Η Ελλάδα φτωχότερη

 

«'Εφυγε» ο σπουδαίος καθηγητής, αρθρογράφος και άνθρωπος του πολιτισμού Δημήτρης Ποταμιάνος

|  Δέσποινα Τριβόλη

Δημοσιεύθηκε: HuffPost Greece,  02/01/2016 

 

Πνεύμα ελεύθερο και ρηξικέλευθο ο Δημήτρης Ποταμιάνος, που έφυγε την Πρωτοχρονιά στα 72 του χρόνια, ήταν ένας καταξιωμένος ακαδημαϊκός: Ο ομότιμος καθηγητής του Παντείου Πανεπιστημίου είχε στο παρελθόν υπάρξει πρόεδρος του τμήματος Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού. Ο ίδιος κατά δική του δήλωση, ασφυκτιούσε στο ιεραρχικό περιβάλλον του πανεπιστημίου αν και οι φοιτητές του παρέμειναν ακόμα και χρόνια μετά την αποφοίτηση τους, οι μεγαλύτεροι του οπαδοί και φίλοι. Όλοι τους μιλούσαν για έναν άνθρωπο ουσιαστικά καλλιεργημένο και γενναιόδωρο.
Γόνος μεγάλης εφοπλιστικής οικογένειας ο Δημήτρης Ποταμιάνος γεννήθηκε στις 13 Σεπτεμβρίου του 1943. Φοίτησε στο Πανεπιστήμιο του Παρισιού σπουδάζοντας Κοινωνικές επιστήμες και ανθρωπολογία.Έζησε μια ζωή με πολλά ταξίδια χάρη στη θέση του ως σύμβουλος του ΕΟΤ. Νέα Υόρκη, Μοντρεάλ και Ιαπωνία ήταν τρεις από τους σημαντικότερους σταθμούς της σταδιοδρομίας του. Όταν γύρισε στην Αθήνα ξεκίνησε την ακαδημαϊκή του καριέρα στο Πάντειο Πανεπιστήμιο ενώ παράλληλα διηύθυνε τη σειρά «Εξέλιξη και Κοινωνικές Επιστήμες» των εκδόσεων Καστανιώτη.
Το συγγραφικό του έργο ήταν ιδιαίτερα πολυσχιδές μιας και έγραψε από πιο ακαδημαϊκά κείμενα (Απουσιολόγιο Επικρατείας-1991, Στον Κήπο-1996, Ενικός- Πληθυντικός-2001)μέχρι μυθιστορήματα όπως το πιο πρόσφατο (2014) «Αμφιθέατρο» που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Ποταμός αν και το πιο γνωστό του βιβλίο παραμένουν «Τα Χωρικά Ύδατα» που δημοσιεύτηκε το 1995. «Το πρώτο μου μεγάλο πεζό, τα Χωρικά Ύδατα είναι μια saga μιας εφοπλιστικής οικογένειας, της δικής μου. Το βιβλίο είχε μεταφερθεί και στην τηλεόραση αλλά το σήριαλ ήταν άθλιο, θυμάμαι είχα πει στον παραγωγό «Σε όλο το βιβλίο μιλάω για θαλασσοπόρους και για καραβοκύρηδες και σε κανένα από τα 24 επεισόδια δεν εμφανίζεται ούτε μια βαρκούλα». Τα Χωρικά Ύδατα εστίαζαν στην Ελλάδα του λούμπεν καπιταλισμού, όρος που ανήκει στον Γιωτόπουλο του οποίου δεν ασπάζομαι τις ιδέες και τις δράσεις, αλλά παραδέχομαι ότι αποτύπωσε με αυτή τη φράση πολύ σωστά το τι συμβαίνει στην χώρα μας, δηλαδή ενώ δεν έχουμε καπιταλισμό έχουμε καπιταλιστικό σύστημα που δεν βασίζεται στις αγορές αλλά στο άρμεγμα του κρατικού μηχανισμού», είχε πει σε μια συνέντευξη του στην Popaganda.
Πασίγνωστη ήταν και η αγάπη του για τη γαστρονομία- το 1992-1993 παρουσίαζε μάλιστα μια εκπομπή μαγειρικής με τη Μαλβίνα Κάραλη στην ΕΤ1, η οποία αργότερα έγινε και βιβλίο με τίτλο «Νόστιμες Μέρες, Συνταγές κι Ιστορίες» από τις εκδόσεις Καστανιώτη.Ο Δημήτρης Ποταμιάνος ήταν γνωστός και για την αρθρογραφία του – πρώτα σε περιοδικά όπως το 01, το symbol, το ΕLLE και το Playboy και τα τελευταία χρόνια σε site όπως το protagon και το andro.
Τα τελευταία 15 χρόνια ζούσε σε ένα όμορφο σπίτι στην Αίγινα- και χρησιμοποιούσε τη βαθιά του γνώση πάνω στην μαγειρική και τον πλούτο της ελληνικής γης έχοντας ένα δικό του μποστάνι, μαγειρεύοντας και διαβάζοντας.
Η κηδεία του θα πραγματοποιηθεί την Κυριακή στον ιερό ναό της Αγίας Αικατερίνης στην Πλάκα στις 12:00 το μεσημέρι.
******************************

