Αρχές του 2015 κερδίζει ο ΣΥΡΙΖΑ τις εκλογές και ξεκινά η (χαμένη;) πολιτική άνοιξη. Ένα ολιγόμηνο διάστημα ψυχικής ευφορίας και ελπίδας προσκρούει μετωπικά επάνω στον τοίχο της πραγματικότητας, που την εκπροσωπούν η ευρωπαϊκή και διεθνής τραπεζοκρατία, η δικτατορία των αγορών. Με το δημοψήφισμα και τα κάπιταλ κοντρόλ που επιβλήθηκαν, με το «this is a coup», όπως ονομάστηκε μέσω τουίτερ παγκοσμίως το οικονομικό πραξικόπημα, η ελληνική άνοιξη διακόπτεται βίαια ή αναβάλλεται.
Ο Τσίπρας και ο εναπομείνας ΣΥΡΙΖΑ κάνουν την κωλοτούμπα της ζωής τους και, σε αγαστή σύμπνοια με τους ΑΝΕΛ, αρχίζουν να ψηφίζουν και να εφαρμόζουν τα μνημόνια, ώσπου, ελάχιστα χρόνια μετά, η χώρα υποτίθεται ότι ετοιμάζεται να εξέλθει από τη μνημονιακή επιτροπεία. Τελειώνουν, όντως, η κρίση και η πτωχοποίηση ενός μεγάλου μέρους της πρώην μεσαίας τάξης; Ή μας πουλάνε ψηφοθηρικά φύκια για μεταξωτές κορδέλες;
Το παράδοξο είναι ότι δεν σωτηριολογεί μόνον ο Τσίπρας, αλλά και οι δανειστές, οι οποίοι τον στηρίζουν σχεδόν ανεπιφύλακτα. Εκείνοι, βεβαίως, σε αντίθεση μαζί του, δεν ξεχνούν να υπενθυμίσουν ότι η επιτήρηση και ο έλεγχος για την εφαρμογή των συμφωνηθέντων δεν θα σταματήσουν. Και ο Τσίπρας ελπίζει ότι οι «εταίροι» θα τον αφήσουν να μοιράσει κάπως πιο φιλολαϊκά την πίτα στους πολίτες ― πιο λαϊκίστικα κατά τους εκλογικούς αντιπάλους του.
Οι εκλογικοί αντίπαλοι του Τσίπρα είναι το μείζον πρόβλημα. Ο τελευταίος εκλήθη να σώσει την κατάσταση έχοντας πίσω του ένα κομματίδιο του 3%, μια λιλιπούτεια πολιτική δύναμη, με τόση ανοργανωσιά, όση και θεωρητικολογία. Όχι, το μείζον πρόβλημα είναι η σημερινή αξιωματική αντιπολίτευση, τα διεφθαρμένα αστικά κόμματα που συγκυβερνούσαν προ κρίσης και ευθύνονται για την κατάντια μας. Η δική τους αυτοαπαξίωση προβίβασε σε αναγκαιότητα τον ΣΥΡΙΖΑ.
Ένα χρεωκοπημένο αστικό καθεστώς που δεν είναι σε θέση ούτε τα κορδόνια του να λύσει από την παραλυσία, μια τριτοκοσμική ελίτ που δείχνει ανίκανη να συνετιστεί και πολύ περισσότερο να αναγεννηθεί. Κατ’ ουσίαν, τη δική τους δουλειά κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ, μέτρα αστικού εκσυγχρονισμού κατορθώνει μόνο να παίρνει, μέτρα διεύρυνσης της αστικής δημοκρατίας, μέτρα εξευρωπαϊσμού της κοινωνίας μας.
Μέτρα όπως το σύμφωνο συμβίωσης ομοφυλοφίλων, ο νόμος για την ταυτότητα φύλου, οι άδειες των τηλεοπτικών καναλιών κ.ο.κ., τα οποία, όσοι ψευδώς δήλωναν «μένουμε Ευρώπη» τις ημέρες του δημοψηφίσματος, θα έπρεπε να είχαν νομοθετήσει εδώ και χρόνια. Το οικονομικό πραξικόπημα της τραπεζοκρατίας και οι ιστορικές ιδιομορφίες της χώρας επιτρέπουν στον Τσίπρα να παίρνει μερικά σοσιαλδημοκρατικά μέτρα, και τίποτα παραπάνω.
Ο εφαρμοσμένος σουρεαλισμός τον οποίο βιώνουμε τελευταία ως Νεοέλληνες έγκειται και στο ότι οι ξένοι ή οι «θεσμοί», όπως συνηθίσαμε πια να λέμε, εγκωμιάζουν και ανέχονται τον Τσίπρα. Οι προηγούμενοι, τα μόνον κατ’ όνομα αστικά κόμματα, δεν θα κατάφερναν ποτέ να περάσουν τα μνημονιακά μέτρα που ψήφισαν οι ΣΥΡΙΖ-ΑΝΕΛ, χωρίς την παραμικρή κοινωνική αντίδραση. Και φυσικά, αυτή η ανέλπιστη έγκριση των ξένων, αντί να αδυνατίζει τον ΣΥΡΙΖΑ, ανατροφοδοτεί τις μπαταρίες του, δίνοντάς του ακόμη και εκλογικό προβάδισμα αύριο ξανά, ποιος ξέρει.
Αν και το προβάδισμα του το εξασφαλίζουν κυρίως οι εξωχώριες των Paradise Papers και το σκάνδαλο Novartis, που έρχονται να αποτελειώσουν στη λαϊκή συνείδηση το σάπιο καθεστώς των προηγούμενων. Με τους ΠΑΣΟΚοΠοταμίσιους να έχουν μισοβγεί νοκ άουτ, το αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο χρησιμοποιεί σήμερα ως πολιορκητικό κριό έναν Μητσοτάκη-όμηρο μιας ακροδεξιάς κλίκας. Πού πήγε η πάλαι ποτέ φωτισμένη δεξιά παράταξη, με τόσους έντιμους αστούς δημοκράτες στις τάξεις της; Πώς είναι δυνατόν να εκπροσωπείται πλέον από τον κουτσαβάκη κομμουνιστοφάγο Σαμαρά και τον τηλεπωλητή εθνικιστικών εγχειριδίων Άδωνι, λειτουργώντας ως ιδεολογικός προθάλαμος της νεοναζί Χρυσής Αυγής;
Είναι τόση η παρακμή και η υποβάθμιση, η αποσύνθεση των εκλογικών αντιπάλων του Τσίπρα, ώστε είναι πραγματικά εύκολο να δείξεις ανοχή για τις ελλείψεις και τις αστοχίες, για την κυριολεκτική αχρηστία των Συριζαίων σε ουκ ολίγα θέματα, και να φτάσεις στο σημείο να στηρίξεις κριτικά αυτό το αλλόκοτο τσίρκο αγαθών προθέσεων που μας κυβερνά. Ένα τσίρκο συνήθως αδέξιο και άτεχνο, το οποίο, είτε το αποκαλείς δεξιά είτε αριστερή διακυβέρνηση, ουσιαστικά ανάγκες αστικής δημοκρατίας εκπληρώνει και χρέη της εκτελεί, μέσα σε έκτακτες συνθήκες οικονομικής κρίσης.
Κάτω από την πολιτική επιφάνεια η κοινωνία αιμορραγεί, είναι θυμωμένη, απογοητευμένη. Ο κόσμος ωθείται να κρύψει σαν τη στρουθοκάμηλο το κεφάλι στην άμμο, να απωλέσει την κοινωνική του συνείδηση: αγωνίζονται να επιβιώσουν ο καθένας μόνος, σχεδόν «ο σώζων εαυτόν σωθήτω». Κι αυτή η πίεση κάνει τις ψυχές να ταράζονται και να βράζουν στο βάθος, περιμένοντας ίσως το κατάλληλο ξέσπασμα.
Οι ορδές των νεόπτωχων βουλιάζουν παλεύοντας να κρατήσουν το κεφάλι έξω από τα κύματα της αβεβαιότητας και της απελπισίας, του άγχους και της αγωνίας για το τι μέλλει γενέσθαι. Κατάθλιψη και ψυχοφάρμακα, συχνά χωρίς ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Ανεργία, μισθοί και συντάξεις πείνας, μαύρη εργασία και ψηλό-όσο-το-Έβερεστ κόστος ζωής. Σίγουρα δεν εννοούσε αυτόν τον «λιτό βίο» ο Βαρουφάκης.
Τελικά, το θέμα δεν είναι οι δανειστές και το χρέος, το ξεπούλημα της χώρας και το υποθηκευμένο μέλλον, η οικονομική χρεοκοπία μας. Είναι η ΤΙΝΑ. Το γεγονός ότι, εκτός από το αρπακτικό νεοφιλελεύθερο μοντέλο, της δικτατορίας των αγορών, δεν υπάρχει εναλλακτική λύση στον ορίζοντα, δεν φαίνεται ένα όραμα που να μας εμπνέει για ένα καλύτερο αύριο. Είμαστε ασυντόνιστοι ακόμη, σαν νικημένοι πριν καλά καλά πολεμήσουμε. Ταυτόχρονα, όμως ―κι αυτό είναι το πιο δίκαιο, το πιο αποστομωτικό και το πιο πολύτιμο―, εκείνοι είναι λίγοι, κι εμείς απέναντί τους είμαστε πολλοί.
*
.:BiblioNet : Ραπτόπουλος, Βαγγέλης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου