Ο Τσίπρας κερδίζει τον πόλεμο και η κυβέρνησή του ...χάνει τις μάχες

anoixtoparathyro.gr

---

Του Γ. Λακόπουλου

 Περίπτωση πρώτη: Ο Βόλφρανγκ Σόιμπλε είναι διακηρυγμένος αντίπαλος του Αλέξη Τσίπρα. Αλλά στην τελευταία εμφάνισή του σε ελληνικό ΜΜΕ -στον Σκάι- τίναξε στον αέρα τη θεωρία ότι  «ο Τσίπρας έλεγε ψέματα για να πάρει την εξουσία». Εξήγησε πως ο Τσίπρας κέρδισε τις εκλογές το Ιανουάριο του 2015 -τις οποίες ο ίδιος «του ευχήθηκε να μην κερδίσει» γιατί το πρόγραμμά του δεν ήταν εφαρμόσιμο- αλλά επιχείρησε να το εφαρμόσει -ως όφειλε, αφού αυτή την εντολή πήρε.
Όταν διαπίστωσε ότι δεν του βγαίνει,  άλλαξε γραμμή και έθεσε στη συνέχεια της διακυβέρνησής του με νέο πρόγραμμα στην κρίση των ψηφοφόρων που την ενέκριναν και έκτοτε εφαρμόζει αξιόπιστα. Στοιχειώδεις κανόνες του κοινοβουλευτισμού.
Ωστόσο, τόσο η αντιπολίτευση, όσο και οι παπαγάλοι της στα ΜΜΕ έχουν επιβάλει σε μεγάλη μερίδα της κοινής γνώμης ότι «ο Τσίπρας εξαπάτησε τους πολίτες: άλλα έλεγε πριν και άλλα έκανε μετά τις εκλογές». Στην  πραγματικότητα ισχύει το αντίθετο: και στις δυο περιπτώσεις που κέρδισε εκλογές έκανε αυτό ακριβώς που έλεγε.  Υλοποιεί την εντολή που πήρε.
Και το δημοψήφισμα -την «εντολή» του οποίου απέρριψε; Να μην κρυβόμαστε: χρειάζονται κότσια από έναν πολιτικό για να αρνηθεί την αντιευρωπαϊκή κατεύθυνση που έδειξε τη δεδομένη χρονική στιγμή η συλλογική βούληση- την οποία ο ίδιος μάλλον περίμενε διαφορετική  όταν τη ζήτησε. Αλλά αυτό είναι περισσότερο παιχνίδι της μοίρας παρά της πολιτικής. Όπως παιχνίδι της μοίρας είναι ότι για να κρατήσει την Αριστερά στην κυβέρνηση έπρεπε να συμπράξει με τον Καμμένο. Οι άλλοι θα τον έριχναν…
Περίπτωση δεύτερη: Ο Φρανσουά Ολάντ υπήρξε, λόγω της χώρας του, από τους λίγους  Ευρωπαίους που γνωρίζει τα ενδότερα της ευρωπαϊκής πολιτικής, ανεξάρτητα από την ατυχή προεδρία του στη Γαλλία. Μόλις πρόσφατα διατύπωσε, σε βιβλίο, τη γνώμη για τον Αλέξη Τσίπρα: «είναι συνεπής Κεντροαριστερός και συνεπής Ευρωπαίος«.  Δεν είχε ούτε για μια στιγμη ως επιδίωξη να βγάλει την Ελλάδα από την Ευρωζώνη, αλλά έπαιζε αποφασιστικά τα διαπραγματευτικά χαρτιά του υπέρ της χώρας του.
Κι όμως το ίδιο μπλοκ κομμάτων και ΜΜΕ  διαμορφώνει την εικόνα του αντιευρωπαίου που εμπνέεται από τον Μαδούρο και θέλει να κάνει την Ελλάδα σαν τη Βενεζουέλα, περιφρονεί τους θεσμούς και στήνει σκευωρίες σε βάρος αγνών και ανυπεράσπιστων πολιτικών αντιπάλων του.
Περίπτωση τρίτη: Ο Ζαν Κλοντ Γιούνκερ , ο Μάριο Σεντένο, οι περισσότεροι πολιτικοί ηγέτες της Ευρώπης, τα κοινοτικά όργανα και οι θεσμοί, ο διεθνής Τύπος και οι διεθνείς οργανισμοί, οι οίκοι αξιολόγησης και η ψυχρή λογική των αριθμών συγκλίνουν στη διαπίστωση ότι ο Τσίπρας ολοκλήρωσε με επιτυχία το τρίτο πρόγραμμα που συμφώνησε με τους Ευρωπαίους.
Απορροφώντας μόλις τα μισά από τα δάνεια που προέβλεπε για την Ελλάδα το Τρίτο Μνημόνιο, υλοποίησε τις αλλαγές και τις μεταρρυθμίσεις που χρειάζεται η χώρα, βελτίωσε όλους τους δείκτες της ελληνικής οικονομίας, εξασφάλισε θετικό δείκτη ανάπτυξης, βρίσκεται κοντά σε μια συμφωνία για το χρέος. Κοντολογίς κλείνει τη μνημονιακή περίοδο της  Ελλάδας, ώστε από το επόμενο φθινόπωρο να πορευθεί εκτός Μνημονίου και να καλύπτει τις ανάγκες της από τις αγορές, στο δρόμο προς την επιστροφή στην ευημερία.
Κι όμως οι ίδιοι πολιτικοί και μιντιακοί παράγοντες βομβαρδίζουν την κοινή γνώμη με την «αποτυχία»  του Τσίπρα με επιχείρημα ότι… απέτυχε να καταργήσει το μνημόνιο σε μια νύχτα. Τσαμπουνάνε ότι «κατέστρεψε την Ελλάδα» . Και ας είναι ο μόνος που δεν ευθύνεται για την καταστροφή και τη χρεοκοπία της. Την παρέλαβε σιδηροδέσμια από τα κόμματα που πρώτα την ανατίναξαν κυβερνώντας διαδοχικά και μετά της έβαλαν την ταφόπλακα συγκυβερνώντας.  Αλλά το παλιό σύστημα  που δεν βλέπει τους  διεθνείς επαίνους  για τον Τσίπρα, αρπάζεται από οτιδήποτε επικριτικό γράφεται και το κάνει σημαία, ενώ κάνει πάρτι όταν τύποι σαν τον Βέμπερ και τον Βίζερ πετάνε ανοησίες  για «κομμουνιστές» και «200 δισ. κόστος». Κατάντια.

Η ακριβή αντιπολίτευση

Είναι μόνο τρεις περιπτώσεις από τις πολλές που δείχνουν ότι ο Τσίπρας κερδίζει ένα πόλεμο στον οποίο οι προκάτοχοί του ηττήθηκαν -αφού τον προκάλεσαν. Αλλά η κυβέρνησή του χάνει τις επιμέρους μάχες.  Κερδίζει την ουσία και χάνει την επικοινωνία. Νικάει τα λιοντάρια και τον τρώνε οι κοριοί…
Σε μεγάλο ποσοστό η κοινή γνώμη έχει καταπιεί τις τερατολογίες που σερβίρει η αντιπολίτευση. Η κατ’ αρχήν εξήγηση είναι απλή: η κυβέρνηση έχει τη δυσκολία της πράξης και η αντιπολίτευση την ευκολία των λόγων. Αλλά δεν είναι επαρκής.  Υπάρχουν δυο περισσότερο ουσιώδεις εξηγήσεις:
Η μια είναι ότι ο Τσίπρας προσέρχεται στη μάχη των εντυπώσεων με λιανοτούφεκα και πέτρες, ενώ ο Μητσοτάκης έχει δίπλα του έναν στρατό επικοινωνιολόγων, δημοσκόπων, δημοσιογράφων και μιντιακών μηχανισμών.  Πρέπει να είναι η πιο ακριβή αντιπολίτευση όλων των εποχών. Πόσους έχει ο Τσίπρας;
Οι άνθρωποι του Πρωθυπουργού που ασχολούνται με τη προβολή του είναι ελάχιστοι, δεν έχουν μέσα, συχνά είναι ελλιπείς- και το κενό δεν προλαβαίνει να καλύψει ο πολύπειρος Θανάσης Καρτερός. Απόδειξη ότι όχι μόνο δεν μπορούν να αναδείξουν τα μέτωπα στα οποία κυριαρχεί ο Τσίπρας, αλλά δεν έχουν και τρόπο να αναδείξουν τις αδυναμίες του Μητσοτάκη. Τον άκρατο λαϊκισμό της ΝΔ του που βαφτίζεται αντιλαϊκισμός, την απουσία προγράμματος, την πρόσδεση στη διαπλοκή, την ανυποληψία στην Ευρώπη. Ούτε καν το μπάχαλο του επικρατεί στη ΝΔ αυτή την περίοδο. Έτσι όμως δεν γίνεται πολιτική.

Όταν το  άσπρο γίνεται μαύρο

Η δεύτερη εξήγηση είναι ο κυβερνητικός μηχανισμός  δεν μπορεί να υπερασπιστεί τον εαυτό του αναδεικνύοντας απλώς το έργο του και την αλήθεια. Υπουργοί πνίγονται σε μια κουταλιά νερού. Τους ξεφεύγουν πράγματα με προφανείς ευνοϊκές συνέπειες για την κυβέρνηση και αφήνουν το άσπρο να γίνεται μαύρο σε βάρος της.  Άπειρα παραδείγματα.
Π.χ. δεν αντιλαμβάνονται την τεράστια ουσιαστική και και επικοινωνιακή αξία της εικόνας με τις μπουλντόζες στο Ελληνικό και η επένδυση καρκινοβατεί.  Δεν συνειδητοποιούν το όφελος του πολιτικού συστήματος από τη νόμιμη λειτουργία των καναλιών και η αδειοδότηση αναμένεται ακόμη -αφού πέρασε από 40 κύματα εξ αιτίας των κυβερνητικών λαθών, που θυμίζουν λίγο την περιπέτεια του Καραμανλή με τον βασικό μέτοχο που χάθηκε από μέσα.
Παρότι η κυβέρνηση Τσίπρα  δημιούργησε τις συνθήκες ώστε η Δικαιοσύνη να κινηθεί ελεύθερα και για πρώτη φορά υπόλογοι σκανδάλων και καταστροφικών δραστηριοτήτων παίρνουν το δρόμο για το δικαστήριο, πολλοί έχουν την εντύπωση ότι ο Τσίπρας χειραγωγεί τη Δικαιοσύνη, επειδή οι υπουργοί του λένε και κάνουν χοντράδες.  Έτσι ενώ οι πρώην υπουργοί του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ είναι υπόλογοι έναντι της Πολιτείας και τους «ψάχνουν» οι εισαγγελείς, αυτοθυματοποιούνται κιόλας,  δίνοντας το παράδειγμα και σε επιχειρηματίες να κάνουν το ίδιο. Παράνοια: σαν να καταγγέλλεις τον έφορο ή τον τροχονόμο που κάνουν τη δουλειά τους. Και να απειλείς τον πρόεδρο του δικαστηρίου.
Ο Γεωργιάδης και ο Λοβέρδος  βρίζουν σαν καραγωγείς τον Πρωθυπουργό της χώρας,  ο Σαμαράς κάνει μηνύσεις στους εισαγγελείς που τον ελέγχουν, αλλά το μιντιακό σύστημα της Δεξιάς και της Διαπλοκής στον Τσίπρα καταλογίζει… έλλειψη σεβασμού στους θεσμούς και ένας τουλάχιστον υπουργός τους διευκολύνει ασχολούμενος όλη μέρα με αναρτήσεις με κακόγουστη ρητορική, αντί να «δέσει» τα σκάνδαλα που βρήκε στο υπουργείο του.
Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ εξέθρεψαν τη σήψη και τη διαφθορά, δημιούργησαν το σύστημα διαπλοκής -της οποίας έγιναν υποχείρια στο τέλος, αλλά ο Μητσοτάκης μιλάει τη «νέα  διαπλοκή του Τσίπρα», όταν ο ίδιος και τα στελέχη του δεν ξεχωρίζουν από τους «νταβατζήδες» και τους υπαλλήλους τους. Ο γιος του Κ. Μητσοτάκη και κόρη του Γ. Γεννηματά επικεφαλής των κομμάτων των γόνων καταλογίζουν οικογενειοκρατία στον μόνο Πρωθυπουργό της αντιπολίτευσης που δεν είναι γόνος και ένα μέρος της κοινής γνώμης το καταπίνει.
Οι ηγεσίες και τα στελέχη της ΝΔ και του Κινάλ ξημεροβραδιάζονται στις αυλές μεγαλοεπιχειρηματιών και προμηθευτών -που έχουν δικές τους κοινοβουλευτικές ομάδες στα δυο κόμματα- αλλά η αντιπολίτευση μιλάει για έλλειψη «ηθικού πλεονεκτήματος» της Αριστεράς,  όταν κανένα μέλος της κυβέρνησης της  δεν βαρύνεται με σκάνδαλα, και κανένα στέλεχός της δεν κυκλοφορεί σε δεξιώσεις  επωνύμων, δεν συχνάζει σε ακριβά «στέκια» και κανείς υποστηρικτής της στα ΜΜΕ δεν υπήρξε νταραβερτζής με το αζημίωτο ακόμη και με υπόδικους .
Η παράμετρος Καμμένου καίει όλο και περισσότερο την κυβέρνηση. Υπήρξε κατ’ ανάγκην ορθή η επιλογή Τσίπρα να τον χρησιμοποιήσει για να διαμορφώσει κοινοβουλευτική πλειοψηφία ποντάροντας ότι δεν θα τον ρίξει, αλλά ο υπουργός Άμυνας -για λόγους που όλοι ξέρουν- είναι ασήκωτο βάρος και είναι καιρός να τον ρίξει ο ίδιος ο Πρωθυπουργός, ασκώντας το απόλυτο δικαίωμά του να διαμορφώνει την κυβέρνηση του κατά την κρίση του. Τα υπόλοιπα θα φανούν στη Βουλή.
Αυτές οι δυο εξηγήσεις οδηγούν στο συμπέρασμα ότι η τελική ευθύνη για τη άνιση επικοινωνιακή  παρουσία του Τσίπρα, παρά το πολιτικό του ιμπέριουμ βαρύνει τον κυβερνητικό μηχανισμό. Υπουργοί και λοιποί παράγοντες που καθυστερούν υποθέσεις, παραπληροφορούν τον Πρωθυπουργό, πέφτουν στις παγίδες της αντιπολίτευσης. Ορισμένοι έχουν φτάσει στα όριά τους. Δεν μπορούν να φτάσουν ως τις εκλογές. Και ένας τουλάχιστον, αντί να εντάξει τη  δράση του στην στρατηγική επικοινωνιακής ενίσχυσης της κυβέρνησης, στήνει προσωπικό δίκτυο στα ΜΜΕ. Έτσι δεν γίνεται δουλειά…