 Ένα από τα "μαχητικά" κείμενα του σπουδαίου διανοούμενου
 
 
 

«Αν δεν απατώμαι, κ. Μορς, στρατηγική επιλογή της Κομισιόν είναι η στενότερη δυνατή διασύνδεση των Βρυξελλών με τις περιφερειακές κοινότητες των ευρωπαϊκών χωρών…». Credit: Európai Bizottság/Dudás Szabolcs

Προς τον κ. Ματίας Μορς, εκπρόσωπο της Κομισιόν στην Τρόικα

 Δημήτρης Ποταμιάνος

Αγαπητέ κ. Μορς, Απευθύνομαι σ’ εσάς προσωπικά, επειδή εσείς έτυχε να εκπροσωπείτε στην πολυσυζητημένη «Τρόικα» την Ένωση των Ευρωπαϊκών χωρών, που εδρεύει, ως γνωστόν, στις Βρυξέλλες. Αφήνω, προφανώς, στην κρίση σας αν χρειάζεται να ενημερωθούν για το περιεχόμενο της επιστολής αυτής οι συνάδελφοί σας του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Κεντρικής Ευρωπαϊκής Τράπεζας. Εκφράζω προκαταβολικά την ανησυχία μου: Ίσως θεωρήσετε πως είναι ψιλά γράμματα τα όσα έχω σήμερα να σας εκθέσω –γνωρίζω πολύ καλά πως έχετε αναλάβει τη διεκπεραίωση βαρύτερων οπωσδήποτε καθηκόντων, όπως, λογουχάρη, την τελεσιγραφική απαίτηση να παροπλιστούν το συντομότερο δυνατόν οι ελλειμματικές αμυντικές βιομηχανίες της χώρας μας. Δεν νομίζω παρολαυτά πως θα σας απασχολήσω εδώ με δευτερεύουσας σημασίας υποθέσεις. Αν δεν απατώμαι (και, ειλικρινά, πιστεύω πως δεν απατώμαι), στρατηγική επιλογή της Κομισιόν, στην οποία υπηρετείτε, είναι από καιρό τώρα η στενότερη δυνατή διασύνδεση των Βρυξελλών με τις περιφερειακές κοινότητες των ευρωπαϊκών χωρών, μόνες ικανές να προωθήσουν την προσδοκώμενη απ’ όλους οικονομική ανάπτυξη και κοινωνική ευημερία. Η Ενωμένη Ευρώπη, σύμφωνα με αυτό το σκεπτικό, δεν είναι η Ευρώπη των 27 (έως τώρα) συγκεντρωτικών κρατών, παρά είναι η Ευρώπη, ευρέως, των πολιτών, των περιφερειών και των κοινοτήτων, των ζωτικών δηλαδή κυττάρων του υπερεθνικού αυτού οργανισμού, και όχι των παρασιτικών κεντρικών διοικήσεων. Ας έρθουμε όμως τώρα στην πολύ χειροπιαστή αναφορά μου. Στην Αίγινα όπου επέλεξα να ζω (δεν ξέρω αν είχατε ως τώρα την ευκαιρία να επισκεφθείτε το τόσο κοντινό με την Αθήνα νησί μας, αλλά στην προσεχή κάθοδό σας στα λημέρια μας, βάλτε την επίσκεψη αυτή στο πρόγραμμά σας, όσο ακμάζει ακόμα η ζωή στον ευλογημένο αυτόν τόπο), στην Αίγινά μας, λοιπόν έκλεισαν διαδοχικά τα τελευταία δύο χρόνια οι υπηρεσίες του ΟΤΕ και της Εφορίας, επιβαρύνθηκαν γραφειοκρατικά και περιορίστηκαν οι αρμοδιότητες του τοπικού ΚΕΠ, μειώθηκε δραστικά το προσωπικό της ΔΕΗ, των υπηρεσιών καθαριότητας του Δήμου και του λειψού Κέντρου Υγείας, ενόσω τόσον αυτό το τελευταίο όσο και το σκιώδες Νοσοκομείο μας εξακολουθού να είναι απόλυτα εξαρτημένα –όχι τόσο σε υποδομές και μηχανήματα, αλλά σε ειδικευμένο ιατρικό προσωπικό– από το Τζάνειο νοσοκομείο του Πειραιά (Ζητώ συγγνώμη για τη σειρά των ακρωνυμίων που χρησιμοποίησα, αλλά πιστεύω πως θα τα έχετε ξαναβρεί μπροστά σας στις συναντήσεις σας με τους κυβερνητικούς μας αξιωματούχους). «Εξακολουθώ να συντάσσομαι με τη λογική μιας Ευρώπης που ξέρει και μπορεί ν’ αξιοποιεί τον δυναμισμό των περιφερειών τής κάθε χώρας μέλους τής διεθνικής Ένωσης που έχει προκύψει». Παραλείπω τώρα τις λεπτομέρειες, που σκόπευα κατ’ αρχάς να περιλάβω στην αναφορά μου, καθώς είμαι βέβαιος πως καταλαβαίνετε πολύ καλά τις επιπτώσεις των εντελώς αυθαίρετων αυτών περιοριστικών κινήσεων στην ποιότητα της καθημερινής μας ζωής. Και χωρίς τη στοιχειώδη ποιότητα ζωής, στις περιφέρειες όπως και στο «κέντρο» άλλωστε, ξεχάστε την οποιαδήποτε δημιουργική –παραγωγική και καταναλωτική– πρωτοβουλία. Πολλοί από εμάς είμαστε πλέον σε θέση να διαχειριζόμαστε ηλεκτρονικά τις περισσότερες υποθέσεις της καθημερινότητάς μας (τραπεζικές, ασφαλιστικές, τηλεπικοινωνιακές κ.α.). Αλλά το να υποχρεώνεσαι να μετακινηθείς στο κέντρο για μιαν επείγουσα νοσηλεία ή/ και ιατρική/ μικροβιολογική εξέταση, ή για να ρυθμίσεις φορολογικές εκκρεμότητες, ή για να εισπράξεις αναγνωρισμένες από τον άλφα ή βήτα οργανισμό επιστροφές χρημάτων και ούτω καθεξής, αυτό, βέβαια, είναι αλλουνού παπά βαγγέλιο. Η απόσταση είναι μικρή, σας το είπα, από την πρωτεύουσα, αλλά τα πειθαναγκαστικά αυτά πήγαιν’ έλα δεν παύουν να είναι κάτι παραπάνω από τσουχτερά και δυσβάσταχτα (σε μια περίοδο, ιδίως –πρόκειται άραγε για παροδική περίοδο ή θα σταθεί ο χρόνος;– όπου σωρεύτηκαν πλέον οι «αιματηρές θυσίες» μας στον βωμό της «δημοσιονομικής εξυγίανσης –αλλά τα ’χουμε ξανακούσει όλοι αυτά, ας μην ξαναπιάσουμε κι εμείς εδώ το ελεεινό αυτό τροπάριο). Γιατί όμως, τελικά, σας τα λέω εσάς όλα αυτά, παρακάμπτοντας τους δικούς μας πολιτικούς άρχοντες; Μα, νομίζω πως το εξήγησα ήδη: Χώρια το αλαλούμ που εμφανώς επικρατεί στην κεντρική μας διοίκηση –το ξέρετε δα εσείς καλύτερα ίσως απ’ όλους–, εξακολουθώ να συντάσσομαι με τη λογική μιας Ευρώπης που ξέρει και μπορεί ν’ αξιοποιεί τον δυναμισμό των περιφερειών τής κάθε χώρας μέλους τής διεθνικής Ένωσης που έχει προκύψει. Αυτό είναι το προκομένο μέλλον της, όχι τα εκάστοτε συγκεντρωτικά πολιτικά σχήματα. Και κάτι ακόμα, κάτι τελευταίο, αγαπητέ κ. Μορς –επιτρέψτε μου να εκμεταλλευτώ το οικείο σε όλους μας όνομά σας, για να προχωρήσω στο ζουμερό παρασύνθημα: Αν και εφόσον η Κομισιόν χάσει το ενδιαφέρον της για την προκοπή των μεμονωμένων πολιτών και των τοπικών κοινωνιών, απασχολούμενη μόνο με τα αμείλικτα (δεν λέω) νούμερα του κρατικού μας χρέους, τότε εμείς μεν θα πρέπει να πεισθούμε πως χάσαμε την ευκαιρία να ενώσουμε τις τύχες μας με τις δικές σας, αλλά κι εσείς θα χρειαστεί να συμβιβαστείτε με την ιδέα πως χάνεται έτσι ένα υπολογίσιμο μέρος τουλάχιστον από τα τίμια (πάλι δεν αντιλέγω) λεφτά σας. Φιλικά και με εκτίμηση Δ. Π. Ο Δημήτρης Ποταμιάνος είναι Ομότιμος καθηγητής Επικοινωνίας και συγγραφέας. Το τελευταίο του βιβλίο «Αλληλέγγυες μέρες» (Μάιος 2013) κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ποταμός.

Πηγή : Andro.gr