Σεραφείμ Π. Κοτρώτσος: «Τελικά, τίνος είναι ο Σαββίδης;»
[...................................................]
Λόρδος Βύρων και Τσιμισκή
Ο Ιβάν Σαββίδης δεν είναι Αλ Τάνι. Εισήλθε στην ελληνική δημόσια σφαίρα με μια ιθαγένεια που του απονεμήθηκε επί κυβέρνησης Αντώνη Σαμαρά ως νέος…Λόρδος Βύρων ή, έστω, Ζυλ Ντασέν. Δεν έχει γίνει γνωστό εάν χρειάστηκε να πραγματοποιηθεί κάποιο αντίστοιχο γεύμα, είναι ωστόσο γνωστό πως ο Σαμαράς ζήτησε από τον ομογενή επιχειρηματία να αγοράσει τη ΣΕΚΑΠ (για να μην βρεθεί στα χέρια Τούρκων επιχειρηματιών), όπως νωρίτερα άλλοι κυβερνώντες του είχαν ζητήσει να διασώσει από το “λουκέτο” το εμβληματικό ξενοδοχείο “Μακεδονία Παλλάς” της Θεσσαλονίκης.
Οι σχέσεις του Ιβάν Σαββίδη με τον Αντώνη Σαμαρά ήταν γνωστές εκείνη την περίοδο. Όπως ήταν γνωστές και οι σχέσεις του Κώστα Καραμανλή και όλων των βορειοελλαδιτών βουλευτών της Ν.Δ με τον επιχειρηματία που, είναι αλήθεια, επένδυσε μεγάλα ποσά σε επιχειρήσεις και αναπτυξιακά πρότζεκτ στη Μακεδονία και τη Θράκη.
Μετά τον Σαμαρά, ο Τσίπρας βρήκε έναν Σαββίδη στέρεα εγκατεστημένο στη Θεσσαλονίκη. Με ένα ευρύ πλέγμα επιχειρήσεων που δίνει δουλειά σε χιλιάδες κόσμου, με πολυάριθμη και ισχυρή ομάδα επιρροής στη Βουλή και το Ευρωκοινοβούλιο (Ζαγοράκης, Καϊλή κ.ά), με σχεδόν όλους τους τοπικούς πολιτικούς παράγοντες στο πλευρό του, με έναν ΠΑΟΚ από ασθμαίνοντα πρωταγωνιστή, με μια ολόκληρη πόλη στα πόδια του. Κι έπιασε, προφανώς, το νήμα από εκεί που το άφησαν οι προηγούμενοι. Το γεγονός ότι αναπτύχθηκε “χημεία” μεταξύ τους είναι γνωστό. Ο Σαββίδης κάτι είδε στον Τσίπρα που του άρεσε (το έχει ομολογήσει, άλλωστε, δημοσίως), ο δε δεύτερος ανακάλυψε έναν επιχειρηματία με φιλοδοξίες που δεν είχε εχθρική διάθεση εναντίον του , όπως το πανίσχυρο επιχειρηματικό, ποδοσφαιρικό και μιντιακό κατεστημένο των Αθηνών.
Και η “χημεία” έγινε ακόμα πιο ισχυρή από τη στιγμή που εξαιτίας ποδοσφαιρικών και μιντιακών ανταγωνισμών η Ν.Δ και προσωπικά ο Κυριάκος Μητσοτάκης αποφάσισε να αναγάγει τον Ιβάν Σαββίδη σε εχθρό. Τα πράγματα είναι απλά. Όσο ο Μαρινάκης και ο Αλαφούζος είναι με τον Κυριάκο, άλλο τόσο ο Σαββίδης ήταν με τον Τσίπρα. Κι’ όλα αυτά εύκολα μπορούν να αλλάξουν εάν οι σχεδιασμοί του επιχειρηματία αλλάξουν ή, εάν, έστω, αλλάξουν οι πολιτικές συνθήκες.
Όμως ο Σαββίδης δεν είναι κάτι ουρανοκατέβατο. Όπως όταν περπατήσεις στην πλατεία Κοραή του Πειραιά πίνουν νερό στο όνομα του Μαρινάκη, έτσι και στην Τσιμισκή θεωρούν τον ομογενή επιχειρηματία “μάνα εξ ουρανού” για μια πόλη που -άλλοτε καλώς, άλλοτε κακώς- έμαθε να ζει με το αίσθημα της αδικίας έναντι των “χαμουτζήδων” και του “κράτους των Αθηνών”. Εκεί που απέτυχαν ο Ευθυμιάδης, ο Χαϊτογλου, ο Μυλωνάς, ο Φιλίππου, η Βελλίδου και άλλοι του παλαιότερου Θεσσαλονικιώτικου επιχειρηματικού και μιντιακού κατεστημένου, ο Σαββίδης βρήκε πρόσφορο έδαφος να καλλιεργήσει έναν …πραγματικό μύθο.
Είναι εξαιρετική επ΄ αυτού η προσέγγιση που επιχειρεί ο Θεσσαλονικιός δημοσιογράφος Κώστας Γιαννακίδης με άρθρο του στο protagon.gr.
Ως εκ τούτων, είναι, τελικά, βλακώδης η συζήτηση σχετικά με το “τίνος είναι ο Σαββίδης”. Ο Σαββίδης είναι του εαυτού του, του ΠΑΟΚ και της Θεσσαλονίκης. Για τους ανθρώπους, εκεί στον Βορρά, είναι -έτσι πιστεύουν- μια ευκαιρία να βγάλουν το κεφάλι από το νερό. Ακόμα κι αν αυτό δεν είναι ακριβές ουδείς μπορεί να το υποτιμήσει…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου