίθετο επίσης αληθεύει: υπάρχει και ένας «αγαθός κύκλος», που οδηγεί στην αναβάθμιση του καλού γούστου, της ευγένειας, της αισθητικής, του αυτοφυούς χαμόγελου...
_____________________________________
Το 1995-96, λίγο μετά το ξεκίνημα του βιολογικού καθαρισμού της Ψυττάλειας, η επιστροφή των αχινών στον Σαρωνικό είχε χαιρετηθεί σαν δείκτης εξυγίανσης του θαλάσσιου περιβάλλοντος. Οι πεζοί είναι επίσης δείκτες του βαθμού υγείας ενός αστικού οικοσυστήματος...
«Η πόλη είναι ψυχότοπος» έγραψε ο ψυχαναλυτής Αλεξάντερ Μίτσιρλιχ. Η πόλη που είναι εχθρική ή απλώς απωθητική στους πεζούς απεργάζεται ανθρώπους διαταραγμένους, απρόθυμους να επενδύσουν χρόνο στο αστικό περιβάλλον, «φευγάτους» και «απρόσεκτους» όσον αφορά τις επιφάνειες και τις λειτουργίες της πόλης. Υπάρχει σαφής αλληλεπίδραση και αλληλοκαθορισμός των πολιτών από την πόλη ώστε να γεννιέται το ερώτημα: Μήπως εν τέλει έχουμε την πόλη που μας αξίζει; Μήπως το όλο θέμα της πολεοδομικής ανάπλασης του «κακοφορμισμένου» ιστορικού κέντρου είναι θέμα αυτοκριτικής όλων μαζί; Μήπως η πόλη -όπως η εργασία στη μαρξική ανάλυση-, καίτοι προϊόν ανθρώπινο, αυτονομείται και ορθώνεται απέναντι στον άνθρωπο σαν ειμαρμένη;
Στην Αθήνα δεν είναι μικρή μόνο η κατά κεφαλήν δοσολογία πρασίνου, αλλά και η δοσολογία πεζοδρόμων και πεζοδρομίων. Το χειρότερο όμως είναι ότι κοντά στη μικρή «ποσότητα» έρχεται και η χαμηλή «ποιότητα», με παράνομα παρκαρίσματα, με λεβεντομ@λ@κες μηχανόβιους, με τραπεζοκαθίσματα, με «σπαστικές» καταστάσεις. Από όλες αυτές η «σπαστικότερη» και προσχηματικότερη όλων (που συμβαίνει στα περίχωρα) είναι η κατάληψη του πεζοδρομίου μέσω φυτεύσεων από τους περίοικους -«για το καλό μας»...
Στους εραστές των megapolitics η υπόθεση της πεζοκίνησης φαίνεται σαν μια ιδεολογική δευτεράντζα, συζητήσιμη μόνο από πληκτικούς οικολογούντες. Όμως «η πόλις είναι εισόδημα» έλεγε ο πολεοδόμος Gold συμπυκνώνοντας το νόημα ενός συλλογικού μισθού ή εισοδήματος που εισπράττει ο κάθε πολίτης στο κάθε συγκεκριμένο πολεοδομικό σκηνικό...
Υπάρχουν στατιστικές ενδείξεις για τη συσχέτιση της μικρότερης εγκληματικότητας με τις πολυάνθρωπες πόλεις, όπως αντίθετα υπάρχουν αναφορές για την αυξημένη εγκληματικότητα στους διάσπαρτους αστικούς σχηματισμούς της περιφέρειας. Υπάρχει αναμφίβολα ένας «φαύλος κύκλος» πολεοδομικών εξελίξεων, μια καθοδική σπείρα που εκφράζει τη διαλεκτική του «κακού» που συσσωρεύεται, για να παραγάγει το «χειρότερο» και στη συνέχεια το «χειροτερότερο». Το αντίθετο επίσης αληθεύει: υπάρχει και ένας «αγαθός κύκλος», που οδηγεί στην αναβάθμιση του καλού γούστου, της ευγένειας, της αισθητικής, του αυτοφυούς χαμόγελου...
_____________________________________
Δύο ώρες περπάτημα την ημέρα μειώνουν τις πιθανότητες πρόωρου θανάτου, αλλά και εκδήλωσης σοβαρών νόσων,…
«Είναι η τέλεια άσκηση, γιατί είναι απλή, δωρεάν, βολική».
Ακόμη και δύο ώρες αν περπατά κανείς την εβδομάδα, μειώνει σημαντικά τον κίνδυνο πρόωρου θανάτου, σύμφωνα με μια νέα επιστημονική μελέτη. Συγκεκριμένα, οι ερευνητές συνιστούν να ασκείται κανείς τουλάχιστον 150 λεπτά (2,5 ώρες) την εβδομάδα με μέτρια ένταση ή 75 λεπτά με μεγάλη ένταση. Η νέα έρευνα δείχνει ότι ακόμη και λιγότερο χρόνο αν αφιερώνει κανείς στο περπάτημα, δεν θα πάει καθόλου χαμένος.
Οι ερευνητές, με επικεφαλής τη δρα Άλπα Πατέλ, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο αμερικανικό περιοδικό προληπτικής ιατρικής «American Journal of Preventive Medicine» και την οποία αναμεταδίδει το Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων, μελέτησαν στοιχεία για περίπου 140.000 ανθρώπους. Από αυτούς, το 95% περπατούσαν λιγότερο ή περισσότερο (το 5% σχεδόν καθόλου), ενώ σχεδόν οι μισοί χρησιμοποιούσαν το περπάτημα ως τη μόνη τους άσκηση.
Λαμβάνοντας υπόψη άλλους παράγοντες κινδύνου (κάπνισμα, παχυσαρκία κ.α.), η μελέτη κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ακόμη και λιγότερες από δύο ώρες περπάτημα μέσα στην εβδομάδα σχετίζονται με μειωμένη θνησιμότητα από οποιαδήποτε αιτία, σε σχέση με καθόλου περπάτημα.
Με 2,5 έως 5 ώρες περπάτημα την εβδομάδα, χωρίς άλλη άσκηση, ο κίνδυνος πρόωρου θανάτου ήταν μειωμένος κατά 20% κατά μέσο όρο.
Το όφελος για όσους μόνο περπατούν ως άσκηση είναι μεγαλύτερο, όσον αφορά την πιθανότητα πρόωρου θανάτου από παθήσεις των πνευμόνων. Ο κίνδυνος αυτός είναι μειωμένος κατά 35% για όσους περπατούν πάνω από έξι ώρες την εβδομάδα (χωρίς άλλη άσκηση). Ο κίνδυνος είναι επίσης μειωμένος κατά περίπου 20% για τον πρόωρο θάνατο από καρδιαγγειακά αίτια και κατά 9% από καρκίνο.
«Το περπάτημα είναι η τέλεια άσκηση, γιατί είναι απλή, δωρεάν, βολική, δεν απαιτεί ειδικό εξοπλισμό ή εκπαίδευση και μπορεί να την κάνει κανείς ανεξαρτήτως ηλικίας», δήλωσε η δρ Πατέλ και τόνισε ότι -ιδίως καθώς γερνάει ο άνθρωπος- το τακτικό περπάτημα μπορεί να βελτιώσει σημαντικά τη δημόσια υγεία, αν γίνει συνήθεια στους περισσότερους.
Προηγούμενες μελέτες έχουν συσχετίσει το περπάτημα με μειωμένο κίνδυνο για καρδιοπάθεια, διαβήτη, καρκίνο κ.α.
OMAΔΑ ΑΣΤΙΚΗΣ ΠΕΖΟΠΟΡΙΑΣ
«Είναι η τέλεια άσκηση, γιατί είναι απλή, δωρεάν, βολική».
Ακόμη και δύο ώρες αν περπατά κανείς την εβδομάδα, μειώνει σημαντικά τον κίνδυνο πρόωρου θανάτου, σύμφωνα με μια νέα επιστημονική μελέτη. Συγκεκριμένα, οι ερευνητές συνιστούν να ασκείται κανείς τουλάχιστον 150 λεπτά (2,5 ώρες) την εβδομάδα με μέτρια ένταση ή 75 λεπτά με μεγάλη ένταση. Η νέα έρευνα δείχνει ότι ακόμη και λιγότερο χρόνο αν αφιερώνει κανείς στο περπάτημα, δεν θα πάει καθόλου χαμένος.
Οι ερευνητές, με επικεφαλής τη δρα Άλπα Πατέλ, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο αμερικανικό περιοδικό προληπτικής ιατρικής «American Journal of Preventive Medicine» και την οποία αναμεταδίδει το Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων, μελέτησαν στοιχεία για περίπου 140.000 ανθρώπους. Από αυτούς, το 95% περπατούσαν λιγότερο ή περισσότερο (το 5% σχεδόν καθόλου), ενώ σχεδόν οι μισοί χρησιμοποιούσαν το περπάτημα ως τη μόνη τους άσκηση.
Λαμβάνοντας υπόψη άλλους παράγοντες κινδύνου (κάπνισμα, παχυσαρκία κ.α.), η μελέτη κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ακόμη και λιγότερες από δύο ώρες περπάτημα μέσα στην εβδομάδα σχετίζονται με μειωμένη θνησιμότητα από οποιαδήποτε αιτία, σε σχέση με καθόλου περπάτημα.
Με 2,5 έως 5 ώρες περπάτημα την εβδομάδα, χωρίς άλλη άσκηση, ο κίνδυνος πρόωρου θανάτου ήταν μειωμένος κατά 20% κατά μέσο όρο.
Το όφελος για όσους μόνο περπατούν ως άσκηση είναι μεγαλύτερο, όσον αφορά την πιθανότητα πρόωρου θανάτου από παθήσεις των πνευμόνων. Ο κίνδυνος αυτός είναι μειωμένος κατά 35% για όσους περπατούν πάνω από έξι ώρες την εβδομάδα (χωρίς άλλη άσκηση). Ο κίνδυνος είναι επίσης μειωμένος κατά περίπου 20% για τον πρόωρο θάνατο από καρδιαγγειακά αίτια και κατά 9% από καρκίνο.
«Το περπάτημα είναι η τέλεια άσκηση, γιατί είναι απλή, δωρεάν, βολική, δεν απαιτεί ειδικό εξοπλισμό ή εκπαίδευση και μπορεί να την κάνει κανείς ανεξαρτήτως ηλικίας», δήλωσε η δρ Πατέλ και τόνισε ότι -ιδίως καθώς γερνάει ο άνθρωπος- το τακτικό περπάτημα μπορεί να βελτιώσει σημαντικά τη δημόσια υγεία, αν γίνει συνήθεια στους περισσότερους.
Προηγούμενες μελέτες έχουν συσχετίσει το περπάτημα με μειωμένο κίνδυνο για καρδιοπάθεια, διαβήτη, καρκίνο κ.α.
OMAΔΑ ΑΣΤΙΚΗΣ ΠΕΖΟΠΟΡΙΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